Αν και πιστεύω ότι όσοι από εσάς ενδιαφερθείτε για την παρούσα συλλογή θα θέλετε μάλλον απλώς να εντάξετε το “Ιris” στη δισκοθήκη σας - ένα από τα πιο πολυπαιγμένα διεθνή hits στους ελληνικούς rock ραδιοσταθμούς - παρά να αποκτήσετε μια αντιπροσωπευτική ανθολογία της ως τώρα πορείας των Goo Goo Dolls, καλό είναι να σημειωθεί, just for the record, ότι το Greatest Hits Vol. 1 - The Singles δεν είναι ακριβώς ό,τι ευαγγελίζεται πως είναι.
Σύμφωνοι, με τους όρους greatest hits και singles αυτομάτως αποκλείεται η εκπροσώπηση των τεσσάρων πρώτων albums της μπάντας από το Buffalo. Και άρα ολόκληρης της πρώιμης και πραγματικά alternative φάσης τους, όταν οι μπαλάντες ήταν σαφώς πιο περιορισμένες στο ρεπερτόριό τους, όταν οι μεγάλοι ήρωές τους ήταν οι Replacements, όταν οι μεγάλοι ραδιοσταθμοί των ΗΠΑ αδιαφορούσαν για τη μουσική τους. Όχι ότι έκαναν σπουδαία πράγματα τότε, είχαν όμως τουλάχιστον την προθυμία. Έτσι, η εν λόγω συλλογή πιάνει το νήμα της ιστορίας από το A Boy Named Goo του 1995 και τη συνεχίζει διαμέσου του Dizzy Up The Girl (1998), του Gutterflower (2002) και του Let Love In (2006), παρακάμπτοντας το ζωντανά ηχογραφημένο Live In Buffalo (2004) και φτάνοντας ως τη συμμετοχή τους στο soundtrack του φετινού blockbuster Transformers, με την τυπική boy-and-girl μπαλάντα “Before It’s Too Late (Sam and Mikaela’s Theme)”. Ακόμα κι έτσι όμως, ούτε όλα τους τα singles από την παραπάνω περίοδο θα βρείτε εδώ, ούτε όλες τις original εκτελέσεις, αφού το πρώτο Top-10 τους “Name” περιλαμβάνεται σε νέα, φετινή (και αχρείαστη) ηχογράφηση.
Πάντως, το Greatest Hits αυτό σκιαγραφεί στην εντέλεια το μετά-1995 πορτραίτο των Goo Goo Dolls, όταν υιοθέτησαν εκείνο το ψευτο-alternative στιλ, που είναι αποδεκτό από τα κολεγιακά αμερικανικά FM και εστιάζει στις ηλεκτρισμένες κιθαριστικές μπαλάντες. Όχι ότι υπήρξαν ατάλαντοι - έγραψαν στη διαδρομή και ορισμένα νόστιμα mainstream τραγουδάκια στην παραπάνω φόρμουλα, όπως το “Iris” (US #9, UK #26), το “Dizzy” (US #108) ή το “Better Days” (US #26). Ήταν όμως απελπιστικά προβλέψιμοι και αναμενόμενοι, με κάθε δίσκο τους να μοιάζει με παραλλαγή του προηγουμένου, και επίσης ασυγχώρητα συντηρητικοί - τουλάχιστον για μπάντα η οποία επιθυμούσε να φλερτάρει με το alternative rock προφίλ. Και δεν προβλέπεται να αλλάξουν, όσο και αν διαρκέσει το υπόλοιπο της καριέρας τους...
