Πολλά παρακλάδια υπάρχουν σε όλα τα μουσικά είδη, αλλά στο metal έχει παραγίνει το κακό. Για να περιγράψει κανείς το ύφος του Heir Of Agitation των Avith με σύγχρονη ορολογία, θα έλεγε πως κινείται στα χνάρια της post-’00s ιδεολογίας, όπου η μουσική δημιουργικότητα επικεντρώνεται στον υβριδισμό των ειδών. Πράγματι, στο άλμπουμ βρίσκει κανείς στιγμές death metal με φωνητικά ...από την κόλαση (“Hate Me”), καθώς και στοιχεία από speed metal (“Winter”), symphonic metal (“Creature Of God”, “That Distant Light”, “Not Mine Yet”), ακουστικό black metal (“Etop”), thrash metal, καθώς και από άλλα παρακλάδια της metal μα και rock μουσικής.
Μέσα σε έναν τέτοιον μουσικό αχταρμά είναι δύσκολο να επικρατήσει ένα ή δύο χαρακτηριστικά. Οι Avith έχουν βέβαια τα γυναικεία φωνητικά ως σανίδα σωτηρίας, τα οποία τους τοποθετούν περισσότερο κοντά στο gothic metal στιλ, μαζί με τα επικά πλήκτρα. Η φωνή κινείται σε πιο χαμηλά και μεσαία ρετζίστρα, ενώ τα υψηλά, αιθέρια, φωνητικά χρησιμοποιούνται σε πολύ περιορισμένα σημεία (π.χ. στο “That Distant Light”).
Ως σύνολο το Heir Of Agitation ακούγεται ευχάριστα, έχει όμως ορισμένα μελανά σημεία που θα έπρεπε να λείπουν. Στη βάση όλων τοποθετώ την κακή ενορχήστρωση και μίξη σε συγκεκριμένα τραγούδια: στο “Lilith”, ας πούμε, η φωνή –αν και το δυνατό χαρτί του τραγουδιού– χάνεται στα κουπλέ, οι στίχοι δεν ακούγονται, ενώ η βασική ηλεκτρική κιθάρα βγαίνει πολύ μπροστά και δυνατά. Στο προαναφερόμενο “That Distant Light” παρατηρούμε έναν αχταρμά symphonic και epic metal, ο οποίος προσπαθεί να υιοθετήσει νεοκλασικά στοιχεία (χορδόφωνα από synthesizer). Με αυτόν τον τρόπο όμως το κομμάτι υπερφορτώνεται: γίνεται σαν χριστουγεννιάτικη βιτρίνα και χάνεται η ουσία δίνοντας τη θέση της στην ποσότητα. Το ίδιο γίνεται και στο “Not Mine Yet”, το οποίο ξεκινά ως funk rock με jazz περάσματα, καθώς και στο “No Pain’s For Nothing”, όπου εμφανίζεται μια κλασική κιθάρα προς το τέλος για ένα τετράμετρο, χωρίς να προσφέρει κάτι παραπάνω στη σύνθεση.
Επιπλέον, στο “Hate Me” –ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου– τα δεύτερα φωνητικά με phonebooth effect είναι πολύ δυνατά, βγαίνοντας κατά πολύ έξω από τη γενικότερη μίξη. Χρειαζόταν περισσότερη δουλειά στα φωνητικά ώστε να επιτευχθεί το heavy αποτέλεσμα που επιδιώκει το κομμάτι. Ακόμη, λίγο πριν το τέλος, εντοπίζουμε ένα από τα κλασικά λάθη που κάνουν ορισμένα metal συγκροτήματα, προσπαθώντας να δείξουν τις δυνατότητές τους και τη δημιουργικότητά τους: τα βάζουν όλα σε ένα τραγούδι (“Second Chance”).
Έτσι, με το Heir Of Agitation οι Avith δείχνουν μεν την ικανότητά τους στο να φτιάξουν κάποιες πολύ καλές στιγμές (“Winter”, “Hate Me”, “Etop”), συνάμα όμως δείχνουν επίσης πως έχουν αρκετή δουλειά μπροστά τους. Κυρίως πρέπει να οργανώσουν καλύτερα τα ορχηστρικά μέρη και γενικότερα τον ήχο τους, να παίξουν περισσότερο με τα πλήκτρα (ξεφεύγοντας από τους κλασικούς ήχους strings) και να φανούν πολύ περισσότερο επιλεκτικοί στη μίξη και στην τελική παραγωγή.
