Δώδεκα χρόνια κύλησαν απ' όταν οι Μέντα ταξίδεψαν παρέα με τον Coti K. στον Πλανήτη Του Εδμούνδου, γυρίζοντας με μια αρμαθιά χαρωπών τραγουδιών τα οποία αναπροσδιόρισαν με τη φρεσκάδα τους την ταλαιπωρημένη εγχώρια ποπ, κρατώντας μάλιστα την ελληνική γλώσσα ως μέσο έκφρασης –κάτι που, για μένα τουλάχιστον, έχει ιδιαίτερη σημασία.
Ακούγοντας τον νέο τους δίσκο (είναι ο πέμπτος και κυκλοφορεί σε 250 αντίτυπα βινυλίου, πλην της ψηφιακής του εκδοχής) ξεπηδά αβίαστα η δροσιά της μέντας από τα αυλάκια του πικάπ. Αυτό το συγκρότημα έχει τον τρόπο να χτίζει έτσι τους ρυθμούς και τις μελωδίες του ώστε να σου δημιουργεί ένα συναίσθημα χαράς. Και όχι μόνο δεν έχει χαθεί ο τρόπος τούτος στο Μέντα, μα θα έλεγα πως έχει ξαναβρεί κάτι από τη χαμένη του σπίθα (γιατί, κακά τα ψέματα, κάτι δεν πήγαινε και τόσο καλά επί Ποπ και Ινστρουμέντα). Τον βοηθάει βέβαια η εύστοχη ενορχήστρωση, η καλή παραγωγή και μίξη, πιθανολογώ και το δια χειρός Steve Rooke mastering (βραβείο Grammy, Abbey Road studios και τα λοιπά).
Ωστόσο, αν και ευχαριστήθηκα τραγούδια όπως το "Γύρισε Κοντά Μου" ή το ονειροπαγιδικό "Με Μισό Εαυτό", δεν απέφυγα και κάποιες ενοχλητικές σκέψεις. Π.χ. ότι καλές ενορχηστρώσεις και παραγωγές παρουσιάζει πλέον η πλειονότητα των καλλιτεχνών που ασχολούνται με την πολιτογράφηση της ξένης μουσικής στην Ελλάδα (άσχετα αν μιλάνε Αγγλικά ή Ελληνικά). Ή ότι, δώδεκα χρόνια μετά τον Πλανήτη Του Εδμούνδου, οι Μέντα δεν έχουν ουσιαστικά πάει πουθενά: κερδίζουν ό,τι κερδίζουν με βάση εκείνα τα εφόδια, εκείνες τις αρετές, στη βάση αυτού του τρόπου που έχουν να χτυπάνε φλέβα χαράς μέσω της συγκεκριμένης διάταξης κιθάρας, μπάσου και πλήκτρων. Έχουν ακόμα και τα ίδια ελαττώματα αν θέλετε, κυρίως κάποιες αφέλειες στους στίχους ή την αδυναμία του Νίκου Παπαδημητρίου να μη χάνεται φωνητικά όταν η υπόλοιπη μπάντα ανεβάζει στροφές.
Ξέρω 'γω, δώδεκα χρόνια μετά δεν θα έπρεπε ένα συγκρότημα με δεδομένα εφόδια, ταλέντο και άποψη να έχει κάνει περισσότερες υπερβάσεις; Δεν θα έπρεπε τα συν του να έχουν καρποφορήσει και να έχουν ξανοιχτεί σε νέες αναζητήσεις και τα πλην να είναι, έστω, βελτιωμένα; Φοβάμαι λοιπόν ότι στον πέμπτο πια δίσκο τους οι Μέντα μας ξαναθυμίζουν μεν τους λόγους για τους οποίους κέρδισαν κάποτε την προσοχή μας, την ίδια όμως στιγμή δείχνει να κατακάθεται η πεποίθηση ότι πρόκειται για σχήμα με δεδομένο ταβάνι, το οποίο έφτασαν με το ντεμπούτο τους και πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να ξεπεράσουν.
{youtube}H-iMstsZAdE{/youtube}
