Η «Χρυσάνθη» του τίτλου είναι η νεαρή τραγουδοποιός Χρυσάνθη Μπαρέλη και ο δίσκος για τον οποίο μιλάμε είναι το ντεμπούτο της, το οποίο περιέχει 11 δικά της τραγούδια. Και όπου «Φανταστικοί Της Φίλοι» βάλτε τη... μονοπρόσωπη μπάντα που ακούει στο όνομα Βασίλης Πιερρακέας, ο οποίος, όπως κάνει συνήθως, αναλαμβάνει τις ενορχηστρώσεις και όλα τα όργανα και τους ήχους που ακούγονται στο άλμπουμ. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν χρειάστηκαν περισσότεροι συμμετέχοντες για να έχουμε ένα αξιόλογο αποτέλεσμα.
Τα τραγούδια της Χρυσάνθης αντλούν κυρίως από την ποπ και ροκ παράδοση, είτε εγχώρια είτε του εξωτερικού, από καλλιτέχνες όπως ο Νίκος Πορτοκάλογλου (ο οποίος τη βοήθησε να βγει στη δισκογραφία), οι Nirvana και η Alanis Morissette. Έχει, όμως, το ταλέντο να μην αντιγράφει προφανώς κάποια από τις επιρροές της αλλά να δημιουργεί τραγούδια τα οποία, παρά τις όποιες σποραδικές αδυναμίες τους, καταφέρνουν να φέρουν μια προσωπική σφραγίδα. Αυτό γίνεται ακόμα πιο εμφανές αν βάλει κανείς στην εξίσωση και το στιχουργικό κομμάτι, όπου η τραγουδοποιός χρησιμοποιεί απλή και άμεση γλώσσα για να καταπιαστεί όχι μόνο με τον έρωτα, μα και με θέματα όπως η πολιτική, η οικολογία και η σύγχρονη ζωή.
Σημαντικότατο ρόλο έχει παίξει και ο Πιερακέας εδώ. Έχοντας ακούσει τις περισσότερες από τις μέχρι σήμερα παραγωγές που έχει κάνει για λογαριασμό τραγουδοποιών, με χαρά τον ένιωσα λιγότερο αγχωμένο να εντυπωσιάσει αυτήν τη φορά και σαφώς πιο ουσιαστικό και διατεθειμένο να μείνει στο «παρασκήνιο», αφήνοντας τα τραγούδια να μιλήσουν –χωρίς όλα αυτά να σημαίνουν ότι οι ενορχηστρώσεις του είναι φτωχές. Απλά εδώ νομίζω ότι έχει πετύχει απόλυτα στις «διαγνώσεις» του σχετικά με το τι ζητάει το κάθε τραγούδι, αλλά και με το πώς να το πετύχει.
Σίγουρα δεν είναι όλα ρόδινα στο πρώτο αυτό δισκογραφικό βήμα της Χρυσάνθης Μπαρέλη. Υπάρχουν στιγμές που ξεχωρίζεις κάποιες «ρωγμές» στη γραφή της, σημεία που νιώθεις ότι θα μπορούσαν να έχουν δουλευτεί καλύτερα. Ακόμα κι εκεί, όμως, έρχονται άλλοι παράγοντες –πότε ένας έξυπνος στίχος, πότε ένα ευφάνταστο ενορχηστρωτικό τρυκ, πότε η αεράτη, γεμάτη αυτοπεποίθηση ερμηνεία της– να σώσουν την παρτίδα. Στο τραγούδι “Ο Νονός”, π.χ., η κάπως επίπεδη μελωδική ιδέα σώζεται από την έκπληξη που φέρνουν οι στίχοι «Και δε γαμιέσαι, ρε νονέ, με βάφτισες στο ψέμα...» ενώ στο αμέσως επόμενο “Προς....” η κάπως ετοιματζίδικη συνταγή ζωντανεύει λόγω της ενδιαφέρουσας ενορχήστρωσης. Αντίθετα, στις καλύτερες στιγμές συγκαταλέγονται το τζαζ αποχρώσεων “Συγκρίνεις Και Συγκρίνεσαι”, η υποβλητική μπαλάντα “Ίσως Και Να Σ’ Αγαπώ”, η πραγματικά χιουμοριστική μελοποίηση στο “Φίλημα” του Γεώργιου Σουρή και το ατμοσφαιρικό “Μάνα Γη”.
Ίσως, αν κανείς εξετάσει το Χρυσάνθη Και Οι Φανταστικοί Της Φίλοι της Χρυσάνθης Μπαρέλη κομμάτι-κομμάτι και θελήσει να το παίξει αυστηρός, να βρει λόγους για να τσιγκουνευτεί στη βαθμολογία. Όμως, σε μια περίοδο που οτιδήποτε μάς πασάρεται ως νέο και φρέσκο συνήθως αποδεικνύεται απλή αντιγραφή διαφόρων τάσεων από καλλιτέχνες του εξωτερικού, το ντεμπούτο της τραγουδοποιού ακούγεται πραγματικά ειλικρινές, αυθόρμητο και ακομπλεξάριστο, φανερώνοντας μια δημιουργό που δεν ενδιαφέρεται για κάτι άλλο πέρα από το να είναι ο εαυτός της. Αυτή η στάση της και η «αύρα» η οποία εκπέμπει μέσα από τη δουλειά της είναι που τελικά κερδίζουν το εφτάρι της βαθμολογίας και που βοηθούν το ντεμπούτο της να αποδειχθεί κάτι παραπάνω από απλώς το άθροισμα των μερών που το αποτελούν.
–
