Elliott Smith - Figure 8

Μετά από τρία albums, και μία αξέχαστη εμφάνιση στην προπέρσινη τελετή απονομής των βραβείων Oscar - με εκείνο το τεράστιο, για τις διαστάσεις του, λευκό κουστούμι - ο Elliott Smith επιστρέφει φέτος με την πιο φιλόδοξη και ολοκληρωμένη δουλειά του, το Figure 8.

Όσοι έχουν γνωριστεί με τον Αμερικάνο τραγουδοποιό στο παρελθόν περίπου γνωρίζουν τι να περιμένουν. Για τους υπόλοιπους, άτυχους, που δεν έτυχε να ακούσουν τη χαρακτηριστική φωνή του σε κάποιο από τα μικρά, lo-fi, διαμαντάκια που έχει κυκλοφορήσει, το συγκεκριμένο album αποτελεί την ιδανικότερη εισαγωγή σε ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της σύγχρονης alternative pop.

Ένα από νέα στοιχεία που προσέχει κανείς στο νέο αυτό album, συγκριτικά με τα προηγούμενα του τραγουδοποιού, είναι το άνοιγμα σε πιο πολύπλοκες ενορχηστρώσεις, χρησιμοποιώντας σε αρκετά κομμάτια ακόμα και πολυάριθμα βιολιά, προσφέροντας έναν πιο πλούσιο ήχο. Όμως πάνω από όλα είναι εμφανέστατη η προσπάθεια του να αποποιηθεί τον τίτλο του Νick Drake των σύγχρονων μεγαλουπόλεων. Οχι ότι απομακρύνεται σημαντικά από τον συγκεκριμένο μουσικό - που αναμφίβολα αποτελεί γι’ αυτόν μία από τις σπουδαιότερες επιρροές - αλλά γεγονός είναι ότι το Figure 8 έχει πιο πολλά κοινά σημεία με τις pop μελωδίες των διδύμων Lennon/McCartney και Wilson/Parks παρά με τις σκοτεινές και μοναχικές συνθέσεις του μακαρίτη Drake. Ίσως και οι τόποι όπου και ηχογράφησε τα δεκαέξι τραγούδια του album έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο (ακόμα και υποσυνείδητα) στον ήχο, μιας και τα μισά ηχογραφήθηκαν στα θρυλικά studios της Abbey Road, χρησιμοποιώντας (όπως δεν ξεχνάει πάντα να αναφέρει ο Smith) το πιάνο που έπαιζε ο Paul McCartney στο Penny Lane, και τα άλλα μισά κάτω από τον καυτό ήλιο της California στο νέο σπίτι του, στο Los Angeles.

Με τη βοήθεια σπουδαίων φίλων μουσικών, σαν τον Sam Coomes των Quasi, τον Joey Waronker (με θητεία στην μπάντα του Beck αλλά και των REM), καθώς και τον Pete Thomas από τους Attractions του Elvis Costello, αλλά και μία σειρά άλλων session μουσικών, ο Elliott Smith προσφέρει μία νέα πνοή στις συνθέσεις του. Με κυρίαρχα πάντα όργανα το πιάνο, το οποίο με μαεστρία έχει αναλάβει ο ίδιος o Smith, και την ακουστική κιθάρα, τα τραγούδια είτε πλουτίζονται με πολυφωνικούς pop ήχους αναπολώντας τα ηχοχρώματα που ξεπρόβαλαν από τις Δυτικές Ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών στις δεκαετίες του ’60 και ’70 (παράδειγμα τα πανέμορφα Happiness, Pretty Mary K και Colors Bars), είτε από τις pop μελωδίες των πρώιμων Σκαθαριών, όπως τα In The Lost And Found, Stupidity Tries και Somebody That I Used To Know. Εννοείται φυσικά ότι οι μελαγχολικές, απλοϊκά ενορχηστρωμένες, χαρακτηριστικές στιγμές του Elliott Smith δίνουν επίσης το “παρών”, όπως τα I Better Be Quiet Now και Εverything Reminds Me Of You.

Παίρνοντας τέτοιες κατευθύνσεις στον μουσικό τομέα, δεν θα μπορούσε βέβαια να φανταστεί κάποιος ότι στιχουργικά ο Elliott Smith δεν θα έμενε ανεπηρέαστος. Εκτός από πεσιμιστικά και μελαγχολικά τραγούδια όπως τα Can’t Make A Sound, και Everything Means Nothing To Me, είναι εμφανές ότι το καλός καιρός του Los Angeles έκανε καλό στην διάθεση του τραγουδοποιού, όπως φαίνεται και στο LA (ο δικός του ύμνος για την πόλη των αγγέλων, ακόμα και αν φαίνεται ότι κάτι δεν του πάει καλά στις τόσο όμορφες, και ηλιόλουστες μέρες, σε σημείο να σκέφτεται να τις εγκαταλείψει) ή στο Happiness μεταξύ άλλων.

Κορυφαίες στιγμές του πανέμορφου αυτού album, και μελλοντικές μεγάλες επιτυχίες, αν βέβαια ζούσαμε σε έναν δίκαιο κόσμο, είναι τα Son Of Sam και Junk Bond Dealer, τα οποία συμπυκνώνουν μέσα τους όλα τα στοιχεία ενός έξοχου pop τραγουδιού. Ειδικά το δεύτερο αποτελεί το κατηγορώ του Elliott Smith ενάντιον του επιφανειακά λαμπερού Hollywood, αλλά βρώμικου στη πραγματικότητα, εναντίον των εθισμένων, σε κάθε είδος εξάρτηση, ανθρώπων του.