Οργανικό δυναμικό άρτιο, φωνή, από τις καλύτερες της "νεότερης εσοδείας", παραγωγή καλή. Το live του Γιάννη Κότσιρα περιλαμβάνει ηχογραφήσεις της περιόδου 1998-2001 από τις εμφανίσεις του σε Τεχνόπολη, Θέατρο Πέτρας, Κατράκειο, Σφεντόνα, Φως, αλλά και στο Μύλο της Θεσσαλονίκης, μαζεμένες σε δύο cd που περιλαμβάνουν από έντεχνα, pop και λαϊκά που έχει ερμηνεύσει ο ίδιος, ως κλασικά τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας...Δύο είναι οι στόχοι που διαφαίνονται στην παρούσα κυκλοφορία. Πρώτον να καταδείξει την ευκολία με την οποία κινείται ερμηνευτικά ο Κότσιρας μεταξύ διαφορετικών ειδών και δεύτερον να αποτελέσει μια συλλογή με μερικά από τα πιο αγαπημένα κομμάτια από το ρεπερτόριο του ίδιου και του ελληνικού τραγουδιού. Και τα δύο τα περνά με άριστα και είναι δύσκολο να περάσει κανείς άσχημα ακούγοντας τραγούδια αγαπημένα του Πουλόπουλου, του Καζαντζίδη, του Μπιθικώτση...Απο εκεί και πέρα βλέπουμε όμως μια ισορροπία ψεύτικη. Η συνισταμένη του Γερμανού, του Γούναρη, του Μανώλη Αγγελόπουλου, του Καζαντζίδη, του Πλέσσα, του Περίδη, του Θεοδωράκη, του Θαλασσινού, του Καλδάρα, του Νικολόπουλου, των αδερφών Κατσιμίχα, αλλά και του Harry Bellafonte (στο 'Banana Boat'!) δεν είναι παρά ισοπεδωτική. Ναι μεν όλοι αυτοί βγαίνουν αλώβητοι από την τύχη που τους επιφυλάσσει, ναι μεν το κοινό τρελαίνεται με ό,τι κι αν τραγουδήσει, αλλά ο μουσικός ιστός που υφαίνει μοιάζει αποσπασματικός, επιφανειακός, προφανής και άνευ ουσίας. Ίσως αν οι επιλογές δεν ήταν τόσο κραυγαλέες και οι ερμηνείες τόσο επιφανειακές, σε κομμάτια που κρύβουν τόνους συσσωρευμένων συναισθημάτων, ίσως αν βρίσκαμε τη γραμμή που ενώνει το 'Της Δικαιοσύνης Hλιε Νοητέ' με το 'Τώρα κλαις, γιατί κλαις;' και το 'Ενα βράδυ που βρεχε' με το 'Αγριολούλουδο', το δικό του 'Το τσιγάρο' με το 'Δεν θα ξαναγαπήσω', ίσως αν οι διασκευές γίνονταν κτήμα του, τόσο ώστε να τους δώσει το αλάτι που διαθέτει, πέρα από την καλή φωνή του, να μιλάγαμε διαφορετικά γι' αυτή την κυκλοφορία. Σίγουρα, η μουσική είναι μία, αλλά ακόμα και η δισκογραφική απόδειξή της είναι τέχνη.
