Ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης είναι μία από τις καλύτερες νέες ανδρικές φωνές στο λαϊκό τραγούδι, που αισθητά ξεχωρίζει από πολλούς νεόκοπους αλλά και ελαφρώς παλιότερους συναδέλφους του στη δισκογραφία. Φωνή με δυνατότητες, έκταση, καθαρή άρθρωση και ικανότητα έκφρασης συναισθηματικών χρωματισμών – δείχνει να διαθέτει όλο το πακέτο για να διακριθεί. Δυστυχώς, όμως, για δεύτερη φορά στραβοπατά δισκογραφικά, αρκούμενος – συνειδητά ή από ανάγκη, δεν ξέρω – σε απειροελάχιστα πράγματα μπροστά στα όσα νομίζω θα μπορούσε να διεκδικήσει. Το Χρόνο Μου Ζήτησες έρχεται δύο χρόνια ύστερα από το ντεμπούτο του Θέλω Να Μάθω, μια πολυσυλλεκτική δουλειά η οποία στεκόταν ηχητικά άλλοτε περισσότερο προς τη Δυτική pop, άλλοτε προς μια πιο ανατολική αισθητική. Σε αντίθεση με εκείνο, το παρόν άλμπουμ αποτελεί εξ’ ολοκλήρου δημιουργία του Αλέξη Σέρκου, του ανθρώπου δηλαδή πίσω από αρκετές μεγάλες επιτυχίες του Γιάννη Πλούταρχου. Ο Σέρκος υπογράφει εδώ τα πάντα σχεδόν – τη μουσική, τους στίχους, την ενορχήστρωση, όσο και τον προγραμματισμό – και δείχνει να είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος της κατεύθυνσης του παρόντος δίσκου, εμφανής στόχος του οποίου είναι να καταστήσει τον Παναγιώτη Ραφαηλίδη σταρ της λαϊκής πίστας, στα πρότυπα πάνω-κάτω του Γιάννη Πλούταρχου. Για τον σκοπό αυτόν επιστρατεύονται τα ίδια όπλα πίσω από τον τελευταίο: ζεϊμπέκικα και δακρύβρεχτες μπαλάντες με ελαφρώς πομπώδεις ενορχηστρώσεις (“Δεν Μπορώ Να Σε Ξεχάσω”), τα οποία, στιχουργικά, ανακυκλώνουν τα χίλια μύρια κλισέ που χρόνια τώρα τροφοδοτούν το επιτυχημένο στις μάζες σύγχρονο λαϊκό τραγούδι: «Χρόνο μου ζήτησες, λοιπόν, χρόνια σου δίνω, έτσι για να ’χεις τον καιρό σου να σκεφτείς/μα μια για πάντα εγώ την πόρτα μου την κλείνω κι αν μετανιώσεις θα ’ναι αργά για να με βρεις», είναι ένα τυπικό δείγμα από το πρώτο single – και καλύτερο κομμάτι της δουλειάς – “Χρόνο Μου Ζήτησες”. Όχι και κάτι το προσβλητικό δηλαδή, μα οπωσδήποτε όχι και κάτι το οποίο διαθέτει κάποια βαρύτητα. Εικόνα που άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο κυριαρχεί σε όλη τη διάρκεια του δίσκου – με το καράβι να κάνει νερά προς την καταφανώς «σκυλέ» αισθητική σε κάποιες περιπτώσεις, όπως π.χ. στο εξοργιστικά αγοραίο “Με Τίποτα” ή στο “Μη Μου Τη Θυμίζετε”. Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης έλαμψε όσο μπορούσε, όσο δηλαδή τον άφησαν οι απαιτήσεις των τραγουδιών και οι ενορχηστρώσεις που επιλέχθηκαν – και βάζω μισό αστέρι παραπάνω στη βαθμολογία μόνο και μόνο για τον τρόπο με τον οποίον στάθηκε. Συχνά έδωσε ζωή σε τραγούδια που με άλλη φωνή ούτε καν θα τους έδινες σημασία, υπήρξαν όμως και αρκετές περιπτώσεις όπου παρασύρθηκε από το όλο κλίμα, τραγουδώντας σαν κλώνος του Γιάννη Πλούταρχου. Εδώ υπάρχει μια νέα φωνή άξια και με δυνατότητα να προσφέρει πράγματα. Είναι τουλάχιστον κρίμα να υποβιβάζεται έτσι και να μεταχειρίζεται λες και πρόκειται για κανένα ετερόφωτο αστεράκι, το οποίο δεν έχει άλλο δρόμο προς το σουξέ από το να μιμείται.
