Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη. Όπως και κάποιες φορές η δουλειά ενός πολύ καλού παραγωγού/ηχολήπτη/μηχανικού του ήχου δεν κάνει τον καλό δίσκο. Γνωστό φαινόμενο συγκροτημάτα να επιθυμούν να βάλουν όλο το διαθέσιμο υλικό τους στο δισκογραφικό τους ντεμπούτο, ακόμα και ό,τι έχουν κυκλοφορήσει προηγουμένως ως demo, με αποτέλεσμα να τον κάνουν...best of. Συνηθισμένο επίσης να αργεί να κυκλοφορήσει ο δίσκος. Κάτι για το οποίο δεν φταίνε πάντα τα συγκροτήματα, με αποτέλεσμα όμως να ξεπερνιέται συχνά από την ίδια την επικαιρότητα, ακόμα και από την εποχή του μερικές φορές. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και για τους Ανάπλους. Πρόκειται για πέντε πολύ καλούς μουσικούς (πλαισιωμένους από κάποιους καλεσμένους) που είχαν τη δυνατότητα να γυαλίσουν τις συνθέσεις τους σε ένα από τα πιο άρτια εξοπλισμένα στούντιο της Αθήνας. Και πράγματι, η Ανοσία προκύπτει ως ένας καλοζυγισμένος δίσκος όσον αφορά στην τεχνική των μουσικών και του παραγωγού. Κατά τ’ άλλα;“Εδώ” έχουμε μια δουλειά η οποία θυμίζει έντονα το ελληνικό rock όπως ήταν στη δεκαετία του 1990 – η μουσική των Ανάπλους ακούγεται αναχρονιστική, γεγονός που κάνει έτσι το όνομά τους (σημαίνει πλεύση αντίθετα στο ρεύμα) να αποκτά διφορούμενο περιεχόμενο. Η μπάντα δεν φοβάται μήπως χτυπηθεί από τις “Ασημένιες Σφαίρες” του πάλαι ένδοξου μουσικού παρελθόντος, παρότι δεν φαίνεται να έχει κάποια “Ανοσία”. Υιοθετεί έτσι πολλά στοιχεία του τελευταίου, προσθέτοντας μια σύγχρονη αύρα (τα εύσημα γι’ αυτό στην πολύ προσεγμένη παραγωγή). Αυτό που περιμένει κανείς στο μέλλον είναι να περάσουν “Στην Άλλη Πλευρά”, προσπαθώντας να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση στην πρωτότυπη σύνθεση.Αφήνοντας πίσω το εμπόδιο του πρώτου δίσκου, το επόμενο δισκογραφικό βήμα των Ανάπλους θα πρέπει νομίζω να κάνει εμφανέστερη τη μουσική τους ταυτότητα. Τραγούδια όπως αυτά που αναφέρονται σε εισαγωγικά παραπάνω δείχνουν ένα συγκρότημα με αυτογνωσία, αγάπη για τον ήχο του και σεβασμό στη μουσική του κουλτούρα. Συγκρότημα που έχει πιστεύω να προσφέρει περισσότερα στην ελληνική εναλλακτική δισκογραφία από όσα ακούμε στην Ανοσία. Κλείνοντας, να πω κι έναν καλό λόγο για το όμορφο εξώφυλλο με τον σύγχρονο, μινιμαλιστικό σχεδιασμό μιας ανθρώπινης μορφής, το οποίο ταιριάζει με το μουσικό «δέρμα» των συνθέσεων της μπάντας.
