Το Proxima Centauri σε πιάνει από τον σβέρκο και σε ταρακουνάει με το που ξεκινάει. Με το που πέφτει δηλαδή το πρώτο bpm του "Rare Magnetic Moment", βρίσκεσαι εγκλωβισμένος στο κύκλοτρο ρυθμών και ήχων του δαιμόνιου Αμερικάνου και λες «εδώ είμαστε! Επιστημονική φαντασία και minimal techno».
Ο πρώτος όρος της επιφωνηματικής μου πρότασης εξηγείται όχι μόνο από τη θεματική και τον τίτλο, αλλά και από την ίδια τη φύση της κυκλοφορίας αυτής του πρωτοσύγκελου του αμερικάνικου, και δη από το Ντιτρόιτ, techno: βγήκε μόνο σε USB stick, τοποθετημένο σε πανέμορφη θήκη με αλουμινένια space αισθητική, στην οποία φαντάζεσαι τον κάπτεν Κερκ να βάζει τα πούρα του. Το USB αναπαύεται σε γκρίζο, πυκνό αφρολέξ και μοιάζει περισσότερο με το κλειδί ενός φανταστικού/φαντασιακού οχήματος, παρά με τον κλασικό αγωγό πληροφορίας που ξέρουμε και χρησιμοποιούμε. Το δεύτερο τώρα συστατικό της φράσης μου –το minimal techno– έχει αυτονόητη πρόκριση, ως ο πλέον ταιριαστός χαρακτηρισμός της μουσικής που απαντάμε στο Proxima Centauri. Οι χαμηλές συχνότητες που συνοδεύουν το beat ποτέ δεν ανεβάζουν τόσο τις δυναμικές ώστε να επιβληθούν στο αυτί· αντιθέτως, χτίζουν προσεκτικά μια αέναη κατάσταση αναμονής.
Είναι όμως αυτή η θέση αναμονής αισθητικώς ικανοποιητική; Η απάντησή μου είναι ένα κατηγορηματικό όχι.
Γίνεται φανερό βέβαια, σε αρκετά σημεία, ότι ο Mills προσπαθεί να δείξει μια κυκλική γνώση πάνω στη μουσική. Εντούτοις, δεν καταφέρνει να εξελίξει τις πολύ καλές του ιδέες, να τις καταστήσει οδηγούς για περιπλανήσεις σε άλλα επίπεδα αντίληψης. Παραμένει δηλαδή μια μονοδιάστατη λογική στις αναπτύξεις, στη βάση της οποίας σχηματίζεις την εντύπωση ότι προσέχει περισσότερο τα κουμπάκια και τις συχνότητες, παρά το χτίσιμο των συνθέσεων.
Και αν κάποιος αντιτείνει εδώ ότι έχουμε να κάνουμε με techno μουσική, θα του ανταπαντήσω ότι δεν γίνεται σε επίπεδο artwork, τίτλου και στην ίδια τελικά ιδέα που προσπαθείς να περάσεις για τον ήχο σου να θέτεις μια σοφιστικέ αντίληψη, μα να μην την υπηρετείς έπειτα με τη μουσική σου. Πόσο μάλλον όταν ολοφάνερα προσπαθείς για νέες πόρτες techno ενόρασης, μα σταθερά προδίδεσαι από τις απογοητευτικές καταλήξεις των συνθέσεων: το fade-out τους είναι, δίχως υπερβολή, εγκληματικό. Τέτοιο σβήσιμο θα περίμενες από 20χρονο παραγωγό που κάθεται για πρώτη φορά σε κονσόλα, όχι από ολάκερο Jeff Mills...
Ανακεφαλαιώνοντας, οι συνθέσεις της Πρόξιμας του Κενταύρου έχουν σε κάθε σημείο άριστες απαρχές και γέφυρα στα μέσα τους δεμένη με μικρολεπτομέρειες· την ίδια όμως στιγμή, διαθέτουν μηδενικές ανελίξεις και απογοητευτικά τελειώματα. Και στα 53 σου, αν θέλεις να σταθείς ώμο-με-ώμο δίπλα στους νεότερους, οι οποίοι κινούνται πλέον σε ηχοδομές που εμπερικλείουν μεγαλύτερη κυκλικότητα ως προς την αντίληψη της techno «σύνθεσης», οφείλεις να καταθέσεις μια πιο ολοκληρωμένη, όσο και αρτίστικη οπτική.
{youtube}MfYjaD7tL60{/youtube}
