Καθώς χάνεται το φυσικό μέσα στο ψηφιακό και τούμπαλιν (εν προκειμένω οι βοκαλισμοί της Μαρίζας Κωχ και τα ηχομπάιτς του Φίλη Ιερόπουλου), ενώ παράλληλα η Platonia δρα εκτός των πλαισίων κάποιας ευρέως αποδεχτής φόρμας, αναζητώντας μια ολοκληρωμένη προσωπική γλώσσα που δομείται με εκατοντάδες ψίχουλα ήχου, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: εάν στη θέση της Κωχ βρισκόταν μια οποιαδήποτε άλλη –ή ακόμα αν αυτή η «άλλη» ήταν στην ουσία μια συλλογή διαλεγμένων βοκαλιστικών δειγμάτων– πόσο διαφορετικό θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα; Προφανώς όχι στις επί μέρους λεπτομέρειές του, μα στη συνολική του αίσθηση, στην ουσία της ύπαρξής του. Υπό μία έννοια η απάντηση θα μπορούσε να είναι «αβυσσαλέα διαφορετικό», υπό μία άλλη μπορεί και να καταλήγαμε στο «καθόλου». Τι θέλει να πει ο ποιητής, όμως;
Τέτοιου τύπου γκλιτσοειδείς ηλεκτρονικές μουσικές, της αφαίρεσης και της αποδόμησης, εδώ και καιρό ευαγγελίζονται πειραματισμούς και νέες γλώσσες, ενώ παράλληλα είναι –μεθοδολογικά– βαθιά συντηρητικές. Γεγονός το οποίο, πέραν των όποιων (σημαντικών) διαφοροποιήσεων που πηγάζουν απ' τη σχεδόν αυτονόητη μοναδικότητα του εκάστοτε δημιουργού, επιδρά στο τελικό αποτέλεσμα προς την κατεύθυνση μιας παγιωμένης αισθητικής ομογενοποίησης. Αλλά και πάλι, τι θέλει να πει ο ποιητής; –κι ευελπιστώ να μου συγχωρεθεί η αυτοαναφορικότητα…
Εδώ λοιπόν η Μαρίζα Κωχ προσφέρει ένα μπουκέτο ά-λογων βοκαλιστικών αυτοσχεδιασμών, μέσα απ' τους οποίους αναβλύζει αφιλτράριστο το ηχητικό, κι αν θέλετε και το συναισθηματικό, μνημονικό της. Κατ' ευθείαν, δηλαδή, απ’ το υποσυνείδητό της στον αέρα, δίχως να παρεμβάλλεται (καθοριστικά τουλάχιστον) το λογικό της. Με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, ν’ ακούς εκεί μέσα όχι ακριβώς την ελληνική ύπαιθρο, όχι ακριβώς το βυζαντινό μέλος, αλλά πλέον κάτι οικουμενικό και απολύτως προσωπικό, τόσο κοντά και τόσο μακριά απ' την όποια εντοπιότητα. Εδώ αρχίζει κι εδώ τελειώνει η κυρίως προσφορά της Κωχ για τις ανάγκες της Platonia. Κι εδώ είναι που αναλαμβάνει ο Filtig, διαθέτοντας πλέον έτοιμο υλικό, παρέα βεβαίως με τις διαδρομές που αυτό το υλικό φωτίζει.
Κι ενώ απ' τη μια ζωγραφίζει μ' όσα του παραδίδονται, απ' την άλλη θαρρώ πως χάνει μια σημαντική ευκαιρία. Όπως είπα και στην εκκίνηση, ο διαχωρισμός μεταξύ φυσικού και ψηφιακού ακυρώνεται στην πράξη, κάτι που από μόνο του είναι μεγάλη υπόθεση, η οποία άπτεται της αισθητικής συνοχής της Platonia. Αλλά και η μουσικότητα είναι υπαρκτή και η ανάπτυξη των ηχητικών ιδεών, παρά την εγγενή στρυφνάδα των συνθέσεων. Ωστόσο, εκείνα που έχουν πέσει στο τραπέζι απ' την πλευρά της Μαρίζας Κωχ προσεγγίζονται ως δείγματα, ως έτοιμοι ήχοι, ως πρώτη ύλη, γεγονός που αφήνει απ' έξω κάθε πιθανότητα πυρηνικής ανάδρασης των συνεργατών σε πραγματικό δημιουργικό χρόνο. Και θαρρώ ότι αυτή η δημιουργική προσέγγιση, σε κατά βάση ανεξάρτητα στάδια, περιορίζει την Platonia στα όρια που θέτει η αισθητική του λάπτοπ. Και της στοιχίζει, εν τέλει, αρκετά σε δυναμική επικοινωνίας.
{youtube}3rJadChA3NA{/youtube}
