Επτάμισι. Αυτός είναι ο πραγματικός αριθμός του 7ου άλμπουμ του rap πρέσβη της αυταρέσκειας, 8ου αν συνυπολογίσουμε το συνεταιρικό Watch The Throne με τον Jay-Z (2011). Αυτή είναι, επίσης, και η δίκαιη βαθμολογία του δίσκου. Κάτι που θα έκανε έξαλλο τον Kanye, καθώς θεωρεί ότι το Life Of Pablo είναι 30 στα 10.
Σε μια «φελινική» αναλογία, τα τελευταία 2 χρόνια ο Kanye West αντιμετώπιζε δημιουργικά και υπαρξιακά αδιέξοδα ανάλογα με εκείνα του ήρωα της ταινίας 8½ (1963). Κάπου ανάμεσα σε καλά χτισμένες προσδοκίες, στην αλόγιστη μυθοποίηση γύρω από ασημαντότητες που σέρνει το σελεμπριταριό και πάνω στη λεπτή (λευκή) γραμμή που χωρίζει το αυτόκλητα είδωλα με τις έκπτωτες ιδιοφυΐες, ο Kanye δεν διστάζει να ακολουθήσει διαφορετικό δημιουργικό δρόμο. Για ακόμα μία φορά, λοιπόν, οχυρώνεται πίσω από ένα άλλο προσωπείο, λιγότερο τραχύ και επιθετικό από εκείνο του Yeezus. Και, κάπως έτσι, μας συστήνει τον κύριο Pablo.
Μετά από ένα μεγαλομανές παιχνίδι με τα media και αφού ζύγισε πολλούς υποψήφιους τίτλους (So Help Me God, SWISH, Waves), ο Kanye χαρακτήρισε αυτό το παράδοξα ημιτελές έργο –το οποίο δεν θα κυκλοφορήσει ποτέ σε φυσικό CD ή βινύλιο– ως «album for life». Και αυτή θα είναι η μόνη αναφορά του παρόντος κειμένου στην παρανοϊκή περσόνα του ράπερ στα social media και στο φτηνό reality πανήγυρι στο οποίο έχει μετατρέψει τη ζωή του: το αφήνω σε εκείνους που δεν αγαπούν τη μουσική και δεν έχουν μάθει να την ακούνε με τα αυτιά.
Το blueprint για το Life Οf Pablo διαβάζεται με όρους αρχιτεκτονικής για τον εφιάλτη του. Κάπου μέσα σε αυτό το παράξενο opus από 18 νεφελώδη ορνιθοσκαλίσματα και παρανοϊκά ιντερλούδια, αναπτύσσεται η αφιλτράριστη εκφραστικότητα του πιο κακόφημου και δοξασμένου μουσικού στην Αμερική της τελευταίας 15ετίας. Ο Kanye ραπάρει με νηπιακές αερολογίες ενός κακομαθημένου 8χρονου και χτίζει μοτίβα με την εμπειρία ενός 68χρονου παραγωγού που έχει γεννήσει ρεύματα για περισσότερες από μία γενιές (οπότε τον κάνεις 38χρονο).
Ο δίσκος βρίθει από ανολοκλήρωτες ιδέες και είναι εμφανώς ημιτελής, σε βαθμό που αισθάνομαι ότι είναι σχεδιασμένος έτσι. Samples ύψιστης πυροτεχνουργίας και παχύρρευστα beats που πατάνε σε ολότελα παλαβές ρίμες, οι οποίες θυμίζουν tweets που έμειναν μισοτελειωμένα εν βρασμό ψυχής. Ένα μεταμοντέρνο gospel παραλήρημα να δοξάζει την κωλοπαιδίστικη συμπεριφορά, τον αναίτιο μισανθρωπισμό και τον καγκουρίστικο φαλλοκρατισμό. Προσέξτε επίσης την αντίστιξη της υγρασίας στην παραγωγή του καταπληκτικού “Famous” –μπλέκει τα φωνητικά της Rihanna με την αύρα της Nina Simone, σε συνδυασμό με το πικάρισμα στην Taylor Swift. Ο Kanye West προτιμά να τον βλέπουμε σαν προβληματικό μαλάκα που ραπάρει ανορθόγραφα: νιώθει ασφάλεια σε αυτό το σημείο. Δεν θα τολμούσε να τον αντιμετωπίσουν σαν ακούραστο σύζυγο (όπως ακούγεται στο"FML"), σαν γιο γεμάτο ενοχές (στο υπέροχο "Wolves"), σαν κάλπικο εκμεταλλευτή (στο εξομολογητικό "Real Friends") ή σαν απόντα πατέρα (στο "Father Stretch My Hands, Pt. 2"). Προτιμά να εκφράζεται σαν αποτυχημένος γελωτοποιός που του τέλειωσαν τα αστεία και ολισθαίνει σε χοντροκομμένες ατάκες για να γελάνε οι κρετίνοι: «Now if I fuck this model/And she just bleached her asshole/And I get bleach on my t-shirt/And I feel like an asshole».
Το άλμπουμ είναι ένα επιθετικό υβρίδιο από τα καλύτερα και τα χειρότερα που απαρτίζουν το φαινόμενο West: η βιογραφία του κυρίου Pablo γράφεται μέσα από ένα νιχιλιστικό μανιφέστο μεγαλομανίας και βωμολοχίας. Μόνο ο Kanye θα ζωγράφιζε μια αυτοπροσωπογραφία με τεχνικές αγιογράφου, σε γκροτέσκο βιομηχανικά χρώματα. Όμως, αντιθέτως με τις ασυμμάζευτες διαστροφές του My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010), την πνιγηρή κατήφεια του 808’s & Heartbreaks (2008) και το όξινο, πωρωμένο σύμπαν του Yeezus (2013), η ιδιοφυΐα του στο The Life Of Pablo διαφαίνεται στις πιο old-school στιγμές. Από το εναρκτήριο "Ultralight Beam" και το "Low Light", που χτίζουν την ατμόσφαιρα μιας ψηφιακής μαύρης εκκλησίας, μέχρι το "Fade", το οποίο κλείνει τον δίσκο με ένα κολλάζ από «πλάτες» που οι ρεμιξολόγοι του κόσμου μας δεν διανοούνται να δημιουργήσουν –είτε από ανικανότητα, είτε από αντιεμπορικότητα– ο δίσκος περιέχει ευρηματικά δείγματα αυτοέκφρασης όπως το "Highlights" και το "Waves", πασπαλισμένα με τεχνητό gloom & doom. Αλλά περιέχει και ασημαντότητες, πνιγμένες στην επιτήδευση.
Ακόμα και το πλήθος καλεσμένων (ανάμεσά τους, ο Frank Ocean και ο Kendrick Lamar), δεν μπορεί να μας κάνει να αφεθούμε για ένα ολόκληρο λεπτό στη μουσική, χωρίς κάτι να μας αποσπά για να μας τρίψει στη μούρη τη διαταραγμένη, ελαττωματική εικόνα που αυτή τη φορά μάχεται με αδικαιολόγητο στόμφο ο West: εκείνη του κυρίου Pablo. Ελπίζουμε το 8½ να είναι το αριστούργημα που θα μείνει στη ιστορία και όχι το φιάσκο το οποίο διαγράφεται στον ορίζοντα.
