Ο Γιώργος Γεωργιάδης είναι ένας από τους πιο γνωστούς μπασίστες στους τζαζ κύκλους των Αθηνών: διαθέτει τεράστια εμπειρία ως παίκτης, αλλά και ως καθηγητής. Είναι όμως πάντα μεγάλο στοίχημα για έναν δεξιοτέχνη να σταθεί στο ύψος του και σε συνθετικό επίπεδο. Οι προσδοκίες μεγάλες λοιπόν για τον πρώτο του προσωπικό δίσκο.
Για το Ταξίδι, ο Γεωργιάδης επέλεξε μουσικούς με τους οποίους έχει δουλέψει και στο παρελθόν (στα αναρίθμητα σχήματα όπου έχει συμμετάσχει), τα «χνώτα» των οποίων ταιριάζουν. Όλοι εδώ είναι έτσι άνθρωποι που κατά καιρούς αναστάτωσαν τα ήσυχα νερά της Αθήνας με τα ηχητικά τους καμώματα –ενδεικτικά αναφέρω τους Next Step Quintet και τους Crazy People Music. Τα δε κομμάτια του δίσκου είχαν δοκιμαστεί ζωντανά πριν την κυκλοφορία του, δεν θα μου έκανε μάλιστα εντύπωση εάν μάθαινα ότι ο Γεωργιάδης τα δούλευε χρόνια πριν φτάσουν σε κάποια πρώτη πρόβα: εάν αφαιρέσεις έστω και την παραμικρή νότα, νιώθεις ότι θα καταρρεύσουν. Μόνο με τον χρόνο φτάνεις σε ένα τόσο μεστό και ώριμο αποτέλεσμα.
Στις πρώτες ακροάσεις αντιμετώπιζα την κάθε σύνθεση ξεχωριστά, προσπαθώντας να διασαφηνίσω τι γίνεται στην αρμονία και στον ρυθμό και πώς κάθε μουσικός διαχειρίζεται το σόλο του. Είναι συνηθισμένη αρχή όταν ακούς έναν τζαζ δίσκο, ωστόσο γρήγορα κατάλαβα ότι η προσέγγισή μου ήταν λάθος: ήδη ο τίτλος, όριζε τον τρόπο με τον οποίον έπρεπε να διαχειριστεί κανείς το άλμπουμ, όπως και την προσοχή που χρειαζόταν να δοθεί στη λιγοστή, αλλά με πολύ ουσία, ποίηση –η οποία έδινε και μια συμβουλή ζωής. Άφησα λοιπόν κάτω το μουσικό μικροσκόπιο και αφέθηκα στο Ταξίδι.
Θάλασσα του ταξιδιού αυτού είναι η μουσική και λιμάνια του η ποίηση. Στην αρχή με ξένισε που άκουγα μια καθημερινή φωνή να απαγγέλει. «Χάθηκε ο κόσμος να φωνάξουν έναν ηθοποιό να το κάνει;», σκεφτόμουν. Όμως κατάλαβα εν τέλει πως το ταξίδι του Γεωργιάδη, είναι το ταξίδι του καθενός μας. Οφείλει επομένως να είναι βατό και ανθρώπινο και η χρήση ενός επαγγελματία θα μας απομάκρυνε από το ζητούμενο –ούτως ή άλλως, το μουσικό επίπεδο του άλμπουμ είναι ιδιαιτέρως υψηλό. Αν εστιάσουμε πάντως στο πόσο ωραία μοιράζονται όλα στον δίσκο (το drum σολο προς το τέλος, το δοξάρι όσο και όπου πρέπει κλπ.), κινδυνεύουμε να χάσουμε το νόημα. Περισσότερη σημασία έχει να σταθούμε στο πόσο δύσκολο είναι να συμπεριλάβεις ποίηση στις συνθέσεις τόσο αξιοπρεπώς. Ελάχιστοι είναι όσοι το επιχειρούν και ακόμα λιγότεροι εκείνοι που το καταφέρνουν με επιτυχία, χωρίς να προσβληθεί κανείς.
Το ντεμπούτο του Γιώργου Γεωργιάδη πρέπει επομένως να ακουστεί ως concept, ως ένα ταξίδι το οποίο καλείσαι να κάνεις. Όλα του τα στοιχεία βρίσκονται άλλωστε προς αυτήν την κατεύθυνση, τονίζοντας παράλληλα πόσο επί της ουσίας έχει δουλέψει ο δημιουργός του. Ο οποίος στέκει εδώ φειδωλός, απέρριτος και ουσιαστικός, σίγουρος για τις επιλογές και τις κινήσεις του, αφήνοντάς μας με έναν δίσκο ικανό να βρει τη δική του θέση στα τζαζ πράγματα των καιρών μας.
