Τώρα τι περιμένετε να σας γράψω; Πως το νέο, δεύτερο, άλπουμ των Arcade Fire είναι καλύτερο από το πρώτο τους, το Funeral, ένα άλπουμ που για πολλούς – ανάμεσα σε αυτούς βάλτε και μένα – θεωρείται το καλύτερο της τρέχουσας δεκαετίας; Δεν πρόκειται να το πώ γιατί απλούστατα έργα τέτοιας μουσικής έντασης και τόσο σπουδαίου συναισθηματικού φορτίου δεν γράφονται κάθε μέρα. Από την άλλη, όμως, να μην πιστεύσετε και όσους σας πούν ότι το Neon Bible είναι κατά βάθος απογοητευτικό, γιατί έργα τέτοιου μουσικού όγκου και τέτοιας υπαρξιακής αγωνίας σαν και αυτό δεν γράφονται, επίσης, κάθε μέρα.
Το Neon Bible είναι εμφανέστατα επιβλητικό και υποβλητικό, ένα υπερμέγεθες –ενίοτε και σαφώς παραφουσκωμένο– σάουντρακ αποκαλυπτικής χροιάς, σκυθρωπής διάθεσης, διδακτικής προοπτικής και πνευματικής αναζήτησης νοήματος και διεξόδου απέναντι στα τραγικά αδιέξοδα της σκληρότητας, της ματαιότητας και της θνητότητας της ανθρώπινης ύπαρξης. Αν τα παραπάνω ακούγονται βαριά και ασήκωτα, ακόμη ίσως και επιτηδευμένα, ποιος σας είπε πως η ζωή είναι παιδική χαρά; Εκτός και αν ζείτε στο δικό σας –είναι άραγε δικός σας;- μικρόκοσμο ή έχετε αποκτηνωθεί.
Το Neon Bible μουσικά δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από αυτό που είναι: ένα μουσικό έργο απαρτιζόμενο από συμφωνικά ορατόρια (εκκλησιαστικό όργανο, χορωδίες φωνών, έγχορδα), Φωτεινούς ποπ παιάνες και stadium-rock τραγούδια που ακούγονται σαν Καθολικές Λειτουργίες. Σημεία μουσικής αναφοράς είναι αυτή τη φορά οι Echo & the Bunnymen (Εποχής Ocean Rain), οι Flaming Lips, o Phil Spector και ο ήχος του, οι Joy Division και οι Godspeed You Black Emperor.
Να λοιπόν ένας σύντομος οδηγός για το τι πρόκειται να ακούσεις:
1. Black Mirror: Μια βροντώδης και αποκαλυπτική εισαγωγή σε μια ζοφερή πραγματικότητα.
2. Keep The Car Running: Κάτι μεταξύ Bunnymen kαι James των 90ς.
3. Neon Bible: Μινιμαλιστική φολκ εκδοχή του Neon Lights των Kraftwerk. Η πλέον αδύνατη στιγμή του άλπουμ.
4. Intervention: Σαν να βηματίζεις προς έναν κόσμο φωτεινό αλλά με πίκρα στο στόμα και φόβο στην καρδιά.
5. Black Wave: Σκοτεινά επιβλητικό, οι Bunnymen στοιχειωμένοι από το πνεύμα των Shangri-La’s.
6. Ocean Of Noise: Υποβλητικό μα συνάμα και λυρικό. Αν ο N. Cave ηχογραφούσε στα 60ς μαζί με τον Scott Walker…
7. The Well and the Lighthouse: Λες και είναι βγαλμένο από το καλούπι του Funeral. Συγκινητικά δραματικό και εκστατικά uplifting.
8. Antichrist Television Blues: Talking Heads, Bob Dylan kαι Elvis Costello σε ένα ποπ φωτεινό μονοπάτι.
9. Windowsill: Συμφωνικό τσουνάμι με δυνατό κρεσέντο.
10. No Cars Go: Μόνο μίζεροι μισάνθρωποι μπορούν να αγνοήσουν τούτο τον εκστατικό ωκεανό χαρμολύπης. (Το ακούσαμε για πρώτη φορά στο ντεμπούτο ΕΡ των Arcade Fire).
11. My Body Is a Cage: Δραματική έξοδος με ένα παρακλητικό ορατόριο, το οποίο κορυφώνεται σε ένα α λα Pink Floyd κατακλυσμικό κρεσέντο.
Διαβάστε και: Προακρόαση Arcade Fire - Neon Bible.
