Ο Μανώλης Λιδάκης μετά από αρκετό καιρό μπήκε στο στούντιο και ηχογράφησε τα καινούργια τραγούδια του Παντελή Θαλασσινού και του Κώστα Φασουλά. Η συγκεκριμένη δουλειά σου προσελκύει το ενδιαφέρον, καθώς για πρώτη φορά από την αρχή της καριέρας του ο τραγουδιστής έρχεται αντιμέτωπος με έναν κύκλο τραγουδιών γραμμένα αποκλειστικά από ένα συνθέτη και ένα στιχουργό.Το Μη Μου Γκρεμίζεις Τ’ όνειρο είναι ένας δίσκος με σαφή τα χαρακτηριστικά της λαϊκής και της έντεχνης μουσικής. Τα 11 τραγούδια του ορίζονται από ευγενή συναισθήματα και ακόμα περισσότερο από εσωτερικούς κανόνες ειλικρινούς τραγουδοποιΐας. Ο Παντελής Θαλασσινός σκαρώνει γλυκές μελωδίες κινούμενος μεταξύ των παραδοσιακών επιρροών του και του γνώριμου ήχου της ελληνικής έντεχνης μπαλάντας της δεκαετίας του 1990. Το “Αγάπη Θέλει Το Κορμί”, ας πούμε, αποκαλύπτει με σαφήνεια την ταυτότητα του συνθέτη. Οι μελωδίες του εν γένει δεν κραυγάζουν – αντίθετα περιμένουν να ωριμάσουν στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. Η φωνή του Λιδάκη φαίνεται να βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς κινείται με σεβασμό απέναντι στα τραγούδια. Με τον απαιτούμενο σεβασμό έχει πράξει και ο ενορχηστρωτής Σωτήρης Λεμονίδης: αφήνει εκεί που πρέπει τη μελωδία να αναδειχθεί, όπως στο “Δικά Σου Λόγια”, και άλλες φορές την ενισχύει με έναν πλουραλιστικό ήχο από όργανα, όπως στη “Πιο Θλιμμένη Κυριακή”. Ο Κώστας Φασουλάς, από τη μεριά του στιχουργού, υπογράφει τραγούδια με απλότητα, τα οποία αγγίζουν. Όμως νιώθω ότι σε τούτο τον δίσκο σα να έχει κάνει ένα βήμα πίσω, αφήνοντας το παιχνίδι να το εξελίξουν ο τραγουδιστής και ο τραγουδοποιός. Οι στίχοι έτσι των 11 τραγουδιών ετεροπροσδιορίζονται, ώστε οι επικουρικές ενέσεις ερμηνευτικού συναισθήματος και μελωδικών γραμμών να κρίνονται αναγκαίες για την ανάδειξη του λόγου. Όσον αφορά στο κεφάλαιο που λέγεται Μανώλης Λιδάκης, οφείλω να σταθώ λίγο παραπάνω. Για άλλη μια φορά οι ερμηνείες του ταυτίζονται με τον προσδιορισμό του άρτιου. Δωρικός και ισορροπιστής στις ερμηνείες του, δεν σου αφήνει το περιθώριο να αμφισβητήσεις ούτε μία νότα. Ο Λιδάκης τραγουδά και το απολαμβάνεις, υποστηρίζοντας έτσι τη θέση του ως κορυφαία φωνή της εποχής του – είμαι από αυτούς που το πιστεύουν ακράδαντα. Αυτό ακριβώς το μεγαλείο της φωνής του μετουσιώνεται όμως σε τροχοπέδη για τον δίσκο. Οξύμωρο το συμπέρασμα, αλλά νομίζω ότι επιβεβαιώνεται αυτό που μεταξύ τους σχολιάζουν οι παροικούντες της ελληνικής δισκογραφίας ότι δηλαδή η μέχρι τώρα προσωπική δισκογραφική πορεία του καλλιτέχνη υπολείπεται του ταλέντου του. Τα τραγούδια του Μη Μου Γκρεμίζεις Τ’ όνειρο έρχονται ως μια συνέχεια παλαιότερων δισκογραφικών κινήσεων (Το Κλειδί, Υλικό Ονείρων), που στάθηκαν άνισα απέναντι στην αξία του καλλιτέχνη. Τελικώς αυτή η ανισοβαρής σχέση οδηγεί στο να απαξιωθούν τα τραγούδια – χαρακτηριζόμενα ως ξεπερασμένα και αναχρονιστικά – και παράλληλα να αναδυθεί η ποιότητα του καλλιτέχνη μέσα από μια διφορούμενη αναλυτική διαδικασία.Αυτή η προσωπική διαπίστωση δεν έχει να κάνει με την απαξίωση της συνεργασίας του Μανώλη Λιδάκη με τον Παντελή Θαλασσινό και τον Κώστα Φασουλά, που το λιγότερο χαρακτηρίζεται ως μια αξιοπρεπής συνεργασία ανθρώπων οι οποίοι πονούν την ελληνική τραγουδοποιΐα. Όμως, εκ του αποτελέσματος, η επάρκεια μιας καλλιτεχνικής προσπάθειας καμιά φορά δεν προσδιορίζεται μέσα από πεπατημένες, αλλά από κάτι πιο μυστικό, που το ανακαλύπτει κανείς όταν δεν επαφίεται στα δεδομένα του.
