Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι της γενιάς μου γίνεται να αντιμετωπίζουν τον Γιάννη Γιοκαρίνη δίχως μια κάποια συμπάθεια. Μπήκε συχνά στο soundtrack της εφηβείας μας και, παρότι είναι αλήθεια πως κάποιες φορές ολίσθησε σε πολύ σαχλά τραγούδια, δεν είναι τα τελευταία που έμειναν να θυμόμαστε, αλλά ο “Νοσταλγός του Rock ‘n’ Roll” - που, πέρα τώρα από συμπάθειες και τέτοια, υπήρξε ένα από τα ωραιότερα ελληνικά rock τραγούδια στην ιστορία. Προσωπικά νόμιζα πως δεν θα τον ξανάκουγα στη δισκογραφία τον Γιοκαρίνη. Έλεγα, το comeback του το δοκίμασε με το album Του Δρόμου Οι Αγάπες (1997), αφού δεν έπιασε δεν θα ξαναφανεί. Κι όμως δέκα χρόνια μετά το τελευταίο, ο Γιοκαρίνης ξαναγυρίζει με το Ναυαγός Μεσ’ Την Αθήνα, μια δουλειά σε δική του μουσική και σε στίχους του Γιάννη Λογοθέτη, ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες σατιρικούς τραγουδοποιούς.Το Ναυαγός Μεσ’ Την Αθήνα είναι ένα album με μια ακατανίκητη θετική αύρα, που σε κερδίζει εύκολα και άμεσα, ακόμα και αν η εφηβεία σου δεν περιλάμβανε Γιοκαρίνη. Δεν είναι όλα τα τραγούδια της ίδιας ποιοτικής στάθμης, δεν λείπουν τα σκαμπανεβάσματα στο ενδιαφέρον, ούτε μιλάμε ασφαλώς για κανά μουσικό αριστούργημα. Μιλάμε όμως για μια δουλειά δοσμένη με χιούμορ, στην οποία ο Γιάννης Γιοκαρίνης λάμπει ως κεφάτος ερμηνευτής εν μέσω κλασικοροκάδικων ήχων, οι οποίες αρέσκονται εδώ κι εκεί να κοιτάνε και προς πιο blues rock διαδρομές ή να φλερτάρουν με πιο funk-reggae διαθέσεις. Τα καλύτερα τραγούδια της δουλειάς ήταν νομίζω το υπέροχο “Το Μοντέλο Μου” και το γουστόζικο “Εγώ Σ’ Αγάπησα Πολύ”. Από εκεί και πέρα ξεχώρισα επίσης και τα “Τώρα Βρήκες Άλλο Θύμα”, “Το Καπέλο Μου” και το “Ο Μήνας Είχε Δεκατρείς”. Στον αντίποδα του ενδιαφέροντος στέκονται στιγμές όπως τα “Ο Τριτοκοσμικός”, “Ο Γατούλης” και το “Τρελαμένος”, που κατά τη γνώμη μου βασίστηκαν σε πολύ κλισέ ιδέες. Παρά πάντως τις αδυναμίες αυτές, άξιζε νομίζω τον κόπο να γίνει ο Ναυαγός Μεσ’ Την Αθήνα. Well done Mr. Γιοκ…
