16o άλμπουμ για την μπάντα από το Τενεσί με μόνο σταθερό μέλος τον Kurt Wagner, ο οποίος μετακομίζει στη γειτονική Μινεάπολη για να βρει τον Andrew Broder, που συνοδεύει στο πιάνο, και τον ξεχωριστό Ryan Olson στην παραγωγή, για να καταφέρουν μαζί το The Bible.
Ένα άλμπουμ που δεν φέρνει μέσα του κανένα είδος νοσταλγίας, ώστε να αναζητήσει την αναπαραγωγή του παλιού γνώριμου ήχου των Lambchop -o Christof Ellinghaus είχε αναφέρει χαρακτηριστικά στο Uncut ότι ο Kurt δεν έχει ούτε ένα κόκκαλο νοσταλγίας στο σώμα του- αλλά προκύπτει από έναν ώριμο μουσικό που στα 62 του αναρωτιέται «τι στο διάολο κάνω εγώ εδώ» - στο εναρκτήριο “His Song Is Sung” μάλιστα τραγουδά “I confess I have no purpose / I’m not complaining / Now these days are measured by the number / Thirty summers from today”- σαν να φαίνεται ότι πιστεύει πως έχει χάσει λίγο τη δημιουργικότητα του μετά από 30 χρόνια καριέρας, πράγμα βέβαια που διαψεύδει περίτρανα η συνέχεια του άλμπουμ, αφού τελικά αυτή η απορία, ενδοσκόπηση και αναζήτηση τον φέρνει στη δημιουργία μιας καταπληκτικής δημιουργίας.
Να το κατατάξεις σε ένα είδος μουσικής είναι μάταιο, αφού κινείται ανάμεσα σε πολλά είδη που δημιουργούν ένα κράμα από jazz, soul, piano, auto-tune και ψηφιακούς ήχους. Από την άλλη στιχουργικά ο Wagner, ερχόμενος αντιμέτωπος με την ηλικία του (και την φροντίδα και τελικά τον θάνατο του πατέρα του) εξερευνά τη θνητότητα και το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, τον εαυτό του, τη σημασία της αναζήτησης, της πνευματικότητας, του μπέιζμπολ και του να τρως πίτσα με πιρούνι. Καινοτόμο, φιλόδοξο, εσωτερικό, είναι αποτέλεσμα μιας κοινότητας ανθρώπων, αφού ο Wagner αξιοποιεί μια συλλογική ενέργεια, πράγμα που αποδεικνύει η τεράστια λίστα των συντελεστών.
Στο “Police Dog Blues” θα νιώσεις την ιστορική ρήξη που έφεραν οι διαμαρτυρίες για τον άδικο θάνατο-δολοφονία του George Floyd κι όλα αυτά μέσα σε ένα μουσικό πλαίσιο που περιέχει rock, jazz, soul, funk, gospel, αλλά κι εκείνο τον ξεχωριστό ήχο των Lambchop, αποτέλεσμα της φωνής του Wagner και του ντελικάτου πιάνου του Andrew Broder. Στο “Every Child Begins the World Again” σχεδόν θα ακούσεις τον Nick Cave. Στο “So There” την ambient ηρεμία που γνώρισες στο “Showtunes” του 2021, εδώ με μεγαλύτερη δύναμη και ζωντάνια. Στο “That’s Music to be” θα θυμηθείς την γροθιά που ύψωσε ο Tonnie Smith στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή του διαμαρτυρόμενος από το βάθρο για τον ρατσισμό. Θα απολαύσεις από jazz (στο “Whatever, Mortal”) μέχρι απρόσμενη και τολμηρή disco και φουτουριστική ηλεκτρονική φανκ αλά Daft Punk “One More Time” στο “Little Black Boxes”.
Ο στίχος “I am not OK with this but here we are” είναι αυτός που θα μπορούσαμε να πούμε ότι χαρακτηρίζει το συναίσθημα που αιωρείται τολμηρά σε όλο το άλμπουμ. Ένα συναίσθημα δυσαρέσκειας και μελαγχολίας που εκτονώνεται, όμως, μέσα από την μουσική, κι έτσι ο Wagner βρίσκει την εκπληκτική ομορφιά της ζωής σε μια χρονική περίοδο που λες «απίθανο να συμβεί». Αποκαρδίωση και ευτυχία που φέρνει η μουσική, ζωή και θάνατος τα κυρίαρχα δίπολα σε κάθε γωνία του The Bible.
Ο Wagner δεν περιπλανιέται ούτε μια στιγμή άσκοπα. Μπορεί να μπερδεύει αυτούς που θέλουν κλασική americana, αλλά ο ίδιος ούτε μπερδεύεται, ούτε χάνεται στους νέους δρόμους που δοκιμάζει. Είναι συγκεντρωμένος στον σκοπό του, κι αυτός είναι να εξερευνήσει κάθε πτυχή του ηχητικού κόσμου και της μουσικής του ευφυίας.
Ό,τι κι αν θέλουν να αγγίξουν οι Lambchop με το The Bible, το κάνουν άλλοτε μεταφορικά και άλλοτε κυριολεκτικά και μπορεί να συνοψιστεί σε μία φράση: Κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, ο κόσμος αλλάζει. Και τελικά αυτό το σταμάτημα και το “What the fuck am I doing?” είναι πάντα η αρχή μιας ξεχωριστής δημιουργίας.
