Με αρκετές εμφανίσεις στην πλάτη τους από το 2006 που δημιουργήθηκαν, οι Ixtheis έρχονται και στη δισκογραφία, με έναν δίσκο-δήλωση: Είναι Πολλά Τα Λεφτά. Προσωπικό studio και εταιρία παραγωγής για τους πέντε Θεσσαλονικείς που ζητούν την ανεξαρτησία στην πρώτη τους δισκογραφική δουλειά. Οι Ixtheis παίζουν εδώ με έναν pop(ular) χαρακτήρα. Ένας χαρακτήρας που αμβλύνεται όσο κυλάει ο δίσκος, για να δοκιμαστεί κατά κάποιο τρόπο στο τέλος. Ο δίσκος ξεκινάει με τα “Ινδιάνικος Χορός (remix)”, “Κοιτάς Μακριά (remix)” και “Αληθινή (remix)” και ολοκληρώνεται με την αντίστροφη σειρά αυτών των κομματιών, χωρίς το remix να τα ακολουθεί. Έχει κάποιο ενδιαφέρον να ακούς πως αυτό το αυτοπροσδιοριζόμενο ως pop-rock συγκρότημα αναπτύσσει τα τραγούδια του κλιμακωτά μέσα σε αυτό το δίπολο. Δεν ξέρω αν ήταν συνειδητή αυτή η ανάπτυξη, για να καταδείξουν ένα μουσικό εύρος, αλλά αυτή ήταν η αρχική μου εντύπωση. Κάπου ανάμεσα σε ψυχαγωγία, χαβαλέ και μια διάθεση για - ας τον πούμε - καλοπροαίρετο διδακτισμό, μα και ειρωνεία και χιούμορ, οι Ixtheis δείχνουν τη διάθεση να επικοινωνήσουν με τους ακροατές τους. Να επικοινωνήσουν κάποιες από τις αστεακές ανησυχίες που μπορεί να έχει κανείς σήμερα, τα νεύρα και τις πιθανές διεξόδους. Αυτό γίνεται με ωραίες μελωδίες και τη δυναμική φωνή της Κωνσταντίνας Γαλάνη. Οι ωραίες μελωδίες, βέβαια, δεν παρουσιάζουν κάποια πρωτοτυπία ή περαιτέρω μουσικό προβληματισμό. Κάπως παρόμοια και με τους στίχους. Επιπλέον, κάποιες φορές μου παραφάνηκαν εύκολοι - δεν μου αρέσει να προβάλλω τις προτιμήσεις μου έντονα σε όσα ακούω για να μην χάνω αυτό που θέλει να περάσει ο κάθε καλλιτέχνης, αλλά θεωρώ γενικά αναποτελεσματικό να χρησιμοποιείς την ελληνική γλώσσα με αγγλοσαξονικό τρόπο. Είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Διαφορετικές λογικές. Βέβαια σήμερα έχουν μπλεχτεί σε τέτοιο βαθμό στη συλλογική συνείδηση που φαίνεται αυτονόητο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν βέβαια σωστοί ή λάθος τρόποι να κάνεις μουσική πια σήμερα, αλλά μια προσοχή συνήθως καλό είναι να υπάρχει στα εργαλεία τα οποία χρησιμοποιεί κανείς. Παρόλα αυτά, το Είναι Πολλά Τα Λεφτά ακούγεται ευχάριστα και ανταποκρίνεται πιστεύω στους fans αυτής της μουσικής. Ακόμα και αν μπλέκει, στο “Με Τα Μάτια Κλειστά”, μια γριά, ομόλογα, έναν Ινδιάνο και διάφορα άλλα ετερόκλητα. Η καλή διάθεση του δίσκου επικρατεί στο τέλος.
