Σνομπίστικη διάθεση δεν διαθέτω και το ξεκαθαρίζω εξ’ αρχής. Βρωμογλυκιά και μαγνητική η αίσθησή της – η αφεντιά μου την έχει δοκιμάσει – αλλά όταν στ’ αλήθεια δεν έχεις καλή άποψη για κάτι, οφείλεις να εξηγήσεις και ουχί να κανιβαλίσεις. Γιατί εάν υποκύψεις στον πειρασμό, στην ουσία καταστρατηγείς τη μόνη υπαρκτή και αναγκαία διαχωριστική γραμμή. Αυτή της καλής απ’ την κακή μουσική, για να περιφράξω τον συλλογισμό στα της μουσικολατρευτικής. Αυτά τα ολίγα οδηγικά, αντί προλόγου.Διαβάζοντας, τώρα, το συνοδευτικό δελτίο τύπου – πονεμένη ιστορία αυτά τα ρημάδια – του Eins, μπορεί να μην διαφωτίζομαι ούτε στο ελάχιστο για τον άνθρωπο πίσω απ’ το Alles Klar προσωπείο (φαντάζομαι πως είναι θέμα επιλογής, γιατί ούτε στο δίκτυο ψάρεψα κάτι), αλλά από περιγραφικές επί του άλμπουμ υπερ-δηλώσεις βγαίνω αν μην τι άλλο χορτασμένος. Παρθενικό κατά πως φαίνεται κι απ’ τον τίτλο του, με προπομπό μάλιστα ένα extended play, όπως προστάζει η δισκογραφική παράδοση. Πιάνω πρώτα το δίγλωσσο του πράγματος και την αγγλογερμανική εκφραστική συμμαχία. Πιθανολογώ, όρκο δεν παίρνω, ότι πηγάζει από τα γλωσσικά βιώματα του ίδιου του Alles Klar, κι όχι ελέω κάποιας «κεντρώας ψηφοθηρικής στρατηγικής», που αποσκοπεί στον πολλαπλασιασμό του εν δυνάμει ακροατηρίου. Στο κάτω-κάτω περί ανεξάρτητης ελληνικής κυκλοφορίας πρόκειται, αν και ο μανατζερίστικος δάκτυλος στις μέρες μας παραείναι…μακρύς. Έτσι ή αλλιώς πάντως, κάθε γλώσσα διαθέτει τους δικούς της πολύ ιδιαίτερους κώδικες και δύσκολα εγκρίνει την όποια παρεούλα – στην καλύτερη των περιπτώσεων την υπομένει. Πολύγλωσσους δισκογραφικούς τραγέλαφους μπορώ να ανακαλέσω πολλούς, αντίστοιχους θριάμβους απ’ την άλλη, αυστηρά μετρημένους. Η καταμέτρηση δεν είναι του παρόντος… Συνεχίζω με τη νέα electronica οπτική [sic] για την οποία επαίρεται το δελτίο τύπου. Ας πούμε πως κατανοώ τις κατά καιρούς χαριτωμενιάρικες υπερβολές, σκεπτόμενος το «υψηλό» κίνητρό τους, αλλά εδώ ακόμα και η παραμικρή η επαφή με την πραγματικότητα του άλμπουμ δηλώνει παντελώς απούσα. Αυτή η «νέα οπτική» στην ουσία αναφέρεται όχι μόνο σε μια εντελώς παρωχημένη και επίπεδη αντίληψη για την ηλεκτρονική μουσική, αλλά και στην πεζή αναμόχλευση των ιδεών μερικών εκ των mainstream, περήφανων (ή και λιγότερο περήφανων) βετεράνων της.Υπεισέρχομαι και στις λεπτομέρειες: electro pop σκαριφήματα δίχως καμιά μελωδική άποψη – στον Depeche Mode αντίποδα δηλαδή. Απονευρωμένες eurodance εμμονές – οι 2 Unlimited τουλάχιστον ήξεραν να τα σπάνε με τον τρόπο τους. Ξέπνοοι υπολογιστικοί βόμβοι – ξεπεσμένοι νοσταλγοί των Faithless. Αντί-ερωτικά κλεισίματα ματιών προς πιο σκούρες κατευθύνσεις – χιλιόμετρα απ’ τις ανθεμικές στιγμές των Delerium. Άντε και κάμποση, γενικόλογη, βιομηχανίζουσα ριφολογία από κεντρική Ευρώπη μεριά. Τώρα, κάτω από ποιο πρίσμα μπορούν όλα αυτά να ιδωθούν ως άποψη στα ηλεκτρονικά πεδία των ημερών μας, πραγματικά δεν μπορώ ούτε καν φαντασιακά να το προσεγγίσω …
