Έλληνες crust punkers με διεθνή underground εμβέλεια, οι Sarabante παραμένουν πιστοί στα κελεύσματα που άνδρωσαν τον υβριδικό ήχο τον οποίον εκπροσωπούν. Κάνουν όμως τα πράγματα λίγο αλλιώς σ' αυτή τη 2η δισκογραφική τους παρουσία, λίγο «their way» (όσο γίνεται) και κατορθώνουν έτσι να εκπέμψουν ένα διαφοροποιημένο σινιάλο, σε σύγκριση με τις πολλές παρόμοιες μπάντες εκεί έξω.
Το Poisonous Legacy μεταθέτει σαφώς την crust εξίσωση προς το hardcore punk μισό της, τιμώντας παράλληλα την πολιτική κληρονομιά σχημάτων σαν τους Crass και τους Discharge. Οι Sarabante κολυμπάνε στα βαθιά, κάτω από την ηλιόλουστη επιφάνεια της τακτοποιημένης κοινωνικής ζωής σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας. Και γράφουν τραγούδια τα οποία (σε πείθουν ότι) είναι βίαια κι επιθετικά όχι γιατί έτσι προστάζουν οι ρυθμοί ή μια καναπεδάτη «αντί» νοοτροπία, μα επειδή αποτυπώνουν κάτι από τη βία των σύγχρονων δρόμων, κάτι από την τρομακτική στιγμή που βουτάς το χέρι στον κάδο με τα σκουπίδια, η οποία ακυρώνει στιγμιαία ακόμα και την πάλη των τάξεων με την τοξικότητά της. Τηρουμένων όλων των αναλογιών, οι Sarabante προβάλλουν εδώ ως οι αξιότεροι διάδοχοι όσων κατέγραψε η ιστορική συλλογή Διατάραξη Κοινής Ησυχίας (1984) για την Αθήνα μιας άλλης εποχής, κατά την οποία φτιάχτηκαν πολλοί από τους αγανακτισμένους νοικοκυραίους του σήμερα.
Αλλά δεν είναι μόνο στιχουργικό το θέμα, δεν είναι μόνο ζήτημα τοποθέτησης. Παραμένει πρωτίστως μουσικό, είτε με μελωδικά στοιχεία «κονιορτοποιημένα» μέσα στην εξαιρετικά αποτυπωμένη από άποψη παραγωγής επιθετική τραχύτητα, είτε με αυξομειούμενες ταχύτητες που βοηθούν τον δίσκο να μην ακούγεται μονοκόμματος. Ανά σημεία, οι φίλοι της ακραίας metal αισθητικής θα βρουν μάλιστα και κάποιο riff να λοξοκοιτά προς τα δικά τους τα μέρη, έστω κι αν ως σύνολο το Poisonous Legacy επιλέγει να υποβιβάσει τέτοιες crust οφειλές. Δεν υπάρχει βέβαια κάτι κοσμογονικό ή ηχηρά διαφορετικό στα όσα παίζουν οι 5 Αθηναίοι, υπάρχουν όμως προτιμήσεις, προσεγγίσεις και επιλογές, που κάνουν τη διαφορά. Παντρεμένες τώρα αυτές με την εύστοχη στιχουργική και με την επιλογή της δίγλωσσης έκφρασης (ελληνικά/αγγλικά), βοηθούν –για να μη γράψω αρκούν– ώστε να δημιουργηθεί στίγμα σε έναν «χάρτη» όπου πλέον είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο.
Έχει επίσης σημασία να τονιστεί ότι οι Sarabante δεν έβγαλαν έναν δίσκο για την Κρίση. Όσο κι αν έθρεψε η τελευταία τις εμπειρίες και τους στοχασμούς τους, το μήνυμα που εκπέμπεται εδώ αφορά όλον τον Δυτικό/Δυτικοποιηούμενο κόσμο, καθώς οι βολές δεν στρέφονται κατά μιας περιοδικής, προσωρινής «αναστάτωσης», μα κατά των όσων παράγει σε «κανονικές» συνθήκες το ίδιο το σύστημα που εξασφαλίζει τη μικρομεσαία ή γκράντε ευημερία των πολλών. Ο δε τρόπος με τον οποίον κοινωνούνται τα παραπάνω από τραγούδια σαν τα "Mneme's Amaurosis", "Ισόβιος Φόβος", "Παγιδευμένος" ή "A Day With No Sun To Rise" δεν επαινείται μόνο γιατί αποφεύγει τις συνθηματολογικές ευκολίες, αλλά κυρίως γιατί πετυχαίνει να σε αναστατώσει βαθιά, αφήνοντάς σου την αίσθηση ότι μόλις σε έφτυσε στα μούτρα ένας Δράκος του Κομόντο. Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλούς κιθαριστικούς δίσκους που να το πέτυχαν αυτό, από την ώρα που αλλάξαμε αιώνα.
{youtube}kg04TtJcau4{/youtube}
