Αν θα ψάξει κανείς σε τούτο το μουσικό κόσμο θα βρει κάμποσα albums που σε παίρνουν με το ζόρι απ’ το χέρι για να σε ταξιδέψουν στις ομορφιές τους. Μερικά που τα καλοκρυμμένα μυστικά τους περιμένουν να ξεκλειδωθούν, αλλά και κάποια που αγκομαχάνε να κερδίσουν ένα κομματάκι τις καρδιάς σου, χωρίς ποτέ να τα καταφέρνουν. Albums συμπαθητικά, φτηνά, κακόγουστα, albums μια απ’ τα ίδια - η αλυσίδα μοιάζει ατελείωτη. Όλοι οι κρίκοι, όμως, έχουν πάντα μια κοινή συνισταμένη: προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ πομπού και δέκτη, μεταξύ δημιουργού και ακροατή. Καμιά φορά όμως συναντάς και albums τόσο ερμητικά κλεισμένα στο καβούκι τους, ώστε θα ορκιζόσουν πως δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή γι’ αυτούς που είναι διατεθειμένοι, ο καθένας για τους λόγους του, να τα τιμήσουν. Στο Beat, για παράδειγμα, δεύτερο προσωπικό album του Boy από τους Mary & The Boy, πρέπει χωρίς υπερβολή να υπομείνουμε για σαράντα πέντε λεπτά τον ήχο ενός ρολογιού (βάλτε στη θέση του οτιδήποτε αντίστοιχο), ο οποίος, σπρωγμένος μπροστά στην παραγωγή, διατρέχει το album σχεδόν δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, ενώ διάφορα κλασικότροπα θεματάκια - και ενίοτε θόρυβος - συνοδεύουν παράλληλα τους χτύπους του, βυθισμένα κάπου στο βάθος του ηχητικού αποτελέσματος. Τα παραπάνω, κατά την άποψή μου, δεν φτάνουν για να σταθεί το album από μόνο του ως αυθύπαρκτη οντότητα. Θα μπορούσαμε να το φανταστούμε ως μέρος μιας ευρύτερης ιδέας, μα έτσι ξερά όπως μας παρατίθεται, μόνο ο τίτλος τοποθετημένος πάνω στην καρδιά του αγοριού στο εξώφυλλο σα να προσπαθεί κάτι να πει, θυμίζοντας π.χ. soundtrack ταινίας που δεν γυρίστηκε ποτέ. Το Beat μοιάζει τόσο απόμακρο, μονότονο και ανεδαφικό, σαν να θέλει επίτηδες να δώσει μια και να κόψει τον ομφάλιο λώρο μεταξύ του Boy και του κοινού του. Ταμπουρωμένο πίσω από τον απρόσκοπτο χτύπο των δεικτών του και τα αχνά του θέματα, φέρνει στο μυαλό λείο βράχο καρφωμένο στο πουθενά, χωρίς την παραμικρή εσοχή για να πιαστείς και να τον σκαρφαλώσεις. Η τέχνη όμως, χάνει όλη της τη μαγεία και τη δύναμη τη στιγμή που σταματά να συνδιαλέγεται με το ακροατήριό της. Αυτή η σχεδόν μεταφυσική ένωση είναι που την κρατάει ζωντανή, την εξελίσσει και ενίοτε την απογειώνει στα ουράνια.Ο Boy έχει σίγουρα καταφέρει τα τελευταία χρόνια να τραβήξει την προσοχή μας μέσα από την πολυπραγμοσύνη και τη δημιουργικότητα του. Τούτη τη φορά όμως κυκλοφορεί ένα album που πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ ποιόν θα μπορούσε να αφορά. Δεν αμφισβητώ, βέβαια, πως το κάθε “Beat” μπορεί να κρύβει τις πιο μεγαλεπήβολες ιδέες και τις πιο ενδιαφέρουσες προθέσεις. Αν όμως ο ίδιος ο δημιουργός δεν προσπαθήσει να τις επικοινωνήσει, ακόμα και με τον πιο παλαβό τρόπο, αυτές δεν πρόκειται να αποκτήσουν υπόσταση πουθενά, παρά μόνο στο προσωπικό του εξιδανικευμένο όραμα.
