Μου αρέσει πολύ ο συναισθηματικός και ιδεολογικός πυρήνας του Sculptor, του 3ου δίσκου της αυστραλιανής δυάδας των Luluc –διαβάζονται ως Λούλιουκ. Είναι μία συλλογή ατμοσφαιρικών indie folk τραγουδιών η οποία υμνεί την ελευθερία του πνεύματος και την ανάγκη διεκδίκησης της ζωής που επιθυμεί ο καθένας. Και το πετυχαίνει μέσα από πιθανώς αυτοβιογραφικές ιστορίες με έφηβους πρωταγωνιστές, γεμάτους ανησυχίες, όνειρα και δίψα για εναλλακτικές επιλογές, οι οποίοι θέλουν να δραπετεύσουν από τις συντηρητικές κοινωνίες, τα ασφυκτικά περιβάλλοντα και τους κλειστόμυαλους ανθρώπους.
Η καρδιά αυτών των αγωνιών χτυπάει εντονότερα σε κομμάτια όπως το “Cambridge”, στο οποίο η Zoë Randell τραγουδά με ήρεμη δύναμη τους στίχους «Τonight I’m here in Cambridge and I guess we’re living proof/There are other roads open to me and to you», συνειδητοποιώντας την άγρια ελευθερία της ύπαρξης. Στο “Controversy”, πάλι, αποδέχεται τη μετριότητα των περιοχών όπου μεγάλωσε, ενώ στο “Me And Jasper” αναζητεί τρόπους διαφυγής από τη βαρεμάρα, παρακαλώντας για κάτι το διαφορετικό, για κάτι το συναρπαστικό. Το άλμπουμ είναι γεμάτο από τέτοιες στιγμές και εικόνες, που εμπνέουν μεγάλα συναισθήματα, πυροδοτούν εσωτερικές αλλαγές και σκάβουν βαθιά, μέχρι να βρουν ένα απώτερο νόημα.
Ωστόσο, η μουσική δεν μοιράζεται τη φλόγα των στίχων. Οι επαναστατικές σκέψεις εγκλωβίζονται σε γραμμικές συνθέσεις και αδύναμες μελωδίες, αδυνατώντας να φουντώσουν στον βαθμό που τους αξίζει. Οι κιθάρες του Steve Hasset –και η γενικότερη συμβολή του στον ήχο του Sculptor– κρίνεται ανεπαρκής, ως και παρεμποδιστική στον καλπασμό του. Το άλμπουμ κυλάει με μία παρατεταμένη, υπόκωφη ροή, η οποία όμως δεν δίνει ποτέ τη θέση της σε ένα αληθινό ξέσπασμα· ούτε ακόμη και με τη συμμετοχή των J. Mascics, Αaron Dessner και Jim White σε διάφορα σημεία. Είναι σαν να ακούμε μία δουλειά των Low χωρίς τις γνωστές εξάρσεις, με αποτέλεσμα η όποια υπόγεια δυναμική συσσωρεύεται, να μην βρίσκει ποτέ τρόπο να εκτονωθεί.
Το Sculptor είναι λοιπόν ικανό να γοητεύσει τον έφηβο, αζύμωτο ακροατή και να αποτελέσει σημείο αναφοράς για την υπό διαμόρφωση κοσμοθεωρία του. Για εκείνον όμως που έχει διαβάσει τα βιβλία του, έχει ακούσει τις μουσικές του και έχει δύο-τρεις παραστάσεις πραγματικής ζωής παραπάνω, ίσως φανεί ένας απλοϊκός οδηγός ευτυχίας. Σε κάθε περίπτωση, η 3η δουλειά των Luluc περνάει το μήνυμα της ηχηρά, ακόμη και αν η μουσική δεν βοηθάει προς αυτό: οι μόνοι υπεύθυνοι για τη μοίρα και τη ζωή μας, είμαστε εμείς.
{youtube}YebCT7RBG7c{/youtube}
