Κάθε φορά που γίνεται σωστά, επιβεβαιώνεται η ρήση πως «το κλασικό είναι διαχρονικό και αξεπέραστο». Είτε πρόκειται για την τέχνη, είτε για την μόδα, το σχέδιο ή την αρχιτεκτονική. Αυτό ακριβώς συμβαίνει κι εδώ με τον πιο εμφατικό τρόπο.
Η βασική κινητήρια δύναμη του Πράγματος -που από τίτλος δίσκου πριν από μερικά χρόνια έγινε τώρα όνομα συγκροτήματος- είναι ο πολυπειρος και με ευρυγώνια αντίληψη της μουσικής, της jazz και του πιάνου Κωστής Χριστοδούλου, ο οποίος αποδεικνύεται ικανός μάστορας στο να λέει την ίδια παλιά ιστορία με τον δικό του τρόπο. Ακούγεται απλό, αλλά πάντα αποδεικνύεται το πιο δύσκολο στην πράξη. Σεβαστικός με την μουσική παράδοση της jazz, λυρικός ως προς την αισθητική προσέγγιση, ικανός στις μελωδίες και εμφανώς cool (δεν είναι τυχαίο που έχει «δέσει» με τον Φοίβο Δεληβοριά), δημιουργεί ένα άλμπουμ που δεν χάσκει από πουθενά και πατάει απρόσμενα γερά στα πόδια του.
Συναισθηματικός πλούτος, πνευματικότητα, προσωπικό ύφος, θαυμάσια παιξίματα ξαπό όλους τους μουσικούς (Μάνος Θεοδοσάκης - τρομπέτα, Δημήτρης Τσάκας - άλτο σαξόφωνο, Τάκης Πατερέλης - τενόρο σαξόφωνο/φλάουτο, Κώστας Κωνσταντίνου - κοντραμπάσο και Σεραφείμ Μπέλλος - τύμπανα), χώρος για ανάπτυξη και ανάσες, παραγωγή που φέρνει στο νου ένα ηχητικό αποτέλεσμα που παραπέμπει σε στουντιακές ηχογραφήσεις των δεκαετιών του '60 ή του '70, ο Χριστοδούλου κοιτάζει με ισχυρή, διαπεραστική ματιά εκεί που η jazz κόχλαζε από δημιουργικότητα, αισθητική και στυλ.
Απ' αυτό το είδος των δίσκων που μόλις τελειώσει, τον ξαναβάζεις ευχαρίστως από την αρχή.
