Θεωρώ τον Μάρκο Δεληβοριά τον πιο ενδιαφέροντα τραγουδοποιό που έχει εμφανιστεί στην εγχώρια δισκογραφία από την αυγή του 21ου αιώνα και μετά. Και παρότι νομίζω πως η νέα του, πέμπτη κατά σειρά, δουλειά δεν έφτασε στο επίπεδο κάποιων παλιότερων δίσκων του (όπως π.χ. του Green City), έφτασε και περίσσεψε για να ανανεώσει την εμπιστοσύνη μου στο πρόσωπό του.Μαζί με τον δίσκο έλαβα και ένα ωραιότατο δελτίο τύπου, το οποίο λέω να φωτοτυπήσω και να στείλω σε όλους τους υπεύθυνους άλλων εταιρειών που ασχολούνται με τέτοια πράγματα, έτσι ως υπόδειγμα του πώς πρέπει να γίνεται αυτή η δουλειά. Είναι τόσο καλό, ώστε θα ενδώσω στον πειρασμό να γράψω αυτούσια μια παρατήρηση: «ο Μάρκος Δεληβοριάς ξαναπιάνει το λάσο του εκεί ακριβώς που το άφησε: ανάμεσα σε έναν κάκτο της αμερικανικής ενδοχώρας και τα τοπία της Πελοποννήσου». Πράγματι, αυτό ακριβώς συμβαίνει στο Your Mother’s Jacuzzi, οι μελωδίες του οποίου υπηρετήθηκαν από ονόματα γνωστών δεξιοτεχνών: είναι εδώ, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Βελιώτης και το τσέλο του, το βιολί του Κυριάκου Γκούβεντα, τα τύμπανα του Πάνου Τόλιου, ο Δημήτρης Μπασλάμ στο μπάσο κ.α. Το καλύτερο τραγούδι του album ήταν νομίζω το “Your Mother’s Jacuzzi”, ένα πραγματικό διαμαντάκι, που σε μια χώρα με πολιτισμό θα γινόταν μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία. Όχι ότι και η υπόλοιπη δουλειά υστερεί σε ενδιαφέρον - απεναντίας σου θυμίζει με πόση άνεση ο Μάρκος Δεληβοριάς μπορεί να μιλήσει στη γλώσσα των Calexico και του Tom Petty χωρίς να παριστάνει, όπως διάφοροι άλλοι Έλληνες αγγλόφωνοι, ότι δεν είναι Έλληνας, αλλά Αμερικάνος ή και εγώ δεν ξέρω τι. Η μοναδική μου ένσταση, που κρατάει τη βαθμολογία στα τρία αστέρια αντί για κάπου ψηλότερα, είναι ότι ακριβώς στο ύφος αυτό ο Δεληβοριάς έχει δώσει στο παρελθόν πιο ενδιαφέροντα δείγματα από τα όσα άκουσα εδώ. Αυτό ασφαλώς και δεν σημαίνει ότι στιγμές όπως π.χ. τα “Stories To Tell”, “Summer Love” ή “English Trees” δεν έχουν την αξία τους, θυμίζει απλώς ότι ο Μάρκος Δεληβοριάς μας έχει (καλο)μάθει σε ακόμα καλύτερα πράγματα.
