Παράξενη περίπτωση αυτή των Jane Doe. Από τη μια, το όνομά τους (έτσι ονομάζονται τα πτώματα αγνώστων γυναικών στα νεκροτομεία στην Αμερική-των αντρών ονομάζονται John Doe). Από την άλλη, τα αμέτρητα friend requests που έκαναν στο myspace. Και τώρα, η επικείμενη κυκλοφορία του album τους από τη Rundevilrun. Τα κομμάτια διατίθενται για free downloading στο site της εταιρίας μέχρι τις 20/12. Κι ύστερα, όσοι πιστοί, προσέλθετε στα δισκοπωλεία. Είτε όμως αρκεστείτε στο downloading είτε αποφασίσετε να αποκτήσετε το Heaven For Dogs στην πιο συμβατική μορφή του, το σίγουρο είναι ότι θα μείνετε το λιγότερο ικανοποιημένοι. Το περισσότερο εντυπωσιασμένοι.Το Heaven For Dogs βάζει το rock ξανά σε έναν μουσικό χάρτη γεμάτο groups που το αγγίζουν περιφερειακά αφού επιλέγουν τις πιο εξευγενισμένες μορφές του, αν το indie και το shoegaze μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Όχι βέβαια ότι λείπουν και τέτοιες αναφορές. Με το εναρκτήριο κομμάτι, “Bank Anthem” κατακλυζόμαστε από nineties ήχους, με πολλά στοιχεία από τη «βρωμιά» των Jesus and Mary Chain μα και άλλα που παραπέμπουν σε πιο σκληρές μπάντες, όπως οι Queens of the Stone Age, όλα αυτά με φωνητικά βγαλμένα από το σήμερα. Ένας καταιγισμός ήχων που είναι αδύνατον να μην τραβήξει την προσοχή σου. Η συνέχεια είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή, γιατί στην όλη γοητευτική φασαρία έρχεται να προστεθεί και ένα ακορντεόν στο κομμάτι “My name Was Always Water”. Εδώ τα φωνητικά γίνονται πιο αργόσυρτα, αν, δε, προσέξεις τους στίχους, νιώθεις σαν να είσαι θεατής σε κάποιο διεστραμμένο τσίρκο όπου ο τραγουδιστής κρατάει τον κεντρικό ρόλο και βάλλεται από παντού. Η ερμηνεία του τουλάχιστον παραπέμπει σε κάτι τέτοιο. Ή αλλιώς φανταστείτε ένα συνδυασμό του “Fell Off the Floor Man” και του “Turnpike” των dEUS. “No Signals” και επιστροφή στο καθαρό rock, σε σκοτεινούς ήχους, κιθαριστικές δίνες, ουρλιαχτά, παραμορφώσεις, ξεσπάσματα που κόβουν την ανάσα και θυμίζουν μέχρι και Rage Against the Machine.Κι ύστερα, η ηρεμία μετά την καταιγίδα. Το “Recue Remedy” προσεγγίζει το post rock, ενώ τα γυναικεία αιθέρια φωνητικά και η προσεγμένα δομημένη σύνθεση δεν αφήνει το εν λόγω κομμάτι να πέσει στην παγίδα της μονοτονίας. Παγίδα που δεν τη γλιτώνει το “Tangerine”, ένα από τα πιο downtempo κομμάτια του album. Κι ύστερα επιστροφή στο δυναμισμό με το “There Is No TV In Me” χωρίς όμως την ιδιαιτερότητα των πρώτων κομματιών. Τα αρχικά drums θυμίζουν Cramps, η ένταση χτίζεται σιγά-σιγά, τα φωνητικά και τα πλήκτρα μένουν στο παρασκήνιο, μέχρι που μια γυναικεία φωνή έρχεται να μας εκπλήξει, χωρίς όμως να δημιουργείται η αίσθηση των αρχικών κομματιών. Το “This is My Youth” είναι το κομμάτι που ακούγεται πιο up to date από τα υπόλοιπα, μουσικά, φέρνοντας στο νου βρετανικές μπάντες των 00s ενώ το κλείσιμο γίνεται με το πιο αδιάφορο κομμάτι του album, το “Ugly Man”. Παρόλες όμως τις σχετικές αδυναμίες που εντοπίζονται, κυρίως, στο δεύτερο μέρος του album –οι οποίες δεν θα γίνονταν καν αισθητές αν τα πρώτα κομμάτια δεν ήταν τόσο εντυπωσιακά και εμπνευσμένα- το Heaven For Dogs αφήνει να διαφανούν οι μεγάλες δυνατότητες των Jane Doe και ναι, είναι από εκείνους τους δίσκους που τους ακούς ολόκληρους γιατί οι όποιες ατέλειες, χάνονται στο εκρηκτικό σύνολο. Αν βέβαια κυκλοφορούσε σε βινύλιο, το πιο πιθανό είναι να βάζατε την πρώτη πλευρά και να την αφήνατε εκεί.
