Δύο μεγάλες κυρίες της μουσικής και της θεατρικής τέχνης, η Μαρία Φαραντούρη και η Λυδία Κονιόρδου, συναντήθηκαν τον Μάιο στη σκηνή του θεάτρου Παλλάς για δύο μοναδικές παραστάσεις. Το αποτέλεσμα αυτής της καλλιτεχνικής συνεύρεσης καταγράφηκε δισκογραφικά και έτσι είμαστε στην ευτυχή θέση να απολαμβάνουμε όχι μόνο τους καρπούς αυτής της σπουδαίας συνάντησης, αλλά και ένα λαμπρό δείγμα διάδρασης των τεχνών.Η μουσική, το θέατρο και η ποίηση, χρησιμοποιούνται εδώ υποδειγματικά για να υμνηθεί η γυναίκα, σε ένα ταξίδι το οποίο ξεκινάει από την αρχαιότητα και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Συνοδοιπόροι μας γυναικείες φιγούρες της τέχνης, που ακροβατούν ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα: η Σαπφώ, η Αντιγόνη, η Ηλέκτρα, η Ανδρομάχη, η Καλυψώ, η Περσεφόνη, η Παναγία, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, η Lilly Marlene, η Μάνα Κουράγιο, η Μελισσάνθη, η Μαριάνθη των Ανέμων, η Ελένη, οι κοπέλες του Μαουτχάουζεν, η Φαίδρα. Φιγούρες που ζωντανεύουν μέσα από τις μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη, της Ελένης Καραΐνδρου, του Βασίλη Τσιτσάνη, του Θάνου Μικρούτσικου και τα κείμενα τόσο των τραγικών ποιητών μας, όσο και του Γιάννη Ρίτσου, του Νίκου Γκάτσου, του Ιάκωβου Καμπανέλλη, του Μπέρτολτ Μπρεχτ, της Λούλας Αναγνωστάκη. Και πίσω από όλα αυτά, η γυναίκα σε όλες της τις εκφάνσεις: μητέρα, αδερφή, ερωμένη, αγωνίστρια, θύτης, αλλά και θύμα.Το επίτευγμα των Φαραντούρη και Κονιόρδου είναι ότι οι μουσικές και τα κείμενα που επέλεξαν εφορμούνται, μεν, από τη γυναίκα, μέσω της οποίας ωστόσο προσωποποιείται τελικά η ίδια η ζωή, δίνοντας έτσι στο σύνολο μία καθολική και, κατά συνέπεια, πανανθρώπινη διάσταση. Ουσιαστικά οι Μύθοι Γυναικών, αποτελούν ωδή στον ίδιο τον άνθρωπο και τη φύση του, τόσο τη φωτεινή και δημιουργική όσο και τη σκοτεινή και καταστροφική του πλευρά. Γι’ αυτό και η χαρά διαδέχεται, τόσο απλά και ανατριχιαστικά συνάμα, τον πόνο. Ενδεικτικά αρκεί να αναφερθούμε στον τρόπο που η μάνα βιώνει την υπέρτατη χαρά με τη γέννηση του παιδιού, μέσα από το “Νανούρισμα” του Ρίτσου και ένα “Παραδοσιακό Νανούρισμα” της Καππαδοκίας, για να ακολουθήσει ο πιο σκληρός πόνος με το θάνατο του μονάκριβού της, μέσα από το “Ω Γλυκύ Μου Έαρ”, από ένα απόσπασμα από τον “Επιτάφιο” του Ρίτσου και από το “Μέρα Μαγιού” του Θεοδωράκη. Το άλμπουμ βρίθει και άλλων τέτοιων συγκλονιστικών στιγμών: από την κραυγή της φυλακισμένης μάνας, Σοφίας Αποστόλου, μέσα από το απόσπασμα του θεατρικού έργου “Ουρανός Κατακόκκινος” της Λούλας Αναγνωστάκη και το τραγούδι των κρατούμενων γυναικών στο κολαστήριο των γυναικείων Φυλακών Αβέρωφ το 1948 με το “Τραγούδι Της Μεταγωγής” – γραμμένο από τις ίδιες τις κρατούμενες – μέχρι τον αδιέξοδο έρωτα της Φαίδρας και τη γυναικεία αφέλεια στην “Προσευχή Της Παρθένου”.Πατώντας σε αυτό το σπουδαίο υλικό, η Φαραντούρη και η Κονιόρδου πραγματικά διαπρέπουν η καθεμία με τον τρόπο της. Εξάλλου έχω την εντύπωση ότι και τα εκφραστικά και αισθητικά τους μέσα δεν απέχουν και πολύ. Λυρισμός, δυναμισμός, εκφραστικότητα, θεατρικότητα, κατάθεση φωνής και ψυχής, μέτρο είναι κοινές ποιότητες και αξίες, τις οποίες και δεν συναντά κανείς κάθε μέρα στη μουσική ή/και την τέχνη. Αυτό που εντυπωσιάζει ιδιαίτερα στην περίπτωση της Μαρίας Φαραντούρη είναι πως, παρ’ όλη την ωριμότητα και το βάθος της ερμηνείας της, καταφέρνει να βγάζει και μια εντυπωσιακή φρεσκάδα. Από την άλλη, η Λυδία Κονιόρδου θα καταπλήξει όσους ανυποψίαστους περιμένουν μια απλώς καλή ή αξιοπρεπή παρουσία. Αποδεικνύοντας ότι είναι μια συνολικότερα σπουδαία καλλιτέχνης, τραγουδάει όπως ακριβώς ερμηνεύει τους ρόλους της: συγκλονιστικά. Κάπως έτσι, οι Μύθοι Γυναικών, ενώ ενέχουν έντονα το προσωπικό στοιχείο, καταφέρνουν να απευθυνθούν στη συλλογική αισθητική και μνήμη και να αποτελέσουν ένα μάθημα τέχνης και ζωής. Εξάλλου, όπως λέει και ο στίχος από το εναρκτήριο, αλλά και προτελευταίο κομμάτι, “Σκοτεινή Μητέρα”, πάντα αληθινά και επίκαιρα δυστυχώς: «Κυρά ζωή σκοτεινή μητέρα, αχ, δε μας πήγες παραπέρα, κυρά ζωή του καημού δασκάλα, σβήνεις το ένα έρχονται άλλα…».
