Στην πρώτη σελίδα της αξιοσημείωτης, πρόσφατης βιογραφίας του Tricky, Hell is Round the Corner, διαβάζουμε ότι μια από τις πρώτες αναμνήσεις του -σε ηλικία τεσσάρων ετών- είναι η εικόνα της μητέρας του στο φέρετρο μετά την αυτοκτονία της. H οποία μητέρα του ενέπνευσε σε μεγάλο βαθμό τον Tricky στο υπέροχο ντεμπούτο του Maxinquaye, που κυκλοφόρησε το 1995, φέρνοντας τα πάνω κάτω στη βρετανική μουσική βιομηχανία. Ο ίδιος δηλώνει χαρακτηριστικά ότι ο θάνατος της μητέρας του θα μείνει μαζί του για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Εικοσιπέντε χρόνια μετά, η κόρη του Tricky, Mazy Topley Bird -καρπός της σχέσης του με την τραγουδίστρια και συνοδοιπόρο του στο Maxinquaye, Martina Topley Bird- πεθαίνει απρόσμενα, καθώς ο πατέρας της ετοιμάζεται να μπει στο studio για τον 14ο δίσκο του. Η απώλεια φαίνεται πάντα να σιγόκαιγε κάτω από την τέχνη του Tricky και η φλόγα αυτή ξαναφουντώνει με το Fall To Pieces . ένα άλμπουμ που ακούγεται άχρωμο και άγευστο μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι η υποτονικότητά του δεν στοχεύει παρά στον σιγανό θρήνο ενός πατέρα για τον θάνατο της κόρης του.
“What a fucking game / I hate this fucking pain / Baby girl she knew me most” . Με την σπαρακτικά απλή αυτή δήλωση, συνοδεία λιτού blues πιάνο, κάνει την φωνητική του εμφάνιση ο Tricky περίπου στα μισά του δίσκου με το “Hate this Pain” -το καλύτερο ίσως κομμάτι του Fall To Pieces και ένα από τα πιο αξιόλογα tracks του Tricky εδώ και καιρό. Κατά τα άλλα, οι τίμιες πλην ανεπαρκούς βάθους προσπάθειες της Marta Zlakowska να εκφράσει με τα soul φωνητικά της το ιδιαίτερο συναισθηματικό πρόσημο του δίσκου πέφτουν στο κενό, που φαίνεται να έχει εκούσια ή ακούσια σχεδιάσει ο Tricky στην παραγωγή του Fall To Pieces. Ίσως για να εκφράσει το δικό του εσωτερικό κενό στην παρούσα στιγμή.
Πράγματι, η σχεδόν πλήρης απουσία του ευφάνταστου, πολυδιάστατου sampling, που αποτελεί σήμα κατατεθέν του Tricky, εντυπωσιάζει αμήχανα στο Fall to Pieces. Το οποίο ακούγεται -εξίσου εντυπωσιακά αμήχανα- απλό, ακατέργαστο και ημιτελές, σαν ένα σκαρίφημα ή ένα ντέμο. Κομμάτα δύο ή δύομιση λεπτών, με τα λιγότερα δυνατά pads, καμία συνθετική δομή, κανένα ρεφραίν και μια διαρκής αίσθηση ότι όλα τελειώνουν πριν το τέλος.
Αν καταφέρεις να κεντράρεις σε αυτό το μήνυμα, αγνοώντας τη λιτή παραγωγή (στα όρια της φτωχικής και χωρίς κανένα ιδιαίτερο twist -πλην κάποιων ευπρόσδεκτων λυρικών ενέσεων φυσικών οργάνων όπως το τσέλο και η μπαλαλάικα), το Fall to Pieces ανυψώνεται καλλιτεχνικά πολύ πιο πάνω από την αντικειμενική στάθμη του, εξαιτίας του υπερχειλίζοντος υπονοούμενου συναισθήματος και άχθους. Αν πάλι είσαι ένας στυγνός ακροατής–εκτελεστής, δεν θα συγχωρήσεις εύκολα τον Tricky, που εδώ φαίνεται να μη δίνει δεκάρα για το end game, συστήνοντας θραύσματα κομματιών ως ολοκληρωμένο δίσκο.
Το Fall to Pieces είναι ένα άλμπουμ-νόμισμα που στριφογυρίζει στον αέρα της θλίψης του δημιουργού του και ο τρόπος που θα το ακούσεις απαιτεί να διαλέξεις ξεκάθαρα πλευρά.
