Όπως κάθε δουλειά του Daniel Lopatin, έτσι και η τελευταία του αποτελεί ένα μωσαϊκό από μουσικές βινιέτες που λειτουργούν άλλοτε ως θραύσματα από 80s ηχητική νοσταλγία και άλλοτε ως μελαγχολικές προφητείες. Σαν ένα ραδιόφωνο, δηλαδή, με ελεύθερη βούληση, που αλλάζει σταθμούς φαινομενικά τυχαία, αλλά το κάνει ακριβώς τη στιγμή που ένα μοτίβο αρχίζει να σχηματίζεται, πριν όλα ολισθήσουν πάλι σε μία καλά υπολογισμένη πειραματική αυθαιρεσία. Για κάποιον που ακολουθεί στενά την καριέρα του αμερικανού hauntological/vaporwave ηλεκτρονικού μουσικού, μπορεί δικαίως να θεωρήσει πως το Magic Oneohtrix Point Never μοιάζει με ένα ανασκοπικό βλέμμα σε πρώιμα στάδια της καριέρας του και δίσκους όπως το Replica. Γιατί και το παρόν έργο ακούγεται σαν μία στοιχειωμένη, παιδική ανάμνηση, με ήχους βιντεοπαιχνιδιών, fade-out εφέ και muzak, σε απευθείας επικοινωνία με το ασυνείδητο στο κυρίως μουσικό μενού. Στην πραγματικότητα, όμως, το Magic Oneohtrix Point Never εξυπηρετεί ένα άλλο, διπλό σκοπό για τον Lopatin: από τη μία έχει ένα νοσταλγικό χαρακτήρα -όχι μόνο υπό την μορφή της ανάμνησης των 1980’s, αλλά της δικιάς του πορείας- και από την άλλη μοιάζει να είναι ο πιο pop δομημένα δίσκος του. Για το δεύτερο ευθύνεται ξεκάθαρα η συμμετοχή του Weeknd ως συμπαραγωγού στον δίσκο (γνωρίστηκαν ενώ δούλευαν στη ταινία Uncut Gems). Όμως ο τρόπος που διαχειρίζεται, μεταποιεί και διαχέει ο Lopatin αυτή τη νέα, πρωτόλεια, ξεδιάντροπα pop πληροφορία σε ένα ονειρικό, ρετροφουρουριστικό πολτό, είναι που κάνει τον μουσικό να ανήκει σε μία κατηγορία από μόνος του. Έτσι, συνοψίζοντας την καριέρα του, καταφέρνει παράλληλα να την σπρώξει σε νέους, άγνωστους δρόμους μέσα στις πιο αβέβαιες και περίεργες εποχές καλλιτεχνικής έκφρασης. Ταμάμ, δηλαδή, έδαφος για έναν μουσικό που προσπαθεί να ηχογραφήσει το ανερμήνευτο.
Άκου κι αυτό: Fennesz - Endless Summer (2001), James Ferraro - Far Side Virtual (2011), Tim Hecker - Ravedeath, 1972 (2011)
