- Μπλουμ: ο ήχος της βουτιάς, η αντίδραση του νερού στο βάρος του σώματος που βυθίζεται μέσα του, οι σταγόνες που πιτσιλάνε τριγύρω.
- Bloom: η στιγμή της ανθοφορίας, η κορύφωση της άνοιξης, νεοφυή κλαράκια που ξεπετιούνται από κορμούς και μίσχους.
- Μπλουμ: η κατάδυση και μοιραία μετά –σχεδόν πάντα– η ανάδυση.
Μπλουμ κι ένα πυρρόξανθο κορίτσι από τη Μάνη (που μεγάλωσε στα νότια προάστια της Αθήνας, έμαθε μόνη της μουσική στο σχολείο και ξεκίνησε να σχεδιάζει indie folk μονοπάτια στην πρώτη καμπή της αγγλόφωνης αθηναϊκής σκηνής των '00s) βουτάει στον εαυτό του· για να αναδυθεί κρατώντας θριαμβευτικά τα ευρήματα του βυθού της. Έχουν πάνω τους χαραγμένα ελληνικά ψηφία και φέρουν περήφανα την αύρα ενός πολυαναφορικού σύμπαντος. Δέκα τραγούδια για ένα βινύλιο, βιολετί όπως το πραγματικό όνομα της Nalyssa Green (Βιολέτα Σαραφιανού).
Το Μπλουμ, το πρώτο ελληνόφωνο δισκογραφικό πόνημα της Nalyssa Green, όσο και να θέλεις, δεν μπορείς να το κρίνεις ξεκομμένο από το συναίσθημα το οποίο κουβαλάει. Η διάθεση της δημιουργού να καταδυθεί στην ανάγκη της για έκφραση στη μητρική γλώσσα, στην οποία και συνεχίζει τώρα να λέει τις ιστορίες της, μετουσιώνεται σε ένα στιχουργικό αποτέλεσμα που τελικά συγκινεί γνήσια, όσο συναισθηματικά θωρακισμένος κι αν έχεις τοποθετήσει τον δίσκο στο πικάπ: τσακίζει την αρνητική προκατάληψη όποιου δεν είχε πολυψηθεί με το hype του "Κοκτέιλ", με όλα τα παγάκια και τα καλαμάκια του.
Αβίαστο συναίσθημα στις αφηγήσεις και εντυπωσιακή ποικιλία υφολογικών επιρροών σε αποτελεσματική ισορροπία –αυτή είναι η επιτυχία του Μπλουμ. Δεν μπορείς να μείνεις εύκολα ασυγκίνητος στα λευκά smart τα οποία διασχίζουν τους δρόμους της πόλης θυμίζοντας παλιές αγάπες υπό τους ήχους ενός αρτιστίκ πιανιστικού χασάπικου στο "Πάλι Καλά", ούτε στην παιδική αθωότητα του ρεμβασμού πάνω από ένα όμορφα φωτισμένο λεκανοπέδιο, με επίκεντρο το Αιγάλεω. Δύσκολο επίσης να μην αιωρηθείς με το "Πέφτοντας", στον απόηχο του οποίου σχεδόν βλέπεις κορίτσια στον ήλιο από κάποιο άλλο καλοκαίρι, τόσο μακρινό και τόσο κοντινό ταυτόχρονα. Εξίσου απίθανο να μην χορέψεις με τις synth "Βόμβες", οι οποίες σφυρίζουν γύρω σου, σε ένα φανταστικό σύγχρονο αστικό indie club κοντά στις γραμμές του τρένου στο Γκάζι.
Οι εικόνες που ζωγραφίζει στο μυαλό σου σε συνθήκες κυριακάτικης ραστώνης –να ο λόγος για τον οποίον θα αγαπήσεις το Μπλουμ. Εντάξει, αν το αυτί σου είναι και λίγο ψυχαναγκαστικό, ίσως τσινίσει λίγο σε κάποια σημεία με την επιτηδευμένη παιδικότητα των φωνητικών, θα γλυκαθεί πάντως με το υποδόριο χαρμάνι των επιρροών: η «έντεχνη» ποίηση συναντά τον σουρεαλισμό του The Boy, τα συνθετικά κύματα των 1980s μπλέκονται με την παλέτα του Σταύρου Ξαρχάκου, λαϊκές φόρμες περασμένες από πιάνο και θέρεμιν ανακατεύονται με μπόλικη pop νοσταλγία. Φτιάχνοντας ένα κοριτσίστικο σύνολο της μόδας, το οποίο καταφέρνει να κερδίσει τίμια το ακροατήριό του με τις μικρές εκρήξεις ειλικρίνειας που επιφυλάσσει ανάμεσα στις γραμμές. Η έξυπνη δημιουργική παραγωγή του Βασίλη Ντοκάκη από τους No Clear Mind και το εντυπωσιακό artwork της Κάκιας Κωνσταντινάκη προσθέτουν κερασάκια στην τούρτα μιας κυκλοφορίας που αντικειμενικά δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη στον εγχώριο μικρόκοσμό μας.
Κάπως έτσι, το όνειρο της Βιολέτας Σαραφιανού και η απόφασή της να ομιλήσει ελληνικά, δικαιώνονται. Οχτώ χρόνια μετά το Barock η Nalyssa Green συνεχίζει να καλλιεργεί τα μουσικά της υβρίδια δρέποντας καρπούς που, αν τους ακούσεις με καθαρή καρδιά, θα σου κλείσουν πολύ γλυκά το μάτι.
{youtube}1PR2loj363A{/youtube}
