When your world comes crashing down
Don’t cry, don’t look down
You should dry those pretty eyes
Because you have lost the right to cry
«Η μόνη περίπτωση να σου ραγίσει ανεπανόρθωτα η καρδιά θα είναι από έμφραγμα του μυοκαρδίου», λέει ο απολαυστικά μακάβριος τίτλος του νέου δίσκου του Matt Elliott. Στη φωτογραφία του εξωφύλλου φαίνεται μια ωραία γυναίκα που έχει καταρρεύσει μπροστά στον καθρέφτη (ενδεχομένως εξ αιτίας εμφράγματος), με το είδωλό της να στέκεται ακόμα σώο, σε ένα όμορφα διακοσμημένο με ρετρό έπιπλα δωμάτιο.
Ο υπέροχα πικρόχολος μουσικός από το Μπρίστολ ζει στη Γαλλία (τουλάχιστον) την τελευταία δεκαετία και διατηρεί χαμηλούς τόνους. Αποτελεί δε θρύλο στην ηλεκτρονική σκηνή από την εποχή του πρότζεκτ Third Eye Foundation, με το οποίο εισήγαγε μια καινούρια τεχνοτροπία στο πεδίο της electronica: ο πιο πετυχημένος δίσκος τους, το Little Lost Soul του2000, είναι αφιερωμένος στην αποθανούσα γάτα του Elliott. Ο ήχος τους φαίνεται πάντως να έχει περισσότερη πέραση στη Γαλλία, όπου ένα περιορισμένο αλλά σταθερό, διανοουμενίστικο κοινό πίνει νερό στο άκουσμά τους. Κρατήστε τους στη μνήμη, σχετίζονται με το υπό συζήτηση άλμπουμ.
Οι δισκογραφικές τώρα δουλειές που ο Μatt Elliott κυκλοφόρησε στη συνέχεια με το όνομά του είναι άλλο πράγμα. Μπορούμε πλέον να μιλήσουμε για τον άνθρωπο στον οποίο θα άξιζε να απονεμηθεί ο τίτλος του «λιγότερο radio-friendly καλλιτέχνη στην Ευρώπη». Με τις ανατριχιαστικές φολκ ενορχηστρώσεις του, με τα τεράστια σε διάρκεια κομμάτια, με τη συναισθηματική συντριβή που αυτά μεταδίδουν, με τις περίεργες χορωδιακές φωνές στο υπόβαθρο και με τους εξωπραγματικούς ήχους της επερχόμενης αποκάλυψης, η τριλoγία Drinking Songs (2006), Failing Songs (2007) και Ηowling Songs (2008) αποτελεί το ανυπέρβλητο κατόρθωμά του. Λιγότερο ή περισσότερο, είναι σ' αυτήν όπου παραπέμπει το OnlyMyocardialInfarctionCanBreakYourHeart.
Ο Elliott έχει την ικανότητα να παρασύρει τους ακροατές σε ένα στοιχειωμένo τοπίο, με σημαντικές επιρροές από βαλκανική μουσική και με επικίνδυνες ενορχηστρώσεις εγχόρδων, οι οποίες ξεκινάνε απαλά με έμφαση στην κλασική κιθάρα και καταλήγουν σε ένα ανησυχητικό συνονθύλευμα. Το τελικό πλήγμα το δίνει η βαθιά του φωνή, με τη ντελικάτη άρθρωση κι εκείνο το απατηλό ίχνος γαλλικής προφοράς. Η δισκογραφική του θα μπορούσε λοιπόν κάλλιστα να βάζει στα εξώφυλλα προειδοποιητικά αυτοκόλλητα προς τους πάσχοντες από οποιαδήποτε μορφή κατάθλιψης αγοραστές. Από την άλλη, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, μάλλον θα κόστιζε στην αμεσότητα της τέχνης. Αυτό ακριβώς πιστεύω, εξάλλου, ότι επιδιώκει ο καλλιτέχνης: να τρυπώσει στις ψυχές των ακροατών, να τους μεταδώσει λίγη από τη μελαγχολία του. Φαντάζομαι δε το αυτάρεσκο μειδίαμα στο πρόσωπό του, αν με κάποιο τρόπο είχε πρόσβαση στις πρωταρχικές αντιδράσεις εκείνων: «Αγαπητοί ακροατές, ετοιμαστείτε για μια μεγάλη απογοήτευση»...
Όπως συνήθως συμβαίνει, κλειδί στη μουσική του Elliott αποδεικνύονται και εδώ οι συχνά σαρδόνιοι τίτλοι των κομματιών, καθώς αποτελούν και το μόνο πεδίο στο οποίο αφήνει τον εαυτό του να κάνει χιούμορ. Αξιοπερίεργοι τίτλοι όπως το χαρακτηριστικό "If Anyone Tells Me"It's Better To Have Loved And Lost Than To Never Have Loved At All’’ I Will Stab Them In The Face"(από τον περσινό δίσκο του, The Broken Man), σπάνε την τραγικότητα και επιβεβαιώνουν ότι ο Elliott δεν προβάλλεται (όπως συχνά του προσάπτεται) ως καταραμένος ποιητής, αδικημένος εραστής ή καταδικασμένος ρομαντικός. Απλά ψάχνεται, αποτυγχάνει, απελπίζεται, μαρτυρεί –και κάτι ανάλογο κάνει και στον φετινό δίσκο. Ταυτόχρονα, διαθέτει το χάρισμα να μπορεί να εξωτερικεύσει τη συναισθηματική του ένταση μέσω της μουσικής του.
Το Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart ανοίγει με το "Τhe Right To Cry" (Δικαίωμα στον Παροξυσμό, θα το μετέφραζα), ένα από τα καλύτερα τραγούδια του μέχρι σήμερα, διάρκειας 17 λεπτών, αρκετό επομένως για να πτοήσει την αυτοπεποίθηση οποιουδήποτε. Το δεύτερο ακαταμάχητα γοητευτικό κομμάτι είναι το "Prepare For Disappointment": διαρκεί μόνο 3 λεπτά, φτάνει σύντομα στο ακουστικό κρεσέντο του και σε ωθεί να το ακούσεις ξανά και ξανά. Το αποκαρδιωτικό "Zugzwang" κρίνεται επίσης εξαιρετικό, ωστόσο δεν διατηρείται η ίδια ποιότητα στο σύνολο του άλμπουμ. Κάπου δηλαδή στην πορεία η έμπνευση μετριάζεται (όπως στο "De Nada"), ενώ η απόφαση να κάνει φινάλε με δύο αλλόκοτες διασκευές σε Third Eye Foundation είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενη.
Τούτων ειπωθέντων, ωστόσο, ο Matt Elliott μπορεί να συνεχίσει τις εσωτερικές του αναζητήσεις στο Έρεβος για όσο καιρό θέλει. Δεν τον λυπάμαι καθόλου –είναι κατά βάθος προοδευτικός. Ξέρει ότι υπάρχει ελπίδα, ακόμα κι αν αυτή είναι μικρή...
{youtube}d-lurWtwhpk{/youtube}
