Πενηντάρησε και η σκοτεινή λαίδη Ballion... Αλλά η καρδιά της είναι ακόμα τόσο νέα και ορεξάτη, ώστε βάζω στοίχημα ότι και μάντα ρέι σαν κι αυτά του τίτλου θα καβαλούσε, αν της ερχόταν (γιγάντια σελαχοειδή ψάρια των τροπικών είναι τα μάντα ρέι, για όσους βαριούνται να το ψάξουν). Έτσι μόνο μπορώ να εξηγήσω μια τόσο πετυχημένη σόλο παρουσία σαν κι αυτήν του πρώτου της προσωπικού album μετά από τόσα χρόνια με τους Siouxsie & The Banshees και τους Creatures. Και δεν μιλάω βέβαια για εμπορική επιτυχία - μόλις στο #39 των αγγλικών chart έφτασε το καημένο το album και ούτε μια Top-40 επιτυχία δεν κατόρθωσε να βγάλει.
Σε πρώτο επίπεδο, το Mantaray είναι μια έξυπνα στημένη δουλειά. Έχει εξαιρετική παραγωγή, που ισορροπεί πετυχημένα μεταξύ της κλασικής Siouxsie & The Banshees φόρμας και των πιο σύγχρονων α-λα-Goldfrapp ενορχηστρώσεων, με τους δύο παραγωγούς Steve Evans και Charlie Jones να παίζουν πολύ πετυχημένα αυτό το διττό παιχνίδι. Και επιπλέον έχει πλούσιο ήχο, φλερτάροντας και με τα ηλεκτρονικά και με το cabaret goth, χωρίς να χάνει ούτε στο ελάχιστο τη βασικά pop δυναμική του. Έτσι ως έχει, ακόμα και χωρίς καλά τραγούδια, μόνο με το στήσιμο και τη φωνή της Siouxsie δηλαδή, θα έστεκε μια χαρά, τουλάχιστον για τους fans.
Αλλά το Mantaray έχει και τραγούδια. Και κάποια από αυτά είναι μάλιστα τέτοια μικρά κομψοτεχνήματα, ώστε νέοι στο κουρμπέτι καλλιτέχνες θα σκότωναν για να τα έχουν ως singles. Βουλιάξτε ας πούμε στην οδύνη μιας εκπεσούσης βασίλισσας του “Loveless”, νιώστε την κρυφή ηφαιστειακή δύναμη που όλους μας έχει ταρακουνήσει μετά από παρατεταμένη περίοδο συναισθηματικής πτώσης του “Into A Swan”, απολαύστε την προσμονή του “About To Happen” ή το “Here Comes That Day”. Τέτοιες στιγμές καθιστούν το album έναν μικρό θρίαμβο. Και είναι τόσο κρίμα που ο θρίαμβος αυτός θαμπώνει στο δεύτερο μισό της δουλειάς, όταν με επιλογές όπως το “Drone Zone”, το “Heaven And Alchemy” ή το “One Mile Below” αναμασιέται ανέμπνευστα και δίχως σοβαρή αιτία το παρελθόν της σκοτεινής λαίδης - τουλάχιστον για εμάς που έχουμε παρακολουθήσει όλη την πορεία ως εδώ.
Δεν σχολίασα όμως καθόλου αυτό που αποδεικνύεται, τελικά, ως μεγαλύτερο ατού του Mantaray. Την ίδια τη Siouxsie δηλαδή, η οποία, αναγεννημένη μετά από μια περίοδο μέτριας έμπνευσης και προσωπικής ταλαιπωρίας, πρωταγωνιστεί στο πρώτο της προσωπικό album με μια δύναμη που ακόμα και πιστοί fans όπως εγώ είχαμε ξεχάσει πως είχε. Μια Siouxsie που πότε τραγουδάει ως φτασμένη star με επίγνωση του status της στη δισκογραφία, πότε μεταμορφώνεται σε μοχθηρή μάγισσα που καταγίνεται με την παρασκευή μαντζουνιών κατά των εχθρών της και πότε αφήνει τις χαρακιές από τη μάχη της με τον χρόνο να φανούν - τυλιγμένες όμως κι αυτές σε μια γοητευτική άχλη.
