Oι Οραμα αποτελούνται ουσιαστικά από ένα και μόνο άτομο, τον Γιώργο Πρινιωτάκη, έναν από τους καλούς Wasteland που πλέον δεν υφίστανται (ο Κ. Πουρσανίδης βρίσκεται πλέον στους πολύ καλούς Blue Birds Refuse To Fly). Ο εν λόγω μουσικός και ηχολήπτης έχει αναλάβει σχεδόν τα πάντα εδώ: φωνητικά, κιθάρες, πλήκτρα, programming και παραγωγή, προσπαθώντας να ξορκίσει τη λύπη, τους φόβους, την απώλεια με το δικό του τρόπο.Οι προθέσεις βέβαια ποτέ δεν ήταν αρκετές. Προσωπικά λατρεύω τη ρομαντική, ονειρική pop που πραγματεύεται ο κ. Πρινιωτάκης και ιδιαίτερα με συνερπάζει η ιδέα ότι όλη αυτή η εργαστηριακή κυοφορία ενός album πηγάζει από τα όνειρα ενός και μόνο ανθρώπου. Σίγουρα λοιπόν όταν το συναίσθημα ξεκινά από ένα άτομο και παρουσιάζεται τελικά όπως εκείνος το ένιωσε, έχουμε να κάνουμε εξ'αρχής με ένα ενδιαφέρον album.Στην πραγματικότητα όμως, και πέρα από όμορφα λογάκια και περιγραφές, δεν υπάρχει κάποιος σπουδαίος λόγος για να αποκτήσει κανείς αυτό το album. Η νοσταλγική και αγγλικών προδιαγραφών pop αλλά και οι γλυκόπικρες συνθέσεις είναι πράγματα που έχουμε χιλιοακούσει στο παρελθόν, και μάλιστα με αρκετά πιο επιτυχή αποτελέσματα. Ισως και να φταίνε οι μάλλον παρωχημένοι στίχοι, ίσως και το γεγονός ότι η παραγωγή είναι αντιστρόφως ανάλογη των χιλιοακουσμένων συνθέσεων, και επομένως όσο καλή και να'ναι απλά δεν αρκεί. Προσωπικά θα περιμένω το επόμενο βήμα του, γιατί σίγουρα πρόκειται για ένα χαρισματικό μουσικό.
