Το How Big, How Blue, How Beautiful συνεχίζει τη mainstream-οποίηση της Florence Welch ακριβώς από το σημείο στο οποίο την είχε αφήσει το Ceremonials του 2011. Δίσκο με τον δίσκο, η πάλαι ποτέ indie Αμαζόνα εγκαταλείπει τους ηχηρούς αλαλαγμούς, τις κέλτικες αναφορές και την παγανιστική αισθητική, λειαίνει τις γωνίες της και μεταλλάσσεται σε μια radio-friendly παρουσία, μετερχόμενη μια οριακά ασφαλή και σχετικά easy listening pop/rock κοσμοαντίληψη.
Η Florence ξέρει πολύ καλά πώς να κρατάει ίσες αποστάσεις. Ο νέος της ήχος μπορεί να προσδοκεί την εμπορική γιγάντωση και συνεπώς να κλείνει επίμονα το μάτι σε ένα όχι ιδιαίτερα ψαγμένο (αλλά φιλικά προσκείμενο) στο rock κοινό, ωστόσο η μουσική της περσόνα –εκείνη που λατρεύτηκε από τους indie fans πριν από μερικά χρόνια– διατηρείται αλώβητη. Και αυτό διότι υπάρχει μια αξία που παραμένει σταθερή και αδιαπραγμάτευτη, σε κάθε της δουλειά: ταυτότητα. Είναι το στοιχείο το οποίο την έκανε να ξεχωρίσει από τον σωρό εκεί γύρω στα τέλη του 2008 που τη γνωρίσαμε, αλλά κι αυτό που την ανέδειξε σε ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της μουσικής βιομηχανίας, ακριβώς γιατί είναι κάτι το δυσεύρετο στα πράγματα του 21ου αιώνα.
Και για να περάσουμε στα ειδικότερα, είναι πραγματικά ευχάριστο άκουσμα το νέο αυτό άλμπουμ, κι ας υστερεί από πλευράς υλικού σε σύγκριση με τα προηγούμενα. Η Florence είναι προικισμένη με το χάρισμα να γράφει υπερπιασάρικα ρεφρέν –και από τέτοια είναι γεμάτος ο δίσκος. Πρώτο και καλύτερο το "Ship To Wreck", ένα κομμάτι φτιαγμένο με τα απλούστερα δομικά υλικά, πλην όμως με φανταστική ροή. Αντίστοιχα και το ομώνυμο κομμάτι, το ορχηστρικό φινάλε του οποίου αιτιολογεί τη φράση «οριακά ασφαλή» στο τέλος της πρώτης παραγράφου. Μια από τις καλύτερες μελωδίες του δίσκου βρίσκεται στο "Queen Of Peace", το οποίο θα είναι έκπληξη αν δεν γίνει single, κάτι που ισχύει και για το "Third Eye". Κανένα βέβαια από τα παραπάνω κομμάτια δεν αποκαλύπτει συνθετική ευφυΐα ή βάθος στη σύλληψή του, όλα τους όμως ηχούν κελαρυστά και τελικά καταφέρνουν και σφηνώνονται στο μυαλό.
Η απομάκρυνση λοιπόν της Florence από τις indie καταβολές της και η στροφή της σε arena-filling τραγουδοποιητικές λογικές μπορεί να μην απέδωσε δισκογραφικούς καρπούς ανάλογα ζουμερούς με τους προϋπάρχοντες, διατήρησε όμως αυτόν τον απόλυτα αναγνωρίσιμο ποπ ήχο που η ίδια έχει καθιερώσει, ίσως σε μία λιγότερο «εξωτική» version. Το How Big, How Blue, How Beautiful είναι ένας δίσκος καλοδουλεμένος, συνειδητοποιημένος και σε γενικές γραμμές συμπαθέστατος, ο οποίος ήδη την έχει απογειώσει εμπορικά περισσότερο από ποτέ (#1 στις βασικές αγορές, Βρετανίας και Αμερικής). Αν δεν είναι αυτή η καλή πλευρά της εμπορικής ποπ, τότε ποια είναι;
{youtube}B9v8jLBrvug{/youtube}
