Ίσως μονάχα η υπογραφή του Κυπουργού στην μουσική επένδυση μιας ταινίας να αποτελεί μια εγγύηση και για το ηχητικό αποτέλεσμα που θα φτάσει στα αυτιά μας αλλά και για το κινηματογραφικό. Μουσική πολύθεματική, κατά τις κατευθύνσεις της, ντύνει τη νέα ταινία των Ρέππα – Παπαθανασίου, που βγαίνει στις αίθουσες στις 14 Νοέμβρη. Αν κρίνω πάντως απο το γεγονός οτι ο Κυπουργός εμπνέυστηκε την μουσική αυτή μέσα απο τις κινηματογραφικές εικόνες του «Οξυγόνου» υποψιάζομαι πως πρόκειται για μια πάρα πολύ καλή ταινία, που είναι βέβαια και το πρώτο δραματικό επι οθόνης γενικότερα εγχείρημα…Το album ανοίγει με το πρώτο εκ των τεσσσάρων τραγουδιών, το «Τέλος Δεν Υπάρχει Εδώ». Ένα μελαγχολικό, αέρινο κομμάτι, κατευθυνόμενο απο τη μελωδικότητα του πιάνου που μέσα απο τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, μοιάζει να έχει βρεί την καλύτερη και ιδανικότερη έκφραση του. Σίγουρα ένα κομμάτι που θα ξεχωρίσει, αν και ηδη το χει κάνει απο τις ραδιοφωνικές του ακροάσεις... Τα επόμενα 2 τραγούδια ακούγονται υπό λαικούς (το έντεχνο ως όρος όπως χρησιμοποιείται πλέον μάλλον θα υποβίβαζε την αξία αυτών των κομματιών) μελωδικούς τόνους και ρυθμούς εκ φωνής Μανώλη Λιδάκη. Πρόκειται για 2 εξαιρετικά κατ’ εμε τραγούδια που διακατέχονται απο άκρως λαική διάθεση και με την ερμηνεία του Λιδάκη να τους χαρίζει τη χροιά που τους πρέπει.Το τελευταίο κομμάτι έρχεται απο την Αφροδίτη Μάνου, την οποία είχαμε καιρό να ακούσουμε και μας χαροποιεί πολύ η συμμετοχή της αυτή. Το «Όνειρα Φάλτσα» μουσικά εκ πρώτης ακροάσεως είναι χαρούμενο, μα πίσω του κρύβεται και μια δόση γκρίζα, με ελαφρές jazz πινελιές. Η Αφροδίτη Μάνου όμως έχει γράψει και τους στίχους των τραγουδιών, πράγμα που κάνει την συμμετοχή της ιδιαίτερη, ίσως τελικά και απαραίτητη. Η έκπληξη έρχεται απο τους Γύρω Γύρω. Ένα ελληνικό συγκρότημα που δοκιμάζεται στους ιδιαίτερους electro ήχους τους και που τελευταία έχει αρχίσει να ασχολείται με την μουσική επένδυση θεατρικών έργων. Τώρα αναλαμβάνουν να χαρίσουν κομμάτια τους στην εν λόγω ταινία και η συμμετοχή – συνεργασία είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα και απο πλευράς παρουσίας τελείως διαφορετικών μουσικών οριζόντων αλλά και λόγω του μουσικού τους αποτελέσματος. Και έτσι έχουμε 2 κομμάτια , το «Unsafe Sex» και το «Ο2», να ηχούν με electro clash και industrial διαθέσεις και να πλουτίζουν την πολυμουσικότητα αυτής της δουλειάς. Τα υπόλοιπα κομμάτια μας έρχονται δια χειρός (όσον αφορά στη σύνθεση) Νίκου Κυπουργού και πάιζουν σίγουρα με τις χορδές όλων των συναισθημάτων αλλά και προσωπικών εικόνων. Πάντοτε με την σύνθεση και την ενορχήστρωση που ακολουθεί τη φιλοσοφία (και τεχνική) της κλασσικής μουσικής, που μας συνιθίζει ο Κυπουργός, ρέεουν ηχητικά άλλωτε σα χείμμαρος και άλλοτε σχεδόν σαν ψίθυρος. Με καθαρά κινηματογραφική σύνθεση-σκηνοθεσία εξιστορούν μουσικά μια δραματικότητα που συνυπάρχει ακατάπαυστα στις στιγμές μας. Ιδιαίτερη σύνθεση για μένα αποτέλεσε η «Είσοδος» το οποίο λειτουργεί και ως «Έξοδος». Πρόκειται πάντως για μια δουλειά πραγματικά πολυσύνθετη όσον αφορά τους μουσικούς της ορίζοντες, μα που καθένας ξεχωριστά αλλά και μαζί καταφέρνουν να κρατήσουν τα standards τους ψηλά. Βέβαια, αυτή η ιδιαιτερότητα της συμμετοχής διαφορετικών και αντιφατικών ειδών μουσικής σε μια δουλειά, ίσως να ξενίζει ή να απογοητεύει όσους μπορεί να επιμένουν να τοποθετούν ταμπέλες και να κρίνουν ολοκληρωμένο ένα album επειδή μουσικά ακολουθεί ένα και μόνο είδος. Προσωπικά αυτό που με κέρδισε στο «Οξυγόνο», πέρα απο την καλή μουσική, είναι οτι παρόλη την διαφορετικότητα των ειδών που φιλοξενεί παραμένει μια ολοκληρωμένη και συνολική δουλειά. Ίσως γιατί στηρίζεται σε μια ιδέα και συγκεκριμένα το κάθε κομμάτι εκφράζει τον καθένα μας, με την διαφορετικότητα του σε όλα τα επίπεδα, ως προς τον τρόπο που αδήμονα και αναγκαία αναζητά να φτάσει στο σημείο που θα μπορέσει επιτέλους να εισπνέυσει το οξυγόνο του έπειτα απο άπειρους καιρούς ασθματικής και ανάπηρης αναπνοής. «Τέλος δεν υπάρχει εδώ για άλλη μια φορά....»
