Το soundtrack της νέας ταινίας του δύο φορές προτεινόμενου για Oscar καλύτερου ντοκιμαντέρ Greg MacGillivray «Greece: Secrets Of The Past» δεν θα μπορούσε παρά να έχει έντονο το ελληνικό χρώμα, μιας και αναφέρεται στο πώς ένας αρχαιολόγος του 21ου αιώνα ανακαλύπτει τον πολιτισμό της ελληνικής αρχαιότητας και την επικαιρότητά του στο σήμερα. Το soundtrack υπογράφει ο στενός συνεργάτης του σκηνοθέτη Steve Wood, ένας συνθέτης ο οποίος κατά τα άλλα δεν έχει να επιδείξει ιδιαίτερες περγαμηνές και στη χώρα μας έγινε πιο γνωστός ως παραγωγός σε δουλειές του Μάριου Φραγκούλη.Το soundtrack περιλαμβάνει δεκαοκτώ συνολικά συνθέσεις, από τις οποίες έξι είναι οργανικές συνθέσεις του Wood, μία ανήκει στον συνθέτη Θύμιο Παπαδόπουλο (που βοήθησε τον Wood σε αυτή τη δουλειά) και οι υπόλοιπες έντεκα είναι τραγούδια, τα οποία ερμηνεύουν ο Μανώλης Λιδάκης, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Μάριος Φραγκούλης, η Νίνα Λοτσάρη και η Εύη Σιαμαντά. Το δελτίο τύπου της εταιρείας τους χαρακτηρίζει, ξεδιάντροπα κατά τη γνώμη μου, ως «πέντε από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της σύγχρονης Ελληνικής (το κεφαλαίο Ε είναι του συγγραφέα) μουσικής σκηνής». Και καλά για τον Λιδάκη, τη Τσαλιγοπούλου και τον Φραγκούλη, πολύ θα ήθελα όμως να μάθω πώς ο συγγραφέας του δελτίου δικαιολογεί το ότι συγκαταλέγει τις καλλίφωνες κυρίες Λοτσάρη και Σιαμαντά στους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες μουσικούς καλλιτέχνες... Το επίθετο «σημαντικός» είναι κάτι διαφορετικό από το «καλός», περιλαμβάνει και άλλες παραμέτρους (ένα π.χ. αναγνωρισμένο επίτευγμα, κάποιον σπουδαίο καλλιτεχνικά δίσκο) - παραμέτρους τις οποίες οι δύο άξιες κατά τα άλλα καλλιτέχνιδες δεν έχουν ως τώρα υπηρετήσει. Ως προς το μουσικό τώρα περιεχόμενο του εν λόγω cd, τα πράγματα κατά τη γνώμη μου υπήρξαν έτσι κι έτσι. Στα οργανικά μέρη διάφορες γνώριμες συνταγές για συνθέσεις soundtrack, όπως έχουν διδαχθεί από μαέστρους του είδους σαν τον John Williams και τον John Barry, ενώνονται με το ελληνικό χρώμα, το οποίο οφείλεται στη χρήση οργάνων όπως μπουζούκι, κλαρίνο, βιολί, λύρα κτλ. Δεν είναι σε καμία περίπτωση άσχημες, αντιθέτως είναι φροντισμένες και προσεγμένες, πιστεύω όμως ότι υπήρξαν υπέρ του δέοντος καλογυαλισμένες. Με αυτό θέλω να πω ότι σύμφωνοι, υπηρετούν το concept, σύμφωνοι διαθέτουν αυτό το minimum καλλιτεχνικής επάρκειας, αλλά δεν άφησαν και ιδιαίτερο χώρο στο συναίσθημα (“Pulse Of Life”, “Epidauros”, “Parthenon”) - παρόλο που, όπως διαβάζω, ήταν καρπός του έρωτα του Wood για την ελληνική μουσική, καρπός δηλαδή μιας άκρως συναισθηματικής αντίδρασης.Όσον αφορά τα τραγούδια το ηχητικό κλίμα δεν αλλάζει δραματικά, πράγμα που σημαίνει ότι τα παραπάνω ισχύουν γενικά και για τις μελωδίες. Οι στίχοι τώρα, τους οποίους υπογράφει ο Κώστας Φασουλάς, είναι αναντίρρητα φιλότιμοι, χωρίς όμως κάτι το ξεχωριστό κατά την άποψή μου. Βρίθουν από ήλιους, φωτιές, ομίχλες, αστραπές και κύματα, αλλά τέτοια στοιχεία δεν χρησιμοποιούνται για να παραχθεί κάτι το άξιο λόγου, ενώ η διασύνδεσή τους με τις ψυχικές καταστάσεις τις οποίες υποτίθεται ότι βιώνουν οι πρωταγωνιστές τους παραμένει μετέωρη και ομιχλώδης. Όλα αυτά προσθέτουν ένα επιπλέον βάρος στις ερμηνείες, και πάλι όμως οι περισσότερες από αυτές έμειναν νομίζω σε κεκτημένες μανιέρες, οι οποίες απλώς προσαρμόστηκαν στο υπάρχον ηχητικό πλαίσιο. Ο Μάριος Φραγκούλης, ας πούμε, τραγούδησε τα πάντα με μια στομφώδη σοβαρότητα, επαρκέστατη, ίσως και θαυμαστή, από τεχνικής άποψης, μα λειψή όσον αφορά εκείνα τα μαγικά τερτίπια που κάνουν μια φωνή να φέρνει δάκρυα συγκίνησης στα μάτια (“Walls That Speak”, “Κάθε Σου Λέξη Και Μια Ευχή”, “Κύμα Του Ουρανού”). Προσωπικά ξεχώρισα μόνο την Εύη Σιαμαντά και τον ενθουσιώδη, δροσερό της τόνο στο “Χωρίς Επιστροφή/Ατλαντίς” και τον Μανώλη Λιδάκη, ο οποίος απέδωσε θαυμάσια το “Σαν Αστραπή”. Εγώ που σε κριτική μου για τον τελευταίο του δίσκο τον είχα κατηγορήσει για ερμηνευτική απάθεια, τώρα οφείλω να του δώσω τα εύσημα, καθώς τραγούδησε όπως ακριβώς αρμόζει σε έναν τραγουδιστή με τις δικές του δυνατότητες.
