Έγραφα τις προάλλες για τις στιγμές εκείνες όταν μετανιώνεις που ανέλαβες έναν δίσκο για κριτική, επειδή αναγκάζεσαι να γκρινιάξεις. Έρχονται όμως κι άλλες, που πάλι μετανιώνεις, αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους: γιατί νιώθεις ότι είσαι ανεπαρκής να εκφέρεις εμπεριστατωμένη άποψη αλλά και να περιγράψεις επαρκώς τα όσα ακούς. Η λύση; Τι άλλο απ’ το να στρωθείς και να ακούσεις, με υπομονή κι επιμονή; Στο Well, Anything Can Happen έχουμε λοιπόν να κάνουμε με τρεις μουσικούς: τον Nicky Skopelitis στην ηλεκτρική κιθάρα, τον Μπάμπη Παπαδόπουλο στην ηλεκτρική κιθάρα και στις λούπες και τον Φλώρο Φλωρίδη στα πνευστά και στις λούπες, για τη σύμπραξη των οποίων εύκολα ίσως θα συμφωνούσε οποιοσδήποτε γνωρίζει τα στοιχειώδη για τις πορείες τους, ότι, πράγματι, οτιδήποτε θα μπορούσε να συμβεί, να προκύψει δηλαδή απ’ αυτήν – σύμφωνα και με τον τίτλο του δίσκου. Νομίζω όμως ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσε κανείς να προβλέψει, ακόμα κι αν διέθετε την καλπάζουσα φαντασία του γράφοντος, αυτό ακριβώς που τελικά συμβαίνει στο άλμπουμ. Στα έξι κομμάτια μεγάλης διάρκειας που απαρτίζουν το τελευταίο γίνεται, εν ολίγοις, χαμός – ευτυχώς ο τίτλος του καθενός βοηθάει, στοιχειωδώς έστω, στην «αποκρυπτογράφηση» των τεκταινομένων. Στο εναρκτήριο “The Beginning” (διάρκειας 12:34) ένα πνευστό ίπταται πάνω από μια συμπαγή «κακοφωνία» από κιθάρες, στο “Duckie Talk” (7:15) το σαξόφωνο μετατρέπεται σε μια... ομιλούσα πάπια ενώ οι χορδές των κιθάρων τεντώνονται και αφήνονται, στο “Quiet Is Good, Auch” (11:56) επέρχεται μια σχετική γαλήνη (ίσως η πιο «βατή» στιγμή του δίσκου), ενώ στο τριμερές “Scratching The Fences” (6:29, 13:09 και 8:48 αντίστοιχα) τα πράγματα οδηγούνται σε στιγμές άγριας ομορφιάς, με λυσσασμένες κιθάρες, θόρυβο και επιβλητικά πνευστά να ακολουθούν λιγοπάτητα μονοπάτια, τα οποία μοιάζουν να οδηγούν και σε άλλο σημείο κάθε φορά. Δεν έχει και πολύ νόημα να αναζητήσει κανείς αναφορές και επιρροές εδώ –υπάρχουν, αλλά συνειδητά αφομοιωμένες και φιλτραρισμένες μέσα από τις προσωπικότητες και την εμπειρία των τριών συντελεστών. Το Well, Anything Can Happen είναι ένα άλμπουμ ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, ηχογραφημένο μέσα σε μια μόλις μέρα. Για πολλά λοιπόν αυτιά, θα ήταν μάλλον πιο εύκολο να το παρακολουθήσουν αν είχαν στη διάθεσή τους τα διαγράμματα που χρησιμοποίησαν οι μουσικοί κατά την ηχογράφηση – καθώς εκεί θα ξεχώριζαν μάλλον πιο εύκολα τα «μέρη» και οι «κινήσεις» κάθε κομματιού. Προσωπικά όμως θεωρώ ότι τις μεγαλύτερες συγκινήσεις τις προσφέρει το να χαθείς σε ένα τέτοιο άκουσμα χωρίς «χάρτη». Είναι σαφές νομίζω από τα παραπάνω ότι ο δίσκος των Skopelitis, Παπαδόπουλου & Φλωρίδη αποτελεί ιδιαίτερα δύσκολο και απαιτητικό άκουσμα και βέβαια δεν απευθύνεται σε όλους. Ακόμα και οι πιο μυημένοι θα χρειαστούν κάποιες ακροάσεις, όχι για να τον «χωνέψουν» αλλά για να συναισθανθούν το αυτοσχεδιαστικό του εύρος. Όσοι πάντως βρουν την υπομονή, θα ανταμειφθούν και με το παραπάνω, καθώς το Well, Anything Can Happen ανήκει στις δουλειές εκείνες οι οποίες μπορούν να σε υποχρεώσουν να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου για το τι αντιλαμβάνεσαι ως «μουσική». Όπως γράφει και ο Αργύρης Ζήλος στο σημείωμά του στο ένθετο, ο δίσκος αυτός δίνει τον ορισμό της «μετανεωτερικής μουσικής» - και ποιος είμαι εγώ για να διαφωνήσω;
