Είναι δύσκολο να ξεκινήσεις κριτική σε κάτι που φέρει το επώνυμο «Johanson», αφού τα πελώρια, αμυγδαλωτά ματάκια της Scarlett σε κυνηγούν κι αν πεις την οποιαδήποτε κακή κουβέντα, σε παίρνουν στο κατόπι και σε πλακώνουν και στα βυζοσκάμπιλα άμα λάχει –καθόλου δεν με χαλάει να πάθω κάταγμα κρανίου από το στήθος της Scarlett.
Προσωπικά, η ακρόαση του εν λόγω άλμπουμ με πήγε είκοσι χρόνια πίσω, όταν οι γονείς μου έβλεπαν σε κάτι παρακμιακές ελληνικές ταινίες του ’60 την Κατερίνα Χέλμη να περιφέρεται λυπημένη επί μιάμιση ώρα περιμένοντας τον Γιάννη Βόγλη να έρθει να την βγάλει από την μιζέρια της.
Έτσι ακριβώς άκουσα το νέο άλμπουμ της «Εdith Piaf της Σουηδίας»: δεν θέλω τη συμπόνια κανενός και τα λοιπά που ακόμη κι ο μακαρίτης ο Ξανθόπουλος θα βαριόταν. Σαν διαιτητής σε αγώνα περιφερειακού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, πιάνει το χειρουργικό του νυστέρι και περνάει από «στεγνό καθάρισμα» όλες εκείνες τις επιρροές που τον έκαναν να τον αγαπήσουμε κάποτε (τις νεοκυματικές αναφορές, το ανδρόγυνο αλά-Ziggy look, τις ηλεκτρονικές φιοριτούρες), αποδεικνύοντας αυτό που όλοι μας υποψιαζόμασταν, αλλά δεν ήμασταν σίγουροι να το αποδεχτούμε: ότι δηλαδή ήταν ένας κατσίφλωρας του ελέους, πιο βαρετός από εκπομπές της Δρούζα.
Κράτησα την αναπνοή μου μέχρι να γίνω μπλε, αλλά δεν κατάφερα να βρω τίποτα στο άλμπουμ αυτό άξιο αποδοχής και περαιτέρω ακρόασης.
