Πριν από τρία χρόνια, κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με την επιμέλεια του πολύ Thurston Moore των Sonic Youth με τίτλο "Mix Tape - The Art Of Cassette Culture", που υποτίθεται ότι εξερευνούσε την κουλτούρα των χειροποίητων κασετών που θριάμβευε στη δεκαετία του '80. Λοιπόν, μην πιστεύετε ό,τι διαβάζετε, το βιβλίο είναι τρελή μούφα! Είναι απλά μια συλλογή από κασέτες με τραγούδια που είχαν γράψει οι κολλητοί του και έδιναν ο ένας στον άλλο! Η κουλτούρα της κασέτας στα '80ς ήταν κάτι εντελώς άλλο, και ήταν ο ορισμός αυτού που σήμερα έχουν μάθει όλοι σαν DIY. Ήταν το μάννα εξ ουρανού για πολλούς ακροατές, και η αναπόφευκτη λύση για μια πλειάδα από σπουδαίες μπάντες να κυκλοφορήσουν τη δουλειά τους, επειδή δεν έβρισκαν τις διόδους για να δουν τη μουσική τους τυπωμένη σε βινύλιο. Στις δύο πλευρές του Ατλαντικού οι κασέτες γνώρισαν απίστευτη δόξα, αλλά και στην Ελλαδίτσα μας βγήκαν πολύ σπουδαίες δουλειές, στα '80ς πάντα μιλάμε, από γκρουπ όπως οι Not Only Bones, οι Life In Cage και πολλοί άλλοι που δεν μου έρχονται τώρα στο νου.Τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με αυτό το διπλό cd; Μα ότι διακατέχονται από την ίδια αισθητική, ώστε να νομίζεις ακούγοντάς το ότι στα αυτιά σου έρχεται από ένα παλιό κασετόφωνο που παίζει ράθυμα την ίδια ταινία ξανά και ξανά. Η ποιότητα της ηχογράφησης είναι απλά αποδεκτή, επομένως τέλεια γι' αυτό που θέλει να επιδείξει, είναι δε αποτυπωμένη σε σπιτικά καμένα δισκάκια, οπότε και το μέσον είναι αυτό που της ταιριάζει, προσαρμοσμένο μονάχα στην εποχή του. Η υπόλοιπη συσκευασία συμπληρώνει το μεράκι του δημιουργού να προσφέρει κάτι απόλυτα ξεχωριστό, με χρυσοτυπωμένο τον τίτλο επάνω σε μαύρο φάκελο και με μία διαφάνεια εντός για τις λιγοστές – όσες χρειάζονται – πληροφορίες.Μέχρι να δει τι θα κάνει δισκογραφικά μαζί με την Mary, o Boy σερβίρει έναν πακτωλό μουσικής, που δύσκολα αρνείσαι να γευτείς και, τι άλλο, να απολαύσεις βουλιμικά! Η έννοια της κατάρας, έτσι όπως την έχουν οριοθετήσει μια σειρά από εμβληματικές φιγούρες της ροκ κι όχι μόνο μουσικής, ο Nick Cave, ο Leonard Cohen, o Johnny Cash, o Kurt Weill, ο Tom Waits (που σίγουρα αποτελεί πηγή έμπνευσης για το φωνητικό του στυλ) πλανάται επάνω από τις συνθέσεις του Boy, και παρότι το σκοτάδι εμφανίζεται εκ πρώτης όψεως πυκνό επάνω από τις οδηγημένες από το πιάνο στην πλειοψηφία τους μουσικές του, τελικά νοιώθεις μια παράξενη απελευθέρωση, έναν εξαγνισμό της ψυχής σου με το τέλος της περιπετειώδους ακρόασης των 50 αυτών τραγουδιών. Ανάμεσα σ' αυτές, λίγες και επιλεγμένες διασκευές, κάποιες, δεν μπορώ να μην υποψιαστώ, επιλεγμένες για να υπακούσουν σε μια διαστροφική αίσθηση χιούμορ : εντάξει τα δύο του Lou Reed ή το I' m On Fire του Bruce Springsteen , αλλά το It Must Have Been Love των Roxette ή το Love Hurts των Nazareth; Κάτι σάπιο μυρίζομαι κτλ κτλ.Αν αξίζει να αναγνωρίσουμε κάτι στη δουλειά αυτή, δεν είναι σίγουρα η τελειότητα στην εκτέλεση – δεν ήταν αυτός και ο σκοπός του Boy, όπως ξεκαθαρίζει απ' την αρχή του έργου, όλα καταγράφηκαν πηγαία, τη στιγμή που γράφτηκαν και με τα υπάρχοντα τεχνικά μέσα που ήταν επί τόπου διαθέσιμα – είναι η τόλμη να δημοσιοποιήσει όλο αυτό το προσωπικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με δαίμονες και πρόσωπα και καταστάσεις και στιγμές που είναι πάντοτε παρούσες όταν δεν τις έχεις ανάγκη και πρέπει να κάνεις αυτή το ψυχοφθόρο άδειασμα για να προχωρήσεις παρακάτω. Κοινωνήστε σε αυτή την ηχητική λειτουργία και αγγίξτε μέσα σας σε βάθη που σπάνια κατεβαίνετε, αν φτάνετε δηλαδή ποτέ εκεί…
