Οποιοσδήποτε ασχολείται, έστω και ελάχιστα, με την ελληνική μουσική έχει να πει έναν θετικό λόγο για τον Δήμο Μούτση. Και αυτό όχι διότι φρόντισε τις δημόσιες σχέσεις του έτσι ώστε να διατηρήσει απέναντι στο κοινό ένα προφίλ «καλού παιδιού». Το αντίθετο: θυελλώδεις οι σχέσεις του με τις εταιρείες δίσκων, ποτέ δεν μάσαγε δε τα λόγια και σχόλιά του. Ό,τι έχει λοιπόν κατακτήσει ο Μούτσης έχει αποκλειστικά να κάνει με τη δουλειά του, τα τραγούδια του. Ειδικότερα στον τομέα της ενορχήστρωσης αποτελεί ό,τι πιο προοδευτικό ακολούθησε το τρίδυμο Χατζιδάκις/Θεοδωράκης/Ξαρχάκος, ειδικότερα αφού προσπάθησε (και επέτυχε με μοναδικό τρόπο) να ενσωματώσει τα κελεύσματα του σύγχρονου παγκόσμιου ήχου, όπως αυτός διαμορφωνόταν στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Τη μεγαλύτερη απόδειξη γι’ αυτό παρέχει ο Άγιος Φεβρουάριος (1971), ένας, για τον γράφοντα τουλάχιστον, από τους 10 σημαντικότερους ελληνικούς δίσκους στη μεταπολεμική περίοδο – που φυσικά δεν γινόταν να λείπει από μια κασετίνα σαν και την τιτλοφορούμενη Ταξιδιώτης Του Παντός, η οποία φιλοδοξεί να συνοψίσει την προσφορά του Δήμου Μούτση σε έκταση τεσσάρων δεκαετιών. Ακούστε την “Εισαγωγή”, το εναρκτήριο δηλαδή λάκτισμά του, η οποία θα μπορούσε να μπερδέψει ακόμα και σήμερα (ως προς τον ηχητικό) έναν ερευνητή του ψυχεδελικού rock ή του πρώιμου kraut. Οι εδώ δε ερμηνείες του Μητροπάνου (“Ο Χάρος Βγήκε Παγανιά”, “Στη Σμύρνη Και Στο Αϊβαλί”, “Άλλος Για Χίο Τράβηξε”) παρέμειναν στην πορεία του τραγουδιστή ως τα πιο γερά ίσως θεμέλια της καριέρας του. Από την κασετίνα δεν γινόταν να απουσιάσουν ούτε το αφοπλιστικό Ενέχυρο (1983), σε στίχους του ίδιου του Μούτση, ούτε και το σαρκαστικό Φράγμα σε στίχους Κώστα Τριπολίτη (1981). Το “Δε Λες Κουβέντα” (από το δεύτερο), με την κατακλυσμιαία πενιά του και την απαράμιλλη ερμηνεία της Σωτηρίας Μπέλλου αποτελεί τη φυσική συνέχεια της “Συννεφιασμένης Κυριακής” και φέρνει ακόμα και μετά από τόσες ακροάσεις δάκρυα στα μάτια, λόγω του ότι αυτό που περιγράφει δεν εξαντλείται στα στενά όρια μιας ερωτικής ιστορίας. Λόγω βέβαια του γενικότερου τίτλου, την κασετίνα ξεκινάει το ομότιτλο τραγούδι, όπου ο συνθέτης τραγουδάει ντουέτο με τη Νανά Μούσχουρη ένα διαχρονικό και πάντοτε ανοικτό σε ποικίλες ερμηνείες και αναγνώσεις στιχοπλόκημα του Νίκου Γκάτσου (1991). Το παρών δίνουν ακόμα ο “Συνοικισμός Α”, αλλά και οι “Στροφές”, αμφότερα με τη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού να κεντάει πινελιές βιωματικότητας μοναδικής πάνω στα απλά, αλλά όχι απλοϊκά, γυρίσματα της ορχήστρας του Μούτση. Στον 4ο δίσκο της παρούσας κασετίνας παρατίθεται αυτούσιο το άλμπουμ Να! (1987), η πλέον δηλαδή σαρκαστική (μα και πικρή) ματιά του συνθέτη πάνω στην ελληνική κοινωνία. Η έκδοση έχει φροντισμένη εσωτερική 20άδα φύλλων με αναλυτικές πληροφορίες για τα περιεχόμενα της κασετίνας, ένα εκτενές κείμενο του Σταύρου Καρτσωνάκη, όπως και κείμενα του ίδιου του Μούτση αλλά και του (υπεύθυνου για τους στίχους του Άγιου Φεβρουάριου) Μάνου Ελευθερίου. Αν είναι πλήρης ρωτάτε η συλλογή; Όχι θα απαντήσω, διότι λείπουν εντελώς επιλογές από δίσκους όπως το Δρομολόγιο (1979) και οι Μαρτυρίες (1974). Αλλά, προς Θεού, αν θέλετε να κάνετε ένα υπέροχο δώρο σε κάποιον άνθρωπο ο οποίος δεν διαθέτει πολλά πατήματα του Μούτση στη δισκοθήκη του, νομίζω ότι με το Ταξιδιώτης Του Παντός: 4 Δεκαετίες Τραγούδια μπορείτε να του δώσετε το έναυσμα ώστε ν’ ακολουθήσει τα ηχητικά χνάρια ενός εξαίσιου και γνήσιου δημιουργού.
