Σε μια προ διμήνου συζήτηση που είχα σχετικά με το Fabrika Fest, κάποιος φίλος είπε δίχως ίχνος ειρωνείας ότι σαφώς και είναι καλύτερη μπάντα οι δικοί μας Selofan από τους Lebanon Hanover και τους She Past Away, τα δύο δηλαδή διεθνή headline ονόματα του φεστιβάλ. Και πράγματι, αν αναλογιστεί κανείς ποιοτικά το σύνολο των δισκογραφιών τους, οι Selofan εύκολα ξεπερνάνε τα άλλα δύο συγκροτήματα, άσχετα με το μέγεθος της δημοτικότητας που απολαμβάνει έκαστο σχήμα.
Το αθηναϊκό δίδυμο φτάνει φέτος στο 5ο άλμπουμ, στο οποίο εξακολουθεί να κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά: να παίζει darkwave βασισμένο σε ψυχρά synths, μηχανική rhythm section, σαξόφωνο και φωνητικά σμιλευμένα στα σκοτεινά υπόγεια των 1980s και 1990s. Γνώριμη λοιπόν συνταγή, πλην όμως βελτιωμένη για μία ακόμη φορά, με αποτέλεσμα να συνεχίζεται η ανοδική πορεία της μπάντας από δίσκο σε δίσκο.
Οι Selofan κινούνται με άνεση εντός του ηλεκτρονικού darkwave ήχου, αντλώντας έμπνευση από διάφορες γωνιές του, με αποτέλεσμα έναν δίσκο γεμάτο ποικιλία: από το οριακά 1990s darkwave του εισαγωγικού “Give Me A Reason” (το οποίο κλείνει το μάτι στους Faith & The Muse) μέχρι τον φόρο τιμής στο εγχώριο synthpunk με το “Η Μοναξιά Είναι Της Μόδας” που κλείνει το Vitrioli –όπου ακόμη και τα φωνητικά είναι σαν παραφυάδες των Χωρίς Περιδέραιο– τα 11 κομμάτια σου δίνουν την εντύπωση πως είναι δημιουργικές μετατροπές goth αρχετύπων.
Ξεροί, επαναληπτικοί ρυθμοί και αιωρούμενες ροές πλήκτρων. Τα (γυναικεία) φωνητικά αλλάζουν διάθεση ανά κομμάτι, πάντα με μπούσουλα τη ρομαντική υπεροψία που τόσο αγαπάει ερμηνευτικά η σκηνή. Εξίσου ρευστή είναι και η γλώσσα των στίχων, όπου μετακινούμαστε ανάμεσα σε αγγλικά, ελληνικά, γερμανικά και ισπανικά. Το ενδιαφέρον είναι πως η επιλογή της καθορίζει (ή καθορίζεται από) τον ήχο του κάθε τραγουδιού –για παράδειγμα το “Ist Die Liebe Tot” φέρει κάτι από τη λαμαρίνα του πρώιμου γερμανικού industrial, την οποία εντάσσει σε ένα φρενήρες χορευτικό πλαίσιο. Μέσα σε όλα αυτά εμφανίζεται κι ένα γνώριμο σαξόφωνο που φέρνει μνήμες από Cpt. Nefos και Libido Blume στο μελαγχολικό έπος “Living Scandal”, ενώ μετά τα 11 πρωτότυπα κομμάτια οι Selofan διασκευάζουν και τους Πολωνούς Siekiera (“Υστερία”), σε ένα κρεσέντο ηλεκτρονικής έντασης.
Ας μην ξεχνάμε πως τα δύο μέλη των Selofan, η Ιωάννα Παυλίδου και ο Δημήτρης Παυλίδης, είναι και οι βασικές μορφές πίσω από τη Fabrika Records, η οποία αναδείχθηκε τα τελευταία χρόνια στις πιο δυναμικές, όσον αφορά τον διεθνή darkwave ήχο. Είναι λογικό λοιπόν η μπάντα να εσωκλείει θραύσματα από τις περισσότερες κυκλοφορίες του label, οι οποίες (με τη σειρά τους) έχουν ξεφυτρώσει από την κλασική περίοδο των σκιερών 1980s. Το Vitrioli αποδεικνύεται λοιπόν ένα αξιοζήλευτο σκοτεινό χωνευτήρι, που φτάνει άνετα στην κορυφή της σύγχρονης παραγωγής του ήχου, τόσο εγχώρια (σίγουρα ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από το τελευταίο ΟΔΟΣ 55), όσο και εκτός συνόρων.
{youtube}U9GNqQEwc7w{/youtube}
