Το κουαρτέτο των Brazilian Girls ερχόταν με υψηλές συστάσεις από φίλους μου, προσωπικά όμως δεν άκουσα κάτι στο άλμπουμ τους αυτό που να με κάνει να διαδώσω κι εγώ με τη σειρά μου το Λόγο.
Έχουν κάτι το ενδιαφέρον στη μουσική τους, κι αυτό προέρχεται κυρίως από το γεγονός ότι ηχογραφούν και προέρχονται από τη Νέα Υόρκη, πράγμα που αυτόματα σημαίνει ότι εδώ μπορεί κανείς να διαπιστώσει ποικιλία ερεθισμάτων να έχουν βρει το δρόμο τους στα τραγούδια του γκρουπ, στοιχεία άλλοτε ελκυστικά κι άλλοτε όχι (δεν χρειαζόταν να ακούγονται σαν Σουηδικό φλωρο-ποπ συγκρότημα στο “Last Call” για παράδειγμα). Κι ενώ προσπαθούν να κινηθούν σ’ έναν εναλλακτικό χώρο, δεν έχουν το τσαγανό να προχωρήσουν ορμητικά προς μια κατεύθυνση και πασαλείβουν από εδώ κι από εκεί ήχους και ιδέες χωρίς να καταλήγουν κάπου.
Ένα τρομερό team παραγωγών και αρχιτεκτόνων του ήχου έχει επιστρατευτεί για να τους καταγράψει σε σκληρό δίσκο (ο γνωστός από τη συνεργασία του με τον David Bowie παραγωγός Mark Plati κινεί βασικά τα νήματα, αλλά και οι Rick Ocasek, Tchad Blake και Rich Costley βάζουν το χεράκι τους εδώ), πέραν τούτου όμως μηδέν. Μια ακρόαση δεν θα χαλούσε κανέναν, αμφιβάλλω ότι θα ζητήσει κανείς μια δεύτερη πάντως...
