Η συγκεκριμένη δουλειά έχει δύο όψεις. Από τη μία πλευρά, γνώριμα θέματα του Νίκου Κυπουργού από μουσική για ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, από την άλλη ένα έργο «απόλυτης» μουσικής όπως τα “Πέραν”· από τη μια πλευρά η Ελευθερία Αρβανιτάκη, υπό τη συνοδεία της Καμεράτας, και από την άλλη έργα στιβαρού και πειστικού συμφωνικού ήχου, όπως η “Ανδρομάχη”. Πιο συγκεκριμένα, τα “Πέραν” με απογοητεύσανε. Χωρίς κάποια διακύμανση, χωρίς κάποια ρητορική, χωρίς κάποιο μουσικό μήνυμα ή στίγμα. Έργα σαν αυτό έχουν γραφτεί πολλά από new age συνθέτες, στη χορεία των οποίων δεν ανήκει, νομίζω, ο Κυπουργός. Όπως και να έχει, η επανεκτέλεση του έργου με μια καλή παιδική χορωδία κρίνεται επιβεβλημένη, γιατί ίσως η απογοήτευσή μου να οφείλεται, εν μέρει, και στη μέτρια παιδική χορωδία Νέας Γενιάς Ζηρίδη. Επίσης, το δεύτερο κατά σειρά κομμάτι της δουλειάς “Άνοιξη Στον Αίμο” (για έγχορδα και κρουστά), στο οποίο ακούμε διάφορα θέματα από μουσική ταινιών την οποία έχει κατά καιρούς επιμεληθεί ο συνθέτης, είναι περιττό – από την άποψη ότι δεν προσφέρει κάτι νέο στην ελληνική μουσική παραγωγή, αλλά και στα ήδη χρησιμοποιηθέντα θέματα. Και εκεί που είχα απογοητευτεί έρχονται η “Αναφορά Στο Μόραλη” και η “Ανδρομάχη”, που, αν κι έχουν μια εξωτερική αναφορά – το πρώτο γραμμένο για ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τον πρόωρα αναπαυμένο εικαστικό καλλιτέχνη, το δεύτερο μουσική για το ομώνυμο θεατρικό έργο του Ρακίνα που παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο από το Εθνικό Θέατρο – εντούτοις «στέκονται» από μόνα τους ωραιότατα. Αποτελούν και τα δύο μια πρόταση συμφωνικής μουσικής απόλυτα αποδεκτής. Έργα τα οποία ίσως δείχνουν τον δρόμο για το ύφος των μελλοντικών εργασιών του Κυπουργού – τουλάχιστον αυτό θα ήθελα πολύ να το ελπίζω. Αλλά και το τρίτο μέρος του έργου, η “Κινηματογραφική Σουίτα In Canto”, κύλησε όμορφα και ομαλά, παρόλο που στη νοοτροπία μου θα ήταν το πιο συζητήσιμο λόγω της συνύπαρξης του συμφωνικού συνόλου με το τραγούδι, της συνθετικής σκέψης με την μελοποιία, αλλά και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη με την Καμεράτα. Τα “Λόγια Κεντημένα” και “Στο Μαγγανοπήγαδο” αναδείχθηκαν σε τραγούδια πρώτης ποιότητας κι ερμηνεύτηκαν πολύ καλά από την Αρβανιτάκη, ενώ το “Τέλος Δεν Υπάρχει Εδώ” (στίχοι: Αφροδίτη Μάνου) ανεβάζει τη συγκινησιακή φόρτιση σε υψηλά επίπεδα. Εξαιρετική παράλληλα η σύντομη ορχηστρική σουίτα “Black Out”, έστω κι αν θα την προτιμούσα πιο ανεπτυγμένη όσον αφορά στον χρόνο της αλλά και στη μουσική της αλληλουχία. Είναι ένα μικρό κείμενο που χρειάζεται, νομίζω, περισσότερες προτάσεις. Η αξία όμως του άλμπουμ Τα Εγγύς Και Τα Πέραν έγκειται στο ότι η μουσική του Νίκου Κυπουργού, ακόμα και αυτή η οποία δεν είναι του γούστου μου, έχει μνήμη γεωγραφική, σωματική, ψυχολογική. Σε κάνει να θυμάσαι παλιές σου αγάπες, το παιδί σου που δεν έχει ακόμα γεννηθεί, ένα στενό στα Εξάρχεια, στην Ακρόπολη, στις αγαπημένες σου γειτονιές στις οποίες ποτέ δεν έτυχε να έχεις μόνιμη κατοικία…
