Στη Σκανδιναβία υπάρχει μια αρκετά ισχυρή παράδοση pop/rock ονομάτων με απήχηση στο εξωτερικό. Την απήχηση αυτή μάλιστα επιδιώκει πλέον συστηματικά κάθε μπάντα από τη στιγμή που θα καταφέρει να εδραιωθεί εμπορικά στη χώρα της. Τέτοια περίπτωση αποτελούν και οι Grand Avenue από την Κοπεγχάγη, οι οποίοι, αφού έγιναν ένα από τα πιο πετυχημένα groups στη Δανία, επιδιώκουν τώρα, στο τρίτο τους album, να κατακτήσουν και τις αγγλόφωνες αγορές. Στη διεθνή του εκδοχή, το Outside περιλαμβάνει και πέντε bonus tracks, τέσσερα από το αμέσως προηγούμενο album των Grand Avenue She και ένα από το ομότιτλο του ονόματός τους ντεμπούτο τους.
Είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις γιατί οι Grand Avenue δεν δυσκολεύτηκαν να βρουν απήχηση στη χώρα τους ή το γιατί κυκλοφορούν εδώ με το στικεράκι της υποστήριξης από τον Rock FM. Παίζουν δηλαδή αυτή την πολύ αγαπητή στο λεγόμενο ευρύ κοινό pop/rock μουσική, με τις απλές, καθαρές κιθαριστικές μελωδίες και τα catchy ρεφρενάκια - και η αλήθεια είναι πως την παίζουν καλά. Τα πρότυπά τους εύκολα τα αναγνωρίζεις, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει πως δεν έχουν μεριμνήσει και για την απαραίτητη απόσταση από αυτά. Και τους Simple Minds θα σου φέρουν έτσι στο μυαλό, και A-Ha θα σου θυμίσουν, και U2 και Coldplay έχουν σίγουρα ακούσει πολύ, και μια γεύση από New Order ίσως εντοπίσεις φευγαλέα. Ακούγοντας δε τα bonus tracks βρίσκεις ότι παρουσιάζουν και μια βελτίωση στο Outside, μια πρόοδο στις δημιουργικές ιδέες, κι αυτό είναι θετικό.
Υπάρχουν όμως και πράγματα, από την άλλη, τα οποία καθηλώνουν τους Δανούς σε εκείνο το καταραμένο συμπαθητικό/αξιόλογο επίπεδο, όπου βαλτώνει η πλειονότητα των pop/rock groups του σήμερα. Δεν γράφουν και τους καλύτερους στίχους στον κόσμο όταν μιλάνε για έρωτα οι Grand Avenue, τα τραγούδια τους μοιάζουν πολύ το ένα με το άλλο (ξεχωρίζουν πάντως αισθητά από τα υπόλοιπα τα “Anything That’s You”, “Outside” και “You Please Me”) ενώ, επιπλέον, ο τραγουδιστής τους Rasmus Walter Hansen είναι μονότονος - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακός. Το μεγαλύτερό τους ατού ως μπάντας είναι οι θαυμάσιες κιθάρες του Niels-Kristian Baerentzen, που είτε στα πιο γλυκά τους, είτε στα πιο γκαζιάρικά τους δίνουν άλλον αέρα ακόμα και στα μετριότερα τραγούδια. Αλλά αν δεν αρχίσουν να υπηρετούν συνθέσεις με περισσότερες φιλοδοξίες από το απλώς ευπρόσωπο, φοβάμαι πως οι Grand Avenue θα μπούνε στο ράφι με την ένδειξη «συγκρότημα για best of - μην ασχοληθείτε με τη δισκογραφία τους».
