Δεν είναι εύκολο να ακούσεις κινηματογραφική μουσική έξω από το πλαίσιό της, την ταινία δηλαδή για την οποία γράφτηκε. Και είναι και λιγάκι «ανέντιμο» να προσπαθήσεις να την κρίνεις σαν ακροατής μονάχα, αποκλείοντάς την από τις εικόνες, την αφήγηση και τα συναισθήματα που συνοδεύει (και τη συνοδεύουν). Τα soundtracks, ωστόσο, έχουν προσφέρει αμέτρητες φορές μεγάλα τραγούδια ή ορχηστρικά θέματα που «ταξίδεψαν» αυτόνομα στον χρόνο και στην ποιητική μνήμη του ακροατηρίου. Παραδείγματα πολλά και στην εγχώρια παραγωγή: από την "Τιμή Της Αγάπης" (μουσική: Ελένη Καραΐνδρου - στίχοι: Τώνια Μαρκετάκη) μέχρι το "Αυτή Η Νύχτα Μένει" (μουσική/στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης), αρκετά τραγούδια διέγραψαν σημαντικές και χαρακτηριστικές τροχιές στο ελληνικό συλλογικό ηχοτοπίο.
Τέτοιο τραγούδι δεν υπάρχει στο Ουζερί Τσιτσάνης του Θέμη Καραμουρατίδη. Πολύ απλά γιατί …προϋπήρχε. Βλέπετε, η ταινία πραγματεύεται μέρος της ζωής του Βασίλη Τσιτσάνη, του σπουδαιότερου ίσως λαϊκού συνθέτη που ανέδειξε ετούτος ο τόπος· μοιραία λοιπόν, χαρακτηρίζεται μα και στιγματίζεται από τις δικές του μελωδίες. Μελωδίες τις οποίες ο Καραμουρατίδης συχνά ενσωματώνει και διαχειρίζεται με δημιουργικό μάτι, είτε με τη μορφή διασκευής, είτε σαν δάνεια μέσα σε πρωτότυπες μουσικές. Στο συγκεκριμένο soundtrack ο συνθέτης περιδιαβαίνει γνώριμα ενορχηστρωτικά μονοπάτια μέσα από την εκτεταμένη συνεργασία του με δύο σπουδαίους και ξεχωριστούς μουσικούς: τον Νίκο Κατσίκη (μπουζούκι), αυτόν τον ιδιαίτερο και αναγνωρίσιμο παίχτη, και τον επί μακρόν συνεργάτη του Άρη Ζέρβα (τσέλο). Καθένας από τη σκοπιά του, οι δύο οργανοπαίχτες χρωματίζουν τις ομολογουμένως εμπνευσμένες στιγμές του Καραμουρατίδη, δημιουργώντας ακουστικούς συνειρμούς, αλλά και δίνοντας μια διαφορετική ματιά πάνω στο έργο του Τσιτσάνη.
Ακούγοντας τον δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος, μπήκα σε μια πολύ διασκεδαστική διαδικασία, της αναγνώρισης και του διαχωρισμού των «δανείων» από τις πρωτότυπες μελωδίες. Κάθε φορά που αναδυόταν μια μελωδία του Τσιτσάνη, αυτό γινόταν με σεβασμό και με τρόπο διακριτικό, ενώ παράλληλα οι πρωτότυπες μελωδίες δημιουργούσαν ιντριγκαδόρικη ατμόσφαιρα. Για όσα δε τραγούδια επανεκτελέστηκαν ή διασκευάστηκαν, έγιναν πετυχημένες επιλογές ερμηνευτριών: Ανατολή Μαργιόλα, Σοφία Μέρμηγκα και Σάσα Παπαλάμπρου υπηρέτησαν τη γενική αισθητική της δουλειάς με τρόπο λιτό και ευλαβικό. Επιπροσθέτως, η προσεγμένη παραγωγή επεκτάθηκε μέχρι και τη χρησιμοποίηση οργάνων εποχής από τη συλλογή του Τάκη Βεργέτη.
Δεν έχω δει την ταινία του Μανούσου Μανουσάκη, αλλά το soundtrack αυτό με έψησε. Με «υπερατού» (όπως λέγαμε στα παλιά παιδικά παιχνίδια με τις κάρτες, θυμάστε;) το τελευταίο track, με τον ίδιο τον Βασίλη Τσιτσάνη να λέει με τη χαρακτηριστική του φωνή το πιο εμβληματικό του τραγούδι, τη "Συννεφιασμένη Κυριακή".
{youtube}hcMTQwzTY5I{/youtube}
