Επιτέλους χαλιναγώγησε την παρελθούσα ροπή του για "δύσκολα", μα και παράλληλα ανέμπνευστα άλμπουμ (εκτός κι αν η ελευθεριότητα της έκφρασης σε συνδυασμό με τις εμμονές δημιουργούν de facto αριστουργήματα) και αποφάσισε να γράψει κάτι που στο σύνολό του να αφορά και τον κόσμο.
Ο Prince μας θυμίζει για ποιο λόγο χάραξε βαθιά τομή στην τραγουδοποιία στα 80s και έγινε παράλληλα super star. Tέρμα τα κόνσεπτ άλμπουμ για τους μάρτυρες του Ιεχωβά, πλέον μας λέει "Don't you miss the feeling music gave you back in the day?" και επιστρέφει με το μοναδικό χαρμάνι soul, funk και της μοναδικής trademark pop του, αν και με αυτολογοκρισία στα σεξουαλικά μέρη, αφού πλέον οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις επιβάλλου να είναι πιο σεμνός.
Αλλά μην ανησυχείτε: Το μάθημα μουσικολογίας που διδάσκεται στο School of funk που διευθύνει ο 45χρονος πλέον Prince κάνει μια αναδρομή σε όλα επί μέρους σημεία που τον έκαναν αγαπητό. Μπορεί πλέον να τραγουδάει για ένα πιστό ζευγάρι και την ομορφιά της καθημερινόττηας ενός παντρεμένου ζευγαριού, αλλά όταν αποφασίζει να φορτσάρει με φάνκ μανιφέστα "4 the true funk soldiers", εκ των πραγμάτων γίνεται sexy η ατμόσφαιρα. Αυτά συμβαίνουν στο ομώνυμο και το "Life 'O' the Party", με την ιδιαίτερη James Brown-ική αρχιτεκτονική του "1999". Το πρώτο μεν αποτίει φόρο τιμής στους funkmasters Doug E. Fresh, Earth, Wind & Fire και φυσικά στον James Brown, ενώ το δεύτερο βρίσκει την ευκαιρία να τα ρίξει και στον Michael Jackson ("My voice is getting higher / I ain't never had my nose done").
Αλλά όπως είπαμε, με ευταξία στοιβάζει στα 47 λεπτά του άλμπουμ όλα όσα τον έκαναν αγαπητό. Το "Call My Name" είναι μία αξιόλογη χαρακτηριστική Prince-ική μπαλλάντα, στο "What Do You Want Me 2 Do?" επικρατεί η γλυκιά και jazzy πλευρά του, αλλά τα δύο καλύτερα και πιο πιασάρικα παράλληλα τραγούδια που έχει γράψει εδώ και μιάμιση δεκαετία είναι δύο: Τα μεθυστικά "A Million Days" και "Cinnamon Girl" στα οποία απλώς παραδίδει μαθήματα ποπ τραγουδοποιίας, όσο το πρώτο major label που διανέμει άλμπουμ του την τελευταία δεκαετία, η Sony, τρίβει τα χέρια της απο ενθουσιασμό.
Κι εν τέλει το "Musicology" μπορεί να μην είναι Sign 'O' the Times, Purple Rain ή 1999, μπορεί να φαντάζει ρετρό ή να έχει και τις μέτριες στιγμές του, αλλά μας θυμίζει επί της ουσίας, χωρίς να καταφεύγει σε υπερφίαλες κινήσεις εντυπωσιασμού, για ποιο λόγο αυτός ο καλλιτέχνης είχε έναν εκ των πρώτων ρόλων για μιάμιση δεκαετία στη μουσική βιομηχανία.
