Έχω ακούσει πολλές φορές να λέγεται από σκηνοθέτες και ηθοποιούς ότι η κωμωδία είναι ίσως το δυσκολότερο είδος στο σινεμά και στο θέατρο, σε σχέση, ας πούμε, με ένα δράμα ή μια περιπέτεια –με την έννοια ότι άνετα κατά τη δημιουργία της καταφεύγει κανείς σε «ευκολίες». Έχω την αίσθηση ότι κάτι ανάλογο ισχύει και για τον χώρο της μουσικής: σπάνια ακούμε ευδιάθετα και χιουμοριστικά τραγούδια που να στέκονται σε αξιόλογα επίπεδα, συνθετικά και στιχουργικά. Και νομίζω ότι αυτή είναι μια «πεπονόφλουδα» την οποία δεν κατάφεραν να αποφύγουν στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, Μες Στο Υποβρύχιο, οι A Des Potes. Τα 12 τραγούδια που έχουν γράψει ο Νίκος Ζαμπάς και ο Νικόλαος Αδέσποτος κινούνται υφολογικά στον, σχετικά στενό, χώρο που ορίζεται από τα σύνορα μεταξύ ska και reggae. Κι αν μουσικά το πράγμα κινείται σε όσα ξέρουμε από μεγάλα ονόματα –όπως οι Wailers και οι Madness– στιχουργικά οι A Des Potes λοξοκοιτάνε προς το πλακατζίδικο στυλ των Locomondo. Κάνουν, ομολογουμένως, προσπάθειες να περάσουν κάποια οικολογικά και πολιτικά μηνύματα, αλλά συνολικά το χιούμορ ακούγεται λαϊκίστικο, ενίοτε χοντροκομμένο και κάποιες φορές εντελώς αποτυχημένο. Στίχοι όπως «δεν πηδάς που δεν πηδάς, δεν πας για κανα ψάρεμα, μου ’φευγες απ’ το πρωί, γύριζες το χάραμα» ή «ναι, στο υπόσχομαι, ναι, σου χρωστάω καφέ, αλλά εσύ με γράφεις και δεν ενδιαφέρεσαι και σαν πουτάνα φέρεσαι» ή, ακόμα, «στα ρηχά μην κατουράς εσύ ούτε κι εγώ, για να ζήσουνε τα ψάρια στο νερό, και τη μπύρα βάλε στο ποτήρι με αφρό για να μην βγουν τα ψάρια στον αφρό» νομίζω δεν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια... Ας φυσάει η όλη παραγωγή κι ας συνεπαίρνει πολλές φορές η πληθωρική και θεατράλε ερμηνεία του Αδέσποτου, η τελική εντύπωση, ότι δηλαδή έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο κινούμενα σε μέτρια επίπεδα, δεν αλλάζει. Σώζονται, κατά τη γνώμη μου, μόνο δύο τραγούδια, το καλοκαιρινής διάθεσης “Μαλαισίνα” και το μελλοντολογικού προβληματισμού και πραγματικά έξυπνο “Υποβρύχιο”. A Des Potes, στη γαλλική αργκό, σημαίνει «για τους φίλους». Και νομίζω ότι, τελικά, το Μες Στο Υποβρύχιο απευθύνεται αποκλειστικά στους φίλους της ελληνικής reggae μουσικής –αν υπάρχει πραγματικά κάτι τέτοιο. Υποθέτω ότι θα βρει τον ρόλο του σε καλοκαιρινά πάρτυ και θα ακουστεί πολύ στις παραθαλάσσιες καφετέριες και κλαμπ. Αλλά μέχρι εκεί. Δυστυχώς, φοβάμαι ότι δεν έχει κάτι περισσότερο να προσφέρει...
