Εδώ και πόσα χρόνια τώρα ο Στέλιος Ρόκκος κυκλοφορεί δίσκους βασισμένους στην ίδια πάνω-κάτω συνταγή παραγωγής ενός λαϊκού (τελικά) ήχου με παλιοροκάδικα γεμίσματα, τομέας στον οποίον ουσιαστικά μόνο ο Χρήστος Δάντης τον συναγωνίζεται, άσχετα με το αν διάφοροι άλλοι – πιο αμιγώς λαϊκοί – συνάδελφοί του καταφεύγουν κι αυτοί σε πιο rock ενορχηστρώσεις ή αφήνουν τους κιθαρίστες τους να σολάρουν σε σημεία. Το Πάνω Απ’ Τον Κόσμο είναι η πιο πρόσφατη δισκογραφική κατάθεση του Ρόκκου και σε τίποτα δεν διαφοροποιείται από τις προηγούμενές του, πέραν κάποιων επιμέρους στοιχείων και συμμετοχών. Όλα κατά τ’ άλλα ηχούν υπερβολικά γνώριμα και δίχως κάποια σημαίνουσα καλλιτεχνική βαρύτητα. Για το εξώφυλλο δε του άλμπουμ ούτε λόγος… Από τα πλέον κακά των τελευταίων χρόνων. Εδώ λοιπόν ο Ρόκκος εισάγει (και αυτός) hip hop στοιχεία, βάζοντας τον Αδάμαντα των Professional Singers να συμμετάσχει στο “Πόσο Ακόμα”, φλερτάρει με στοιχεία από την παράδοση στο “Κράτα Καρδιά” φωνάζοντας τον Δημήτρη Μπάση να τον συνδράμει και διασκευάζει το “Όλα Γυρίζουν” της Χάρις Αλεξίου. Αυτά είναι και τα μόνα σημεία όπου το Πάνω Απ’ Τον Κόσμο ξεφεύγει από τη γνώριμη εικόνα των δίσκων του Ρόκκου ή έστω το αποπειράται, καθώς, στην πράξη, δεν προκύπτει και κάτι το φοβερό: υπάρχει μια αξιοπρέπεια στο αποτέλεσμα, αλλά την υπονομεύουν οι κλισέ ενορχηστρώσεις και οι αδιάφοροι στίχοι. Άλλη μία συμμετοχή – αυτή της Πάολας στο “Ό,τι Κι Αν Είχα” – ακολουθεί μονοπάτια πιο λαϊκά μα πολύ πιο δεδομένα, αποβλέποντας ίσως σε ένα σουξέ. Τα υπόλοιπα τραγούδια ξεπέφτουν κατά τη γνώμη μου σε μια υπερβολικά γνώριμη «γκρίνια» ερωτικών αιτίων, που μαστίζει γενικά το εμπορικό τραγούδι και δη αυτό που ακμάζει στα μεγάλα νυχτερινά κέντρα. Στίχοι δηλαδή όπως «Σ’ έβλεπα να χάνεσαι και πήρα ένα γυαλί να βρω τη φλέβα μου/Σ’ έβλεπα να γίνεσαι κόκκινη σαν φωτιά, όπως το αίμα μου» (“Για Σένα Μόνο”) ή «Έμεινα εδώ να μη σου λείψει τίποτα, έμεινα εδώ να μη φοβηθείς/Να μη μείνεις μόνη σου κι εγώ στο τίποτα, έμεινα εδώ να μη μαραθείς» (“Έμεινα Εδώ”) και «Κι από τότε δεν μπορώ να δω τη θάλασσα, κι από τότε δεν μπορώ να δω τον ουρανό/Σε μια νύχτα τη ζωή μου χάλασα, δεν σ’ αγάπησε κανείς όπως εδώ» (“Από Τότε”) νομίζω ότι – όπως και αν ενορχηστρωθούν, όσο ωραία μελωδία και αν τους τύχει και όσο εκφραστικά και αν ερμηνευτούν – δεν γίνεται εκ των πραγμάτων να δώσουν καλά τραγούδια. Πού δηλαδή να βάλω στον λογαριασμό και την ερμηνευτική μανιέρα του Στέλιου Ρόκκου, ο οποίος εμμένει αναίτια σε μια συγκεκριμένη, διαρκώς μελαγχολική προσέγγιση, ενώ νομίζω ότι είναι ικανός για μεγαλύτερη ευελιξία, έστω και αν δεν διαθέτει τη φοβερή φωνή.
