Πολύ pop για να πεθάνει…
Άλλο ένα άλμπουμ από τον πραγματικό πρίγκιπα της pop, άλλο ένα άλμπουμ από έναν δεινόσαυρο ή απλώς άλλη μια πινελιά στον πίνακα ζωής του Paul McCartney;
Πρώτα από όλα, παρά τις προσωπικές περιπέτειές του των τελευταίων χρόνων, τα τραγούδια του ακούγονται, όπως πάντα, αισιόδοξα και φωτεινά, ενώ η χαρακτηριστική του ζωντάνια είναι πάλι παρούσα. Όλα αυτά, ενώ οι στίχοι αναφέρονται στη συνείδηση της θνητότητάς του ("That Was Me") ή στην πρώην σύζυγό του (άκου “Gratitude”, αντί για “Eat Shit And Die Bitch!” που θα έπρεπε να είναι ο τίτλος!). Τέλος, όπως όλοι οι γέροι, ο McCartney μιλάει συνέχεια για το παρελθόν, μόνο που αυτός έχει πλήρη συνείδηση ότι το κάνει ("The Ever Present Past").
Ας συνεχίσει να φτιάχνει μικρά pop κομψοτεχνήματα όπως αυτό το άλμπουμ και ας μας τραγουδάει και παιδικά τραγουδάκια.
