Τέσσερις μουσικοί (Νίκος Τζαφερίδης, Θοδωρής Πατσαλίδης, Λάκης Τζήμκας, Χρήστος Γερμένογλου) με ευρεία τεχνική και θεωρητική κατάρτιση συγκροτούν τους νεοεμφανιζόμενους Freecall, μια μπάντα που έχει πάρει ένα αρκετά ενδιαφέρον μουσικό μονοπάτι, εξερευνώντας παρθένα εδάφη κάπου μεταξύ της σύγχρονης jazz και της electronica. Για την ώρα όμως αυτό που παραδίδουν είναι νομίζω πολύ πρωτόλειο και ανολοκληρώτο, περισσότερο μια τομή στο δημιουργικό τους μικροσύμπαν και τα όσα διαδραματίζονται εκεί, παρά κάτι έτοιμο να απευθυνθεί ευρύτερα.Το Montage For The Lost Time είναι ένα album χωρισμένο σε δύο μέρη, το οποίο περιέχει μονάχα επτά άτιτλες οργανικές συνθέσεις. Αρχικά μπερδεύεσαι με το artwork αναζητώντας τίτλους και μπαίνοντας στον πειρασμό να θεωρήσεις ως τέτοιους τα γραφόμενα στο αριστερό τμήμα της έκδοσης (όπως ανοίγεις το cd), γρήγορα όμως παραιτείσαι καθώς δεν έχει άλλωστε τόση σημασία - τουλάχιστον όχι όσο η μουσική. Όσον αφορά την τελευταία, δεν αντιλέγω πως, από την πλευρά του μουσικού, όλος αυτός ο πειραματισμός που ακούμε εδώ μπορεί να μοιάζει περιπετειώδης και υποσχόμενος. Όταν όμως αμελείται η αισθητική ολοκλήρωση αυτού του ταξιδιού, κόβονται αυτόματα οι γέφυρες επαφής με το κοινό και δημιουργούνται έργα απελπιστικά κλεισμένα στο δικό τους μικροσύμπαν. Μόνο ως άσκηση ύφους προς μια ημιτελή κατεύθυνση μπορούν λοιπόν να ειδωθούν συνθέσεις όπως η πρώτη, η τέταρτη ή η πέμπτη. Αυτό που σώζει τελικά το album και καθιστά τη μπάντα δυνητικά ενδιαφέρουσα για το μέλλον είναι τα όσα διαδραματίζονται στη δεύτερη και έκτη σύνθεση, τις μοναδικές στιγμές που οι πειραματισμοί τους έδειξαν ικανότητες άρθρωσης μιας συμπαγούς αισθητικής πρότασης. Πιο αναλυτικά, η έκτη σύνθεση διαθέτει έναν θελκτικό χαοτικό αέρα που φέρνει στον νου δουλειές του John Zorn, ενώ η δεύτερη διαδραματίζεται σε αρκετά επίπεδα, τα οποία ενώνει πετυχημένα μια αγχωτική avant-garde ατμόσφαιρα με έναν υποβόσκοντα βόμβο-απειλή να απειλεί να ανατινάξει τα πάντα ανά πάσα στιγμή. Είναι επιπλέον το μοναδικό σημείο της δουλειάς που διαθέτει φωνητικά (του συμμετέχοντος Σωτήρη Κουφαελά), έστω και σαμπλαρισμένα, τα οποία υπήρξαν πράγματι πολύ λειτουργικά για το όλο κλίμα. Όλα αυτά δεν αρκούν βέβαια να σώσουν το album από την ανισότητα και τη μετριότητα, αρκούν όμως για να μη θεωρήσουμε τους Freecall και τους πειραματισμούς τους ως καμένο ή άνευ σημασίας χαρτί. Εφόσον όμως τους ενδιαφέρει να δισκογραφούν, χρειάζεται νομίζω να δουλέψουν λίγο και προς την κατεύθυνση της επικοινωνίας με τους πιθανούς ακροατές τους.
