Ο τίτλος τα λέει όλα, ειλικρινά. Προσοχή, προσοχή, γιατί εισέρχεστε σ' έναν εύθραυστο κόσμο όπου οι ήχοι μοιάζουν μη - αληθινοί, έρχονται από το πουθενά και πηγαίνουν ακριβώς εκεί πίσω, όπως έλεγαν και οι Buzzcocks (που το θυμήθηκα τώρα αυτό;). Η πρώτη αυτή δουλειά των Neon, που απαρτίζονται από τους Βύρωνα και Chris Setel, κινείται στο χώρο του ambient, με αμυδρές πινελιές από το post rock ιδίωμα, απ' τη στιγμή που οι άυλες ηχητικές φόρμες που απαρτίζουν τη μουσική του "Au Theatre Des Sons Imaginaires" προέρχονται κυρίως από ηλεκτρικές κιθάρες που χτίζουν ακούραστα μικρούς τοίχους από στατικό ηλεκτρισμό στη βάση των κομματιών. Οι μελωδίες είναι διακριτικές μα ουσιαστικές, και στέκονται στον αέρα σχεδόν αόρατες, σαν να είναι κεντημένες επάνω σε αραχνοΰφαντα πανιά με μεταξωτές κλωστές. Η μουσική των Neon αποτελεί μια χρυσή τομή ανάμεσα στο βασίλειο των laptop και το ευγενές πεδίο μάχης της ηλεκτρικής κιθάρας, ενώ όταν κάνουν τη σεμνή παρουσία τους άλλα όργανα, ακουστικής κυρίως φύσης, το όλο πράγμα αποκτάει ακόμη ομορφότερη υπόσταση. Διάφορα ονόματα περνούν από το μυαλό μας ακούγοντάς τους, από τους Main μέχρι τον Christian Fennesz, κι από τους Sigur Ros σε μία πιο αφηρημένη εκδοχή τους μέχρι ολόκληρη τη shoegaze σκηνή σε ένα περισσότερο αιθέριο κάδρο. Ο δίσκος απαιτεί προσοχή για να ακουστεί, μπορεί να λειτουργήσει όμως και ως ένα τέλειο ηχητικό background που σε βάζει στην κόψη ενός ονείρου κι μιας σκληρής αστικής εικόνας, και που ίσως να μην αντιλαμβάνεσαι την ώρα που το ακούς, σίγουρα πάντως το αντιλαμβάνεσαι σαν ένα πλήρως σαγηνευτικό ακουστικό περιβάλλον.
