Πολυσχιδής και ταλαντούχος – οικονομολόγος, διαφημιστής, φωτογράφος, στιχουργός και συνθέτης – ο Γεράσιμος Νεόφυτος επικεντρώνεται με την πρόσφατη δισκογραφική του δουλειά στις δύο τελευταίες ιδιότητές του, αποδεικνύοντας ότι ένας άντρας μπορεί να μιλάει για τις γυναίκες με τρόπο που ούτε οι ίδιες θα μπορούσαν να φανταστούν. Χρησιμοποιώντας τρεις ξεχωριστές ερμηνεύτριες – τη Δήμητρα Παπίου, τη Μάρθα Φριτζήλα και την Ηρώ Σαΐα – παρουσιάζει έτσι πολλαπλές εκφάνσεις και πτυχές της γυναικείας ψυχολογίας και προσωπικότητας, οι οποίες καταλήγουν σε έναν κεντρικό Γυναικείο Ρόλο. Ο τρόπος και τα εκφραστικά μέσα του Γεράσιμου Νεόφυτου στον Γυναικείο Ρόλο είναι απλά, αλλά ιδιαίτερα. Οι συνθέσεις καταφέρνουν να ισορροπήσουν με ακρίβεια και ευστοχία ανάμεσα σε Δυτικές, λάτιν, τζαζ και lounge μουσικές από τη μια και ελληνικούς λαϊκούς, αρχοντορεμπέτικους και παραδοσιακούς ήχους και ρυθμούς από την άλλη. Μέσα στα δεκαπέντε κομμάτια του άλμπουμ το τσα τσα, η σάλσα, το ταγκό, το βαλς και η μπόσα νόβα συνδιαλέγονται έτσι με όργανα όπως το μπουζούκι, ο τζουράς, το λαούτο, το κανονάκι και το μαντολίνο, βγάζοντας – αβίαστα, όμορφα και ταιριαστά – σε χασάπικα, ζεϊμπέκικα, σμυρναίικα και χασαποσέρβικα τραγούδια. Όλα τα παραπάνω ούτε πρωτότυπα είναι βέβαια ούτε πρωτόγνωρα στην ελληνική μουσική. Καταθέτονται, όμως, εδώ τόσο φροντισμένα και τόσο εκλεπτυσμένα από τον δημιουργό τους – σημαντική και η συμβολή της εξαιρετικής ενορχήστρωσης του Γιώργου Τρανταλίδη – ώστε αποπνέουν την αίσθηση και το νοσταλγικό άρωμα μιας ρετρό, κοσμοπολίτικης και λαϊκής ταυτόχρονα, ελληνικότητας των δεκαετιών του 1950 και 1960. Αίσθηση μελωδικώς ακαταμάχητη. Η θεματολογία του άλμπουμ, από την άλλη, αποφεύγει τον κίνδυνο ενός στείρου φεμινιστικού μανιφέστου. Η αντρική πένα ίσως βοήθησε στο ότι η αφήγηση μπορεί να βασίζεται μεν στη γυναικεία ματιά, αλλά καταφέρνει συνάμα να εκφράσει με ευαισθησία καθολικά ανθρώπινα συναισθήματα, αδυναμίες, αλήθειες – ακόμα και ψυχώσεις. Η στιχουργική ωστόσο γραφή δεν καταφέρνει με την ίδια επιτυχία να αποφύγει, σε σημεία, μια υπερβολικά νοσταλγική, δηλαδή παλιομοδίτικη, διάθεση. Την οποία όμως καλύπτει τελικά το πραγματικά αψεγάδιαστο ερμηνευτικό κομμάτι, με τα συγχαρητήρια να πηγαίνουν εξίσου και στις τρεις συμμετέχουσες κυρίες. Παπίου, Φριντζήλα και Σαΐα, αν και με διαφορετικές καταβολές και χροιά φωνής η κάθε μια, τραγουδούν με πάθος και δύναμη, μπαίνοντας εκφραστικά στο πετσί του ρόλου τους και φαντάζοντας έτσι ως ιδανικές πρωταγωνίστριες του Γυναικείου Ρόλου. Πρωταγωνίστριες, δηλαδή, σε ένα έργο αξιόλογο, με συνοχή αρχής-μέσης-τέλους και – κυρίως – καλλιτεχνική υπόσταση. Μπορεί να μην αποτελεί ακριβώς όαση σπουδαιότητας ή πρότασης, φέρνει, ωστόσο, ένα δροσερό αεράκι στον χώρο της ελληνικής δισκογραφίας, όπου τα πράγματα δείχνουν να ασφυκτιούν ολοένα και περισσότερο.
